De terugkeer naar een verloren paradijs. Die sfeer roept Simona Mihaela Stoia met haar schilderijen op. ‘Mijn werken onthullen iets dat dieper gaat dan de werkelijkheid.’

Iyad Bitar is de trotse oprichter van een industriële bakkerij in Zellik, en de nog trotsere echtgenoot en vader van twee zoontjes.

‘Wij mogen de klok niet terugdraaien.’ Barbara Mora Varela heeft het over vrouwenrechten. Een nobel doel dat ook haar Mexicaanse grootmoeder en moeder na aan het hart lag.

Het zijn wijze woorden van Khaled Mostafa. Hij gebruikt ze als chef-kok om zijn gerechten op smaak te brengen, maar ook om in het leven stap voor stap vooruit te geraken.

Aida Ponce Del Castillo uit Tervuren pleit voor een correcte regelgeving wat betreft nieuwe technologieën. Omdat het belangrijk is dat zij de mens blijven dienen.

‘Ik heb zelf een hele weg afgelegd om in te burgeren. Dat biedt het voordeel dat ik nieuwkomers kan tonen dat het kan’, zegt Corneille Hogbenu, die in Halle voor het Agentschap Integratie en Inburgering werkt.

‘Toen ik twintig jaar geleden voor het eerst vanuit mijn appartement in Brussel het oranje avondlicht zag, wist ik dat België mijn thuisland zou blijven’, zegt Jon Echanove uit Tervuren.

Dat is wat je voelt wanneer je met Claudia en Johan Ungureanu praat. Een koppel dat twintig jaar geleden besloot een leven in België op te bouwen en vandaag met voldoening terugblikt op wat ze hebben gerealiseerd.

Vandaag mooie herinneringen maken voor later. Dat doet Aneta Jakoniuk uit Mollem het liefst. ‘Samen met mijn vriend en zoontje iets leuks doen. Dat is de hemel op aarde.’

In beweging blijven. Dat is wat Maryse Soumarie en haar man willen blijven doen, zeker nu ze allebei met pensioen zijn. ‘België is een perfecte uitvalsbasis voor korte trips of langere reizen.’

Braziliaanse positiviteit. Daarmee staat Ana Monteiro in het leven. En daarmee begon ze zes jaar geleden Nederlands te leren, zodat ze vandaag de bezoekers van de bibliotheek in Tervuren met een warme glimlach én in het Nederlands te woord kan staan.

Dat zegt Jeanjou Kawende, en daarmee is meteen de liefdevolle toon gezet van ons gesprek waarin zijn liefde voor muziek, zijn familie en zijn medemens de rode draad vormen.

‘Ik wil de connectie met mijn hart niet verliezen.’ Dus besloot Esmeralda Raskin haar leven een nieuwe wending te geven. Binnenkort start ze met een eigen project om vrouwen sterker te maken.

‘Alles heeft een ritme’, zegt Jolie Odia Manzanza. ‘Elke levensfase heeft een eigen ritme. Bewegen en leven op dat ritme kan ons helpen om gelukkige mensen te worden.’

Het was de coronacrisis die Eliza Bucuroiu en haar gezin de stap deed zetten om naar België te verhuizen. ‘Wij wilden dicht bij mijn familie in Sint-Pieters-Leeuw zijn.'

Het is ondertussen drie jaar geleden dat Maria en Oleg Bujac besloten een leven in België op te bouwen. ‘Tijdens een herfstvakantie werden we verliefd op dit land.’

Elke week is Truc Mai (40) een dag van dienst als digidokter in de bibliotheek van Tervuren. ‘Ik help mensen graag op weg in onze gedigitaliseerde wereld.

Toen de directeur van een lagere school in Asse aan Mariia Toma vroeg of ze de jonge Oekraïense vluchtelingen mee wilde begeleiden, heeft ze geen seconde getwijfeld. ‘Elke lach die ik van de kinderen krijg, maakt me blij.’

Kijk omhoog! Dat is wat Angela Grelet je met sommige van haar kunstwerken laat doen. ‘Je wil niet naar je navel blijven staren. Antwoorden op je vragen komen door zaken in een breder perspectief te bekijken.’

