De laatste tijd betrap ik er mij op dat ik veel boeken over oorlog lees. Paul Lynch bijvoorbeeld, die in Lied van de profeet naadloos vertelt hoe een maatschappij op één-twee-drie in een dictatuur kan vervellen, waartegen er als individu niets te beginnen valt.

Onder het motto 'De wereld is een showtoneel, elk speelt zijn rol en krijgt zijn deel' spelen we thuis met de kinderen gebeurtenissen uit de échte wereld na’, zo vertrouwde een vriend mij toe.

Een wakkere volksverteller kreeg deze maand opmerkelijke nieuwtjes doorgespeeld die hij graag met jullie wil delen. Ze gingen allen over het heilige spel voetbal genaamd. Het houdt de mensen bezig.

Naast de vele traantjes van geluk of teleurstelling moet de zin ‘ik heb er geen woorden voor’ de meest uitgesproken zin van deze zomer zijn geweest, met dank aan de Olympische Spelen.

Deze maand brengt de volksverteller met veel urgentie verslag uit van een verhaal dat hem en gezelschap zelf overkwam en met complete verstomming sloeg. Zo toog hij deze keer – onschuldig als een kerstekind - op een zonnige zondag naar een streek waarover hij al veel goeds had vernomen: de Vlaamse Rand.

AI hier, AI daar, AI overal. De laatste tijd vangt de volksverteller steeds weer dezelfde mantra op. Het lijkt wel het herhaaldelijk prevelen van een rozenhoedje.

Trossen los, we varen uit. Op weg naar nieuwe avonturen, ter land ter zee en in de lucht, die de volksverteller door wat rond te struinen zomaar in de schoot…

De volksverteller struint fluitend door de straten, legt elke dag als een volleerd reporter zijn oor te luister bij Jan en alleman - liefst bij Jan in een winkelstraat in de Rand -, smikkelt speculaas, speculoos en marsepein, drinkt af en toe een goede pint om al het leed en de scherpzinnige antwoorden des volks te verwerken.