Putje winter. Zoals reeds vroeger vermeld, is dit het moment om je tuin zoveel mogelijk met rust te laten. Hoe minder je nu verstoort, hoe beter voor het onder- en bovengrondse leven. Het is niet omdat je het niet ziet dat er geen bedrijvigheid zou zijn. Er is veel leven aanwezig, zij het dan in rust of met verminderde activiteit.

In november zitten we midden in de herfst en dan is het beste wat je in een ecologische siertuin kan doen: niets. Dat geldt trouwens ook voor de komende maanden, tot en met februari. Als de tuin min of meer volgroeid is, blijf je er beter af en laat je vooral het ondergrondse leven ongemoeid. De bovengrondse soorten zijn al in rust en dat hou je zo.

September is dé maand om wilde bloemen te zaaien. Het kan gaan om een bloemenweide, of een border waar insecten zich tegoed doen aan de vele planten die voor hen een gedekte tafel vormen.

Misschien komt er een warme, droge zomer aan? Misschien een natte, frisse variant. Of iets daar tussenin? Wie zal het zeggen? Hoe dan ook: het is een basisregel dat we voor een goed werkende sponsbodem zorgen, zodat we onze siertuin nooit hoeven te gieten.

Als er een maand is waarin de tuin alle rust verdient, is het wel mei. Dan liggen niet alleen veel vogels met jongen, maar ook veel insecten en zoogdieren hebben dan hun poten vol met de zorg voor hun kroost.

April is de beste maand van het jaar om waterplanten in de poel of vijver te brengen. Ze zijn nu het vlotst verkrijgbaar in de handel. En als je ze meteen te water laat in geschikte wilgentenen of gegalvaniseerde korven is de kans groot dat ze mooi aanslaan.

Voor velen is het een klassieker: de lente-opkuis in de tuin. Het is de gewoonste zaak van de wereld. Maar is het nodig? Antwoord: nee, het is niet nodig. Waarom zijn we er dan zo door gebiologeerd?

We weten niet direct welke klimaatgrillen er ons nog te wachten staan. Dàt het grilliger wordt, staat wel vast. Het is dus nuttig om daar rekening mee te houden bij de ecologische tuininrichting.

Het belangrijkste deel van de siertuin is de bodem. Die leer je best goed kennen vooraleer je begint te zaaien of te planten.

Vijftig jaar geleden waren er zo goed als geen fietspaden. Dertig jaar geleden waren er nog steeds erg weinig fietspaden. Tien jaar geleden begon het tij te keren en vandaag ziet het er redelijk goed uit.

Nooit heb ik tijdens mijn verkenningen in de natuur het laatste halfjaar zo veel mensen horen klagen over de diarree aan festivals en de daarbij horende lawaaioverlast.

Recent rolden twee bijzondere 'groene boeken' van de persen.

De voorbije jaren hebben allerlei apps om soorten op naam te brengen een enorme vlucht genomen. Met hun zelflerende software kan je aan de hand van een foto een naam plakken op een dier, plant of zwam.

In februari verscheen een interessant boek dat duidelijk maakt hoe belangrijk tuinen zijn voor het behoud van onze biodiversiteit. Daarmee gaat het niet zo goed, zoals we allemaal weten.

Tegenwoordig kan je het nieuws niet volgen of je wordt met allerlei bedreigingen om de oren geslagen. Is het niet de wolf die achter de hoek op de loer ligt dan is het wel een nieuw virus dat ongeduldig zijn kans afwacht of een akelige serie die toont dat het menselijk brein wordt overgenomen door een schimmel die ons agressief maakt.

Op 30 september werd de gloednieuwe gevangenis in Haren, op de grens met Diegem, officieel geopend. De oude bedrijfsgebouwen van ketelbouwer Wanson gingen al een tijdje geleden tegen de vlakte, in de plaats kwamen er hypermoderne en duurzame detentiegebouwen.

Dit jaar zal de geschiedenis ingaan als heel speciaal wat betreft het weer. Het voorbije decennium hebben we al wat meegemaakt, maar blijkbaar kan het nog altijd straffer. Warm, warmer, warmst. Of ook: droog, droger, droogst.

Er zijn zo van die boeken die lang blijven nazinderen. Op zoek naar de moederboom van Suzanne Simard is er zo eentje. Ongetwijfeld heeft het te maken met het onverwachte en uitdagende verhaal, een onwaarschijnlijke ontdekkingsreis waarin je wordt ondergedompeld.

Sinds een paar maanden woon ik vijf jaar in de stad, Vilvoorde meer bepaald. Tevoren woonde ik meer dan dertig jaar in Grimbergen. De impact van deze verandering op mijn mobiliteit is gigantisch.

Door de oorlog in Oekraïne is de aanvoer van kunstmest spectaculair gedaald. Een groot deel van de Europese productie gebeurt immers in Oekraïne en Rusland. Daar lagen de fabrieken al sinds begin maart stil en de vraag is wanneer ze terug opstarten.

Tijdens mijn verkenningstochten van de Groene Wandeling passeerde ik heel wat volkstuintjes. In december lagen ze er nog verlaten bij, maar vanaf februari is er geen houden meer aan.

Met de huidige hoge stikstofconcentraties in de doorsnee bodem wereldwijd, en dus ook in de Rand, verruigt de natuur en onze landschappen zoals dat nooit eerder is gebeurd.

Het lijkt wel alsof we nooit meer af geraken van die coronaperikelen. Daardoor blijven de vaccinatiecentra onverminderd verder werken. Zo ook in Vilvoorde, waar het centrum verhuisd is van het cultureel centrum Het Bolwerk naar de gebouwen aan de Schaarbeeklei 198.

Corona wakkerde onze wandelgeest aan. Veel mensen vonden de weg naar buiten, ook richting natuurgebieden. Een belangrijke groep ging zich verdiepen in de natuur en gebruikte bijvoorbeeld de Obsidentify-app om soorten op naam te brengen.

'Ik heb steeds meer het gevoel dat ik aan het sterfbed van een moeder zit’, omschrijft schrijver David Van Reybrouck de tanende biodiversiteit in De Standaard van 11 september.