Onvoorwaardelijke liefde. Dat zocht Fatima Ait Oufkir. Het duurde even voor ze die vond. Maar in 2014, vier jaar na haar scheiding, kwam Michaël in haar leven. De man met wie ze nu in Zellik een gelukkig samengesteld gezin vormt.

Anja Pohler woont meer dan twintig jaar in België. In het begin was het wennen. Vandaag kijkt ze anders naar ons land dan toen ze hier aankwam. ‘Ik ben gaan houden van de Belgische flexibiliteit.’

Tien jaar geleden kwam Jussi Ccoyllo naar België om haar master te halen. Dat was niet evident. Of zoals zij het zelf samenvat: ‘Het was niet makkelijk, maar niet onmogelijk.’

‘Ik ben fier Vilvoordenaar te zijn’, zegt Meriama Boukhriss met veel overtuiging. Het belet haar niet om evenzeer trots te zijn op haar Marokkaanse wortels. En niet te vergeten, de Javaanse achtergrond van haar man Karim.

Een zonnige toekomst. Dat ziet Patricia Gonçalves Castro als ze vooruitkijkt. Of de grijze wolken uit haar verleden verdwenen zijn? ‘Opstaan leer je het best door af en toe eens te vallen.’

Na haar studies aan de universiteit van Lima besloot Ivonne Otarola Flores haar droom achterna te gaan: de oceaan oversteken en door Europa trekken. ‘Mijn Europees avontuur begon in 2012 in België, het land dat ondertussen mijn thuis is geworden.’

Larisa Uzum uit Zellik is geboren en getogen in Moldavië. Als ze iets mist van haar land, dan zijn het de uitbundige huwelijksfeesten. Maar dat gemis weegt niet op tegen wat ze in België in de plaats kreeg. ‘Hier is het leven zoveel meer dan enkel overleven.’

Toen Rana Bayar drie jaar geleden met haar ouders en zussen op de luchthaven van Zaventem landde, maakte ze een vreugdedansje. ‘Eindelijk vrij. We hoefden niet langer bang te zijn.’

Social design. Roxane Lahidji leerde haar vak aan de Design Academy Eindhoven. Vandaag past ze het toe in haar atelier in Zaventem.

Na regen komt zonneschijn. Met die houding staat Marie Goretti Uzabakiliko uit Asse in het leven. Met die overtuiging slaagde ze erin om de voorbije 22 jaar vanuit het niets een leven in België op te bouwen.

‘Mijn eerste kennismaking met België? Pralines! Mijn vriend bracht ze mee telkens hij me in Roemenië kwam bezoeken.’ Vandaag, twaalf jaar later, zijn Mihaela en Mihai Chelba gelukkig getrouwd en wonen ze met hun drie kinderen in Asse.

Nee leren zeggen. Dana van der Bijl werd er de voorbije jaren steeds beter in. Niet om tegendraads te zijn. Wel om ja aan haar grote passie te kunnen zeggen. ‘Schilderen helpt me te worden wie ik ben.’

Met die woorden maken Gabriella en Aleksandar Pavurdzhiev duidelijk dat het nooit hun plan was om naar België te komen. Tot hun dochter Tsveti haar oog op de Brussels International Ballet School liet vallen.

25 jaar geleden besloot Pia Sjogren haar hart te volgen. Het bracht haar naar België, de thuisbasis van de Erasmusstudent op wie ze in Zweden verliefd was geworden. ‘België klonk als een exotische bestemming. Vooral de diversiteit sprak me aan. Zoveel spannender dan de Zweedse eenvormigheid.’

‘Denk niet te veel. Leer vooral te kijken.’ Het zijn woorden van Aniela Ciorba Popescu wanneer ze naar de stralend blauwe hemel kijkt. ‘We zijn nog steeds door schoonheid omringd, ondanks corona.’

‘België heeft een zekere magie’, zegt Moumen Ferhati Benamar. Dat dacht hij twaalf jaar geleden toen hij hier aankwam en dat denkt hij nog steeds. ‘Dit land heeft mij veel gegeven. Ik kan mij geen betere plek op aarde voorstellen.’

Querer es poder. Of: waar een wil is, is een weg. Dat moeten Rocio Macal en Alexander Lopez gedacht hebben toen ze zes jaar geleden besloten El Salvador te verlaten. ‘We waren op zoek naar veiligheid, in de eerste plaats voor onze kinderen.’

