Ons startpunt ligt op ongeveer 900 meter van het station van Asse. Vanop Tenberg hebben we een panoramisch uitzicht op een groen, glooiend landschap. De bosjes en de bomenrijen op de heuvelrug zijn een streling voor het oog. Het wandelpad, dat slingert tussen afgezoomde weiden en akkerlanden, ligt er bijzonder glibberig bij. Zelfs met mijn gloednieuwe, hoge wandelschoenen kan ik me op bepaalde stukken moeilijk staande houden. Voor de elegante, Hongaarse Vizsla jachthond die ons pad kruist, lijkt dit echter geen probleem. Voor zijn baasje Marleen is dit haar favoriete wandelomgeving.

Vanop de brug over de E40 zien we het kerkje van Sint-Ulriks-Kapelle dat boven het dorp uittorent. De Groene Gordelroute leidt ons langs een mooi bospad naar het kasteel La Motte. Het in gele baksteen opgetrokken kasteel is omringd door een watergracht en is sinds 1991 eigendom van de gemeente Dilbeek. Het ligt in een 5,50 ha groot park dat open is voor het publiek. In de fruitboomgaard naast het kasteel kun je in de oogstmaand naar hartenlust een appeltje plukken. Het geraas van de snelweg is wel een hardnekkige rustverstoorder. Buiten het dorp vervolgen we de wandeling tussen velden en paardenweiden.

Girardin

Aan de Lindenberg, op de grens tussen Sint-Ulriks-Kapelle en Groot-Bijgaarden, staat de Lambiekbrouwerij Girardin. ‘Al vier generaties telen we onze eigen tarwe en brouwen we ons eigen Lambiekbier. We maken alleen gebruik van Belgische hoppebellen, onder meer van een hoppeteler uit Sint-MartensBodegem en van telers uit de streek van Poperinge in de Westhoek’, vertellen Heidi en Paul. ‘Tot aan de Tweede Wereldoorlog kwam de combinatie boerderij-brouwerij frequent voor. De lambiekbieren van toen waren de pils van vandaag. Van de talrijke boerderij-brouwerijen is onze familieonderneming Girardin een van de zeldzame overlevers. Je moet een idealist zijn en in je klanten geloven. Onze Lambiek, Geuze, Kriek en Framboise verkopen we aan particulieren, cafés en bierhandelaars.’

Terwijl er buiten een plensbui uit de lucht valt, nippen we binnen van ons drankje. Willemien is in de wolken over de smaak van het fruitbier en ik drink een overheerlijk lambiekbier dat rechtstreeks van de ton is getapt. Net voor ons vertrek komt zoon Louis om de hoek piepen. Hij werkt al mee en heeft interesse om de familietraditie voort te zetten.

Wivina

Goedgemutst stevenen we af op de Wivina-site met de Sint-Wivinakapel en het gelijknamige ommuurde kloosterpark van het voormalige benedictinessenklooster in Groot-Bijgaarden. Een vastgoedontwikkelaar is eigenaar van de historische gebouwen van het klooster, die hij als kantoorruimte verhuurt. Recentere gebouwen werden afgebroken en vervangen door een nieuwbouw die ruimte biedt aan 48 assistentiewoningen.

In dat gebouwencomplex kijken we reikhalzend uit naar een hapje in het restaurant dat ook voor niet-bewoners toegankelijk is. We vernemen dat je een dag op voorhand moet reserveren. Zonder proviand moeten we nog even doorbijten. We vervolgen ons traject door het fraai aangelegde Wivinapark. Voorbij de spoorbrug van Dilbeek nemen we een pad tussen de wilgen en wandelen langs Dilbeekse visvijvers. De GR loopt door een boomgaard naar de Wolfsputten.

