In februari 2022 werd Viktoriia Miroshnik in haar slaap opgeschrikt door het oorverdovende lawaai van bommen. Het geluid van de sirenes zal ze nooit vergeten. Ze kondigden het begin van de oorlog aan die haar en haar twee kinderen op de vlucht deden slaan. Overleven was de boodschap. ‘Je leeft puur op adrenaline en denkt alleen nog maar: Hoe komen wij hier levend uit?’

Talen als sleutel
Die overlevingstocht bracht haar naar Tervuren. ‘Wij hadden het geluk om door Brigitte en François opgevangen te worden. Twee maanden verbleven wij bij hen. Zij maakten ons wegwijs in ons nieuwe leven in België. Het was van nul herbeginnen. Ik volgde Franse les, nadien Nederlands. Voor mij is het een absolute must dat ik beide talen onder de knie heb. Zij zijn de sleutel tot een job en mijn toekomst.’ Van opleiding is ze ingenieur elektromechanica. Jammer genoeg wordt haar diploma in België niet erkend. De voorbije jaren heeft ze allesbehalve stilgezeten. Zij volgde een cursus medisch secretariaat, waarvoor zij met glans slaagde. Hoewel zij het liefst als ingenieur aan de slag wil gaan, kan een administratieve job haar ook boeien. ‘Zolang ik maar actief ben en mij nuttig kan maken.’

Artistieke ziel
Op haar appartement hangen meerdere schilderijen van eigen hand. ‘Schilderen is mijn uitlaatklep. Ik kan er mijn gevoelens in kwijt.’ Het schilderij dat zij erbij haalt, maakt duidelijk wat ze bedoelt. Het is het tafereel van een onschuldig meisje met een bloemenhoed te midden van een bloemenveld. Boven haar hoofd vallen raketten uit de lucht. Een ijzersterk beeld over hoe de oorlog voelt. Een ander schilderij toont een zonsondergang met een tiental lege stoelen. Ze staan symbool voor de vele mensen die het leven lieten in de bloedige oorlog. In haar beelden is de oorlog ondubbelzinnig aanwezig, maar tegelijkertijd ook haar optimisme. ‘Ik blijf de schoonheid van het leven zien. In mijn kunst leg ik een stukje van mijn ziel. Het is mijn manier om mijn emoties te kanaliseren en iets achter te laten dat sterker is dan de dood en de gruwel van de oorlog.’

Kreet naar rust
Wanneer Miroshnik over haar land in oorlog vertelt, krijgt ze het moeilijk. Zij kan maar niet begrijpen hoe het mogelijk is dat beide partijen niet met elkaar praten en de massale vernietiging ongestoord blijft doorgaan.
Ze praat met veel liefde over haar land en de mensen die er wonen. ‘Wij zijn sterke, onafhankelijke vrouwen. Tegelijkertijd houden wij ervan onze vrouwelijkheid te tonen. Wij willen vooral voor anderen zorgen en vergeten daarbij vaak voor onszelf te zorgen.’ Waar zij het geluk vindt? ‘Geluk houdt van stilte. Dat is een Oekraïense spreuk. Ze past bij ons. Wij zijn eerder introvert, maar die rust weerhoudt ons er niet van gelukkig te zijn.’ Het schilderij van het bloemenmeisje en de raketten krijgt plots nog meer betekenis. Het is een luide kreet naar rust. Wanneer zwijgen de wapens in Oekraïne eindelijk?

Mooiste plek
Blagovesjtsjensk, waar mijn overgrootmoeder woonde.
Favoriet gerecht
Borsjtsj (een krachtige soep).
Mooiste herinnering aan Oekraïne
Samen met mijn kinderen sneeuwpret beleven.