‘Ik ben zoals een vogel. Ik laat me meevoeren met de wind’, zegt Marta Nieroda. En zo verliet ze vijf jaar geleden Polen om in Sterrebeek neer te strijken. Welke richting ze in de toekomst wil uitvliegen? ‘Ik denk niet vooruit. Ik leef nu.'

‘Mijn droom is in vervulling gegaan’, zegt Sylvie Iragi met een brede glimlach. Drie jaar geleden slaagde ze erin om een eigen huis te kopen in Beersel. Reden genoeg om ook in barre tijden de zonnige kant van het leven te blijven zien.

Sinds 2017 wonen Grant Willison en zijn gezin in Sint-Genesius-Rode. Het was aanpassen om de uitgestrektheid van het gigantische Canada in te ruilen voor een klein landje als België.

Haar strafste herinnering aan Australië? ‘De solidariteit bij de overstromingen in Brisbane in 2011. Er was de verwoestende kracht van het water, maar ook de immense verbondenheid onder de mensen. Iedereen hielp elkaar om de ramp het hoofd te bieden.’

Veertien was Andrej Babenko toen hij besloot zijn vaderland Oekraïne te verlaten. ‘Ik wilde een leven met meer vrijheid, dacht dat eerst in Sint-Petersburg te vinden, maar vond het uiteindelijk tien jaar later in België.’

Overdag werkt Gwyneth Igoe als lerares in een internationale school in Tervuren. ’s Avonds maakt ze tijd om te zingen in The Parent’s Choir in Wezembeek-Oppem en om Nederlandse les te volgen in Kraainem. ‘Stilzitten is niet aan mij besteed.’

Zuhra Ferizovic werd in 1992 in Bosnië geboren in volle burgeroorlog. ‘Mijn naam betekent ‘schitteren’ in het Arabisch. Mijn ouders zagen mijn komst als een sprankeltje hoop.’

‘Ik hou ervan om over het muurtje te kijken.’ Precies daarom houdt Andrea Klaproth van het leven dat ze sinds 2017, samen met haar gezin, in Kraainem opbouwt.

‘België is onze thuis.’ Voor Sonia Plecita en haar gezin is dat evident. Net zoals de band die ze nog steeds heeft met haar vaderland Slowakije.

Hun verhaal begon 29 jaar geleden in een idyllisch plekje in Turkije. Ergun Umutlu runde er een pension, Pascale Devreese kwam er op vakantie. ‘Ik zag Pascale van de bus stappen en was meteen verkocht.’

‘Hoor je de pimpelmees?’, vraagt Courtenay Willis als we in haar tuintje staan. De toon is gezet voor een gesprek over liefde voor natuur en leven.

Bij Zuzana en Matus Sekera in de Vriendschapstraat in Hoeilaart voel je je meteen welkom. En ook een beetje op vakantie in Slovakije, het land waarvan ze vandaan komen.

Helen O’Sullivan is dol op schilderen. Het helpt haar mentale gezondheid op peil te houden en geeft allerlei zaken die ze in dit leven meemaakt een plaats.

'Ik voel mij een beetje trots nu ik kan zien dat een van mijn kleinkinderen, Margot Lemm, door RandKrant werd geïnterviewd. Precies 13 geleden, en ook in het aprilnummer, vertelde ik jullie mijn verhaal. Wat een leuke verrassing!'

Je baan, familie en vrienden in Italië achterlaten om in België een nieuw leven te beginnen? Andrea Bailo deed het. Uit liefde voor Natasja, zijn vriendin uit Overijse. Maar ook omdat hij ervan houdt zichzelf steeds opnieuw uit te vinden.

Liezl Canete kwam in 1995 als au pair naar België. ‘Hoewel het niet mijn bedoeling was om te blijven, besliste het lot daar anders over. Ik leerde hier mijn eerste man kennen. Samen kregen we twee dochters.’

Saudade. Dat woord dat Cesaria Evora, de bekende zangeres uit de Kaapverdische eilanden, in een van haar liedjes steeds blijft herhalen. In de Puttestraat in Tervuren zijn we bij Maria Teresa Ferreira Moreno aan het juiste adres om de inhoud van dat woord te vatten.

