Net terug van de Cévennes in Frankrijk, in de buurt van Nîmes. Schitterende natuur, een paar kilo vlinders, bijen en andere insecten per kilometer wegberm, mooie landschappen met een op mensenmaat gemaakt reliëf. Toch is daar iets bizar aan de gang.

Er is de jongste jaren nogal wat melding gemaakt van de verrassende terugkeer van soorten in Vlaanderen. Je staat versteld van de veerkracht die de natuur tentoonspreidt in het overigens niet zo biodiversiteitsvriendelijke Vlaanderen of de Vlaamse Rand.

We waren volop bezig een nieuw industriepand ecologisch in te richten in Genk. De struiken en boompjes waren geplant, de zaaibedden klaargelegd voor de bloemenweiden, de omheining voor de schapen rechtgezet.

Hoe dikwijls krijg ik de vraag wat je zoal kan doen voor de natuur in een doorsnee klein tuintje van pakweg tien bij tien meter?

We weten intussen dat onze jaarmerels zowat volledig zijn gedecimeerd door het usutuvirus.

Deze maand gaan de laatste drie jaar in van het door de Verenigde Naties uitgeroepen Decennium van de Biodiversiteit. Het gebeurt slechts zelden dat de VN een decennium van iets uitroepen, maar voor biodiversiteit vinden ze dat gerechtvaardigd.

Leefmilieu Brussel vroeg me een paar maanden geleden een tekst te schrijven over enkele belangrijke soorten van die onwaarschijnlijk mooie site van het Rood Klooster in Oudergem. Na mijn persoonlijke speurtocht moest ik opnieuw constateren wat een geweldig gebied dit toch is!

Over duurzame landbouw is het laatste woord nog niet geschreven. Die variant van onze voedselproductie is weinig ingeburgerd en de biolandbouw die wij in Vlaanderen kennen, is misschien toch niet de meest ideale vorm. Nee, dan is de permacultuur van Ferme du Hellouin heel andere koek.

De laatste tijd zijn bijen hot news als het gaat over de toestand van onze natuur. Ze krijgen de belangrijke rol van bio-indicator toebedeeld, en in die hoedanigheid kleuren ze menig nieuwsbericht.

Misschien wordt 2017 een memorabel jaar in de geschiedenis van de Belgische mensheid? Het is namelijk het eerste jaar ooit dat soja als mogelijk nieuw landbouwgewas is geïntroduceerd in ons land.

Zeg ‘Vilvoorde’, voeg er ‘wilde natuur’ aan toe, en je zal zien dat elk weldenkend mens in een kramp schiet. Het zijn twee thema’s die niet met elkaar in verband worden gebracht. Maar ook hier draait de natuur ons soms een loer.

Pfff, het is altijd wat’, hoor je mensen zeggen die aan het bouwen zijn. Dikwijls willen ze een tweede huis bouwen omdat ze geleerd hebben uit de fouten van hun eerste constructie. Ja, bouwen is geen sinecure. Misschien denk je er niet aan, maar ook vogels hebben op dat vlak te kampen met problemen.

De jongste maanden is er nogal wat commotie ontstaan in het bronsgroene Meise. Er zitten daar ingrijpende infrastructuurwerken aan te komen en dat zint vele burgers niet.

Tijdens mijn rondleidingen valt het me telkens weer op: het enorme verschil in basisinteresse. Ze hangt af van de leeftijd van mijn publiek.

De Nationale Plantentuin van Meise is een begrip voor veel mensen in de regio en ver daarbuiten. Een prachtig domein van bijna honderd hectare en een indrukwekkende collectie dode en levende planten. Veel minder mensen weten dat er ook publicaties worden gemaakt.

Als je dacht dat je alleen met Pasen eieren onder de bomen vindt, heb je het goed mis. Straffer nog, de hele winter lang vind je massa’s eieren in de bomen. Vele daarvan hangen er al van in de herfst- of zomermaanden en zullen uitkomen in maart-april.