Verbinding creëren vanuit de ervaringen die mensen delen. Gedeelde verhalen schrijven. Praten over wat anders is, en onze verwachtingen duidelijk stellen en uitleggen, maar niet polariseren. Het is de droom van Saïda Sakali.

Brussels Airport Company wil uitbreiden en moderniseren. Ze heeft een strategische visie uitgewerkt om te zien waar de luchthaven van Zaventem moet staan in het jaar 2040. Dit plan wordt nu besproken in een forum met allerlei belanghebbenden.

In 2030 zal de Vlaamse Rand 461.259 inwoners tellen, of 10,5 procent meer dan in 2014. Snelste stijgers zijn Vilvoorde en Machelen met een toename die meer dan het dubbele bedraagt van de hele regio. Slechts één gemeente zal minder inwoners tellen: Meise met een lichte achteruitgang van 0,2 procent.

Soms bejubeld, vaak vergeten, altijd waardevol: de honderdduizenden vrijwilligers die onze samenleving leefbaarder maken. Over hen gaat de komende maanden onze nieuwe reeks, maar eerst een wegwijs.

Op de kaarten in het zopas gepubliceerde dossier Armoede van de provincie Vlaams-Brabant kun je er niet naast kijken. De grootste concentratie van armoede in de Rand vind je langs de oude industriële as in de Zennevallei.

Heb respect voor mekaars identiteit en eigenheid en dan is er veel mogelijk. Durf aanvaarden dat Brussel en de Rand soms een eigen richting uitgaan, en je zal zien: uiteindelijk zullen we elkaar niet in alles, maar wel in veel vinden. Het is de droom van  Roel Leemans.

Driewerf hoera: vzw ‘de Rand’ bestaat twintig jaar. Twee decennia waarin werd gewerkt aan het uitbouwen van het gemeenschapsleven in de regio. Mensen verbinden, zijn daarbij de centrale woorden. De verjaardag wordt op 14 oktober gevierd met een symposium en een boek.

Achttienduizend inwoners in vijf faciliteitengemeenten in de Vlaamse Rand geven te kennen dat ze hun formulieren in het Frans willen ontvangen. De start van enig communautair gefikfak in aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen?

In de vereniging (W)arm-kracht hebben armen het woord. Iedere maandagavond komt een vaste kern samen in het lokaal dienstencentrum De Meer in Vilvoorde.

Vlamingen zijn terecht fier op hun identiteit, hun geschiedenis en hun taal. Maar misschien is het tijd om in sommige situaties enige soepelheid aan de dag te leggen? Vooral om mensen te helpen die  echt hulp nodig hebben. Het is de droom van Maria Urbina.

In 1942 was, ondanks de bezetting, alles pais en vree in het landelijke Wemmel. De gemeente telde 5.800 inwoners, 67% van de oppervlakte was landbouwgrond. Nochtans zitten een aantal dramatische gebeurtenissen uit de oorlogsjaren in het collectieve geheugen, maar één is nagenoeg onbekend gebleven.

Aan de hand van de gegevens van ingebouwde gps-systemen in auto’s en smartphones brengen 19 gemeenten in de Vlaamse Rand de verkeersstromen op hun grondgebied in kaart. Bedoeling? Sluipverkeer opsporen en vermijden.

De Rand is een aantrekkelijke en economisch rijke regio. Toch neemt de kansarmoede in sommige gemeenten stevig toe. De situatie verschilt van gemeente tot gemeente, maar de gemiddeld hoge inkomens verhullen de armoede in de Rand.

Van de kersverse moeders in Halle-Vilvoorde spreekt niet de helft Nederlands met haar kind. Als we willen dat de Rand ook binnen twintig jaar nog Vlaams is, moeten we dringend investeren in betaalbare eengezinswoningen voor jonge Nederlandstalige gezinnen. Dat is de droom van Bart Laeremans.

Het aantal inwoners van de Vlaamse Rand blijft stijgen. Volgens de laatste cijfers van de officiële bevolkingsstatistieken (1 januari 2017) telt de regio nu 424.792 inwoners. In één jaar is het aantal met bijna 1% toegenomen.

Anderhalf miljoen euro krijgt de stad Vilvoorde van de Vlaamse Regering. Een extra financiële steun om de grootstedelijke problemen het hoofd te bieden die uit Brussel komen overgewaaid.

Met het aantreden van een jongere generatie Franstalige politici lijkt de communautaire verstandhouding in enkele faciliteitengemeenten in positieve zin te evolueren. Of is het slechts schijn?

Deze keer zochten we Jeugdhuis Tronk – den Tronk – in Peizegem, Jeugdhuis Ifigineia – den Ifi – in Merchtem en Jeugdhuis Animoro in Sint-Genesius-Rode op. Drie totaal verschillende werkingen en toch één zaak dat hen verbindt: de  wil om vrijwillig tijd te investeren in anderen.

De Rand, dat is een verhaal apart. Maar, krijg dat maar eens verkocht, zeker als het zo moeilijk met cijfers te bewijzen valt. Misschien als we samenwerken? Met elkaar, en ook met Brussel, want daar zijn we onlosmakelijk mee verbonden.

Nu het kamperen aan de scholen, het toeval en zelfs het verloten van de beschikbare plaatsen weer voor even achter de rug liggen, kunnen we analyseren wat en hoe groot de pijnpunten van het onderwijs in de Rand zijn.

Bij het opstarten en uitbouwen van een jeugdhuis komt er heel wat kijken. Jongeren nemen vaak zelf het initiatief en willen meer dan ooit een gevarieerd publiek bereiken.

‘Ik hoop dat een vast en duidelijk taalstatuut ons het zelfvertrouwen geeft om ons open en minder defensief op te stellen. Ik hoop dat we een duurzaam beleid voor de Rand kunnen uitbouwen en dat daar het nodige budget voor uitgetrokken wordt.’ Het is de droom van Dilbekenaar Jan De Craen.

Waar gaat het naartoe met de Rand? Wat voor regio willen wij? RandKrant praat de volgende maanden met een aantal mensen over de toekomst van de Rand. Hoe zal die eruit zien binnen tien, twintig jaar? Maar eerst een beetje geschiedenis, want oude reflexen bepalen ons gedrag meer dan we denken.

Helm, touw, licht, een goede beveiliging en veel kunde, dat hebben ze nodig. Een opengewaaid torenluik dichtmaken in de torenspits van de Onze-Lieve-Vrouwekerk in Alsemberg, het is maar een van de kunststukjes die de monumentenwachters van de provincie uitvoeren.

‘Jongeren moeten breed durven denken. Ze moeten erin geloven.’ Het is niet alleen pinten pakken, maar samen zaken aanpakken, plezier maken, jong zijn en de wereld – of toch de buurt – een beetje kleur geven. Hoe is het gesteld met de jongeren en de jeugdhuizen in de Vlaamse Rand?