Tango heet haar hond. En inderdaad, de naam verwijst naar de wereld beroemde dans uit Argentinië, het land waar Patricia Morales vandaan komt.

In 2012 kwam Masoumeh Doustarian samen met haar man en twee zonen in België aan. ‘Vluchten uit Iran was de enige optie. We willen in vrijheid leven, niet in angst.’

Mist ze Malta? Céline Van der Mark: ‘Vooral in de winter mis ik het zonlicht van mijn thuisland, maar dat wordt ruimschoots goedgemaakt door de mooie vriendschappen die we hier hebben opgebouwd.’

‘Dat we in België beland zijn, is puur toeval. Eigenlijk was onze bestemming de Verenigde Staten. Maar wat een geluk dat het lot daar anders over heeft beslist’, zegt Ravi Kaushik, die samen met echtgenote Taruna en twee dochters in Overijse woont.

‘Mijn wortels bevinden zich niet in de grond maar in de lucht.’ Zo, daarmee weet je meteen dat Irene Wolf niet wil terugkeren naar Oostenrijk. Nee, geef haar maar de multiculturele omgeving van Sint-Genesius-Rode, waar ze nu bijna twintig jaar woont.

Olga Mostova ontmoette haar Belgische partner vier jaar geleden in een restaurant in Kiev. Ze raakten aan de praat en stelden vast dat het klikte. Zo goed dat ze twee jaar geleden Kiev inruilde voor Sint-Genesius-Rode.

In 2009 interviewde Sun Ying Philippe Van Cauwenberge voor een lokale zender in China. Het klikte tussen de twee vrijgezellen. En dat doet het nog steeds in Grimbergen, negen jaar later en getrouwd.

Waar ze zich thuis voelt? Daar waar ze zich verbonden voelt met de kracht van de natuur. Beverley Johnson komt uit Groot-Brittannië, maar woont al meer dan 21 jaar in Tervuren.

Ondertussen is het bijna drie jaar geleden dat Fahrad Assan en zijn vrouw Zina vanuit Syrië in België aankwamen. Vandaag leven ze samen met hun twee dochters in Wemmel, waar ze met vallen en opstaan een nieuw leven proberen op te bouwen.

Nabil Hasaballa was negentien toen hij besloot Egypte te verlaten. ‘Ik wilde naar een continent dat mij werk en vrijheid kon bieden. Ik had een European dream en wilde die volgen.’

‘Jaren ben ik op zoek geweest naar mijn identiteit. Tot ik besefte dat je identiteit nooit stilstaat, maar voortdurend evolueert’, zegt Natacha Dimovska.

Tatiana Potapova is van Russische afkomst, ze woont 20 jaar in België waarvan 8 jaar in Tervuren. Recent besloot ze haar professionele loopbaan te ruilen voor een nieuwe manier van leven met aandacht voor haar artistieke passie.

‘Het was een verschrikkelijk moeilijke beslissing’, zegt Khalid Lateef. Hij heeft het over de stap die hij anderhalf jaar geleden zette toen hij zijn geboorteland Irak verliet om in België een nieuw leven te starten.

‘Ik ben trots op het Belgische burgerschap dat ik zes jaar geleden gekregen heb’, zegt Nikki Slocum-Bradley. Deze psychologe met Californische wortels houdt oprecht van de diversiteit van onze hoofdstad en ons land.

Een Iraniër met Armeense roots die zich thuis voelt in België? Die de toekomst positief ziet? Ja, het kan.

Sinds een jaar woont Indre Mackeviciute samen met haar vier dochters en echtgenoot in Kraainem. Hoewel ze de sneeuw van de koude Litouwse winters missen, voelen ze zich hier helemaal thuis.

Ze heet Truong Thi Quyen, woont in Meise, is dochter van een Vietnamese bootvluchteling en uitbaatster van een succesvol restaurant in Brussel. Verliefd op haar geboorteland, maar ook verknocht aan de Rand.

De zon schijnt voor iedereen. Rond die gedachte schreef Elisenda Cervello een kinderboek. Niet zozeer omdat ze de Catalaanse zon mist, veel meer omdat ze kinderen wil leren voor iedereen respect te hebben.

‘Muziek is mijn lange leven’, zegt María Luisa Camino Fernández. En inderdaad: muziek is haar op het lijf geschreven.

