Het afgelopen jaar liet RandKrant tien randbewoners aan het woord. Stemmen uit de Vlaamse Rand die hun toekomstvisie over de Rand gaven. Deze maand sluiten we de reeks af met Lodewijk De Witte, sinds 1995 gouverneur van de provincie Vlaams-Brabant.

Over de plaats van het Nederlands in de Rand moeten we assertief zijn, maar niet defensief. Kunnen we dan onze energie stoppen in problemen als onderwijs en sociale cohesie? Geven we de Rand een smoel? En doen we iets aan de slechte interne mobiliteit in de Rand? Het is de droom van Brigitte Raskin.

We moeten ons in de Rand over onze oude communautaire reflexen zetten. Vlamingen en Franstaligen, Rand en Brussel: we moeten opnieuw naar elkaar toegroeien. Het liefst ook op vlak van bestuur en regelgeving. Het is de droom van Patrick Vandenbussche.

Klassen waar iedereen in alle verscheidenheid zichzelf kan zijn. Waar leerkrachten didactisch sterk genoeg staan om van die diversiteit een pluspunt te maken. Het Nederlands als iets wat mensen verbindt, niet verdeelt.

Kunnen we voor de grote infrastructuurwerken die er in de Rand en in Brussel aankomen een gemeenschappelijke visie uitwerken? Leren we onze wederzijdse angst te relativeren? Durven we samen te dromen? En schenken we daarbij ook aandacht aan open ruimte, leefbaarheid en omgevingskwaliteit?

Verbinding creëren vanuit de ervaringen die mensen delen. Gedeelde verhalen schrijven. Praten over wat anders is, en onze verwachtingen duidelijk stellen en uitleggen, maar niet polariseren. Het is de droom van Saïda Sakali.

Heb respect voor mekaars identiteit en eigenheid en dan is er veel mogelijk. Durf aanvaarden dat Brussel en de Rand soms een eigen richting uitgaan, en je zal zien: uiteindelijk zullen we elkaar niet in alles, maar wel in veel vinden. Het is de droom van  Roel Leemans.

Vlamingen zijn terecht fier op hun identiteit, hun geschiedenis en hun taal. Maar misschien is het tijd om in sommige situaties enige soepelheid aan de dag te leggen? Vooral om mensen te helpen die  echt hulp nodig hebben. Het is de droom van Maria Urbina.

Van de kersverse moeders in Halle-Vilvoorde spreekt niet de helft Nederlands met haar kind. Als we willen dat de Rand ook binnen twintig jaar nog Vlaams is, moeten we dringend investeren in betaalbare eengezinswoningen voor jonge Nederlandstalige gezinnen. Dat is de droom van Bart Laeremans.

De Rand, dat is een verhaal apart. Maar, krijg dat maar eens verkocht, zeker als het zo moeilijk met cijfers te bewijzen valt. Misschien als we samenwerken? Met elkaar, en ook met Brussel, want daar zijn we onlosmakelijk mee verbonden.

‘Ik hoop dat een vast en duidelijk taalstatuut ons het zelfvertrouwen geeft om ons open en minder defensief op te stellen. Ik hoop dat we een duurzaam beleid voor de Rand kunnen uitbouwen en dat daar het nodige budget voor uitgetrokken wordt.’ Het is de droom van Dilbekenaar Jan De Craen.

Waar gaat het naartoe met de Rand? Wat voor regio willen wij? RandKrant praat de volgende maanden met een aantal mensen over de toekomst van de Rand. Hoe zal die eruit zien binnen tien, twintig jaar? Maar eerst een beetje geschiedenis, want oude reflexen bepalen ons gedrag meer dan we denken.