‘Ik geloof in Europa.’ Met dit statement zet Thomas Scheen meteen de toon van ons gesprek. Voor de Tervurenaar met Duitse roots is het essentieel dat we lessen trekken uit de geschiedenis.

Lisa Van Heel is een en al Iers enthousiasme. Zeker wanneer ze het over het samen leren en leven heeft. ‘Het leven is veel te kort om er niet het allerbeste van te maken.’

Ze heet Stéphanie Batuakuila Mukanya. Is geboren en getogen in Sint-Genesius-Rode. Voelt zich een echte Rodenaar en is tegelijkertijd trots op haar Congolese afkomst.

Een Amerikaan die houdt van de kwaliteit van onze Europese levensstijl en die meer dan een aardig mondje Nederlands praat? Aangename kennismaking met Troy De Soto.

Twaalf jaar was hij toen hij als bootvluchteling Vietnam verliet. Het begin van de bewogen overlevingstocht van Cuong Luat Nguyen en zijn twee broers. Bestemming: een land waar ze in vrede en vrijheid een nieuw bestaan konden opbouwen.

In 1999 nam het leven van Darya Safai een drastische wending. Samen met haar man vluchtte ze uit Iran. Hun doel? De religieuze dictatuur van hun vaderland inruilen voor een leven in vrijheid in België.

Selma Dölek was twintig toen ze als Turkse in België aankwam. Het waren moeilijke eerste jaren. Gelukkig was er Bruno, haar Vilvoordse buurman, die haar hielp haar weg te vinden.

Carolyn Papadopoulos heeft Grieks-Canadese roots, een Britse echtgenoot en twee Nederlandstalige kinderen met wie ze samen in Grimbergen woont. Geen wonder dat ze verschillende culturen omarmt.

In 2006 verliet Yuri Leikind Wit-Rusland voor een ICT-opdracht in Diegem. Na zes maanden zou hij terugkeren, maar de ene opdracht volgde na de andere en weldra werd België zijn nieuwe thuisland.

Een spontane hoffelijkheid komt je tegemoet wanneer je Reiko Seigo ontmoet. Ze straalt een oprechte vriendelijkheid uit waardoor je je meteen welkom voelt bij deze jongedame uit Japan.

Drie jaar geleden kwamen Shari Cupido en haar man Byron Small vanuit Zuid-Afrika naar Tervuren. Was het liefde op het eerste zicht?

Hoe zou het nog zijn met Svetlana Bolshakova? Vijf jaar geleden deelde ze haar gemengde gevoelens met ons. Toen was er flink wat media-aandacht voor deze hinkstapspringster, vandaag is het stil rond deze Belgische topatlete met Russische roots.

Mohamed Sultan (22) komt uit Syrië en houdt van Nederlandstalige muziek. Rare combinatie? Niet echt. Sultan speelt mee in Gelukkig zijn, een theaterproductie waarin mensen van buitenlandse origine bekende Nederlandstalige liedjes zingen.

Trinh Dang was achttien toen ze met een studiebeurs naar Londen trok om economie te studeren. Vandaag leeft ze met haar Belgische echtgenoot Filip en hun twee kinderen in Meise. Westerse efficiëntie en oosterse filosofie houden elkaar in evenwicht.

Ze houdt van Metallica, maar als ze over haar zoontje van drie praat, dan maakt de heavy metal fan in haar snel plaats voor een trotse en tedere mama.

Sinds de start van RandKrant in maart 1997 staat er in Gemengde Gevoelens op de laatste bladzijde een interview met mensen ‘uit den vreemde’; nu al 202 edities, zestig verschillende nationaliteiten ondertussen, ieder met zijn of haar verhaal. En reken maar: de gevoelens zijn gemengd.

Moad El Boudaati, 24 jaar, geboren en getogen in Vilvoorde. Trots op zijn Marokkaanse roots en nog trotser op zijn engagement om kansarme jongeren perspectieven voor de toekomst te bieden.

Ze heet Evelyn Salm, woont in Sterrebeek en komt uit Estland. Een land bijna anderhalf keer groter dan België met slechts 1,3 miljoen inwoners. Bracht onze dicht bevolkte Rand een schok teweeg?