Wolfsputten

We zijn al enigszins vertrouwd met dit unieke natuurreservaat van 90 ha. We weten dat we er geen wolven zullen aantreffen. In onze wandelgids lezen we dat de naam Wolfsputten is afgeleid van welven wat kromming of bocht betekent en verwijst naar de vorm van de diepten. De niveauverschillen in het gebied zijn door de eeuwen heen ontstaan als gevolg van de landbouw, de bosbouw en de steenontginning. De kalkzandsteen was erg gegeerd door de gotische bouwmeesters, getuige daarvan zijn de Ambrosiuskerk in Dilbeek, de Sint-Goedele kathedraal in Brussel en het stadhuis van Leuven. In de lager gelegen gebieden is er door de blubber bijna geen doorkomen aan. We houden ons op momenten letterlijk vast aan de takken van de bomen. Bovendien worden we getrakteerd op korrelhagel. Ook in de drassige weilanden gaan we slechts stapvoets vooruit. Nadien komen we op hogere, verharde paden en betreden we het goed onderhouden vlonderpad. Aan het cultuurcentrum Westrand halen we opgelucht adem, het einde van een avontuurlijke eerste wandeldag.

Nieuw leven in de brouwerij

Een paar dagen nadien kan het contrast moeilijk groter. Onze tweede wandeldag starten we onder een stralende zon in een feeëriek decor. Aan de vijver in het hartje van Dilbeek hebben we uitzicht op het kasteel de Viron met zijn speelse spietorentjes, kantelen en peervormige daken.

De GR Groene Gordel leidt ons naar het centrum van Itterbeek met als blikvangers het kerkje, enkele markante woningen en de brouwerij Timmermans. Dit is de oudste lambiekbrouwerij waarvan de geschiedenis teruggaat tot 1702. Bij toeval ontmoeten we buiten de twee huidige brouwers Gertjan Haegeman en zijn Bulgaarse collega Dilyan Dinev, die het ambacht hier heeft geleerd. Ze vertellen dat zodra het oude gebouwencomplex volledig is gerenoveerd, het hele brouwproces van Zemst naar Itterbeek terugkeert. Tegen eind 2025 wordt ook het hoekgebouw aan de Kerkstraat opgeknapt en zal het oude lambiekcafé opnieuw worden uitgebaat. Aan de straatkant, op de voorgevel van de vroegere bar, zijn alle ingrediënten van lambiekbier afgebeeld.

Bruegel

Vanaf Itterbeek tot Sint-Anna-Pede volgen we het schilderachtige Bruegel wandelpad. Pieter Bruegel de Oude inspireerde zich voor menig kunstwerk op het Pajotse landschap. Sinds Bruegel is er in de Pedevallei flink bijgebouwd, het zijn niet meer de ongerepte landschappen van toen. Om je in zijn werk te kunnen inleven, staan langs het Bruegelpad enkele reproducties opgesteld. Het kerkje van SintAnna-Pede is te herkennen op De parel van de blinden en het ligt nu nog even gracieus in het groen. Tot onze aangename verrassing is er in het dorp op dinsdagochtend een café-restaurant open. We genieten van een heerlijk kopje koffie op het zonnige terras met uitzicht op het karakteristieke kerkje. De GR leidt ons verder via een indrukwekkend spoorwegviaduct van gewapend beton naar het natuurgebied Ter Pede. We vervolgen onze weg langs onverharde paadjes tussen velden, struiken en stukjes bos tot in Sint-Gertrudis-Pede.

Pedemolen

Verscholen achter de Sint-Gertrudiskerk ligt de pittoreske Pedemolen, de enige nog maalvaardige watermolen van het Pajottenland. Martine Pitteljon, een vrijwilligster die in de omgeving wo

Naast de molen en het woonhuis vind je twee natuurlijke vijvers en een spaarbekken in de fruitboomgaard; een ideale picknickplaats voor bezoekers en wandelaars. Martine is ook lid van het buurtcomité dat van de Pedemolen een plek voor (natuur)beleving wil maken voor jong en oud. ont en erg begaan is met de toekomst van de Pedemolen, leidt ons rond. ‘De laatste molenaar verliet de Pedemolen in 1965. Zijn dochter was de allerlaatste bewoonster, een kleurrijk figuur die ik nog persoonlijk heb gekend. Sinds 1989 is de gemeente Dilbeek eigenaar van de Pedemolen.

In het vroegere woonhuis tref je het authentieke meubilair aan. Op bepaalde zondagen kan je er een drankje nuttigen. Verenigingen en particulieren kunnen het woonhuis en de aanpalende schuur huren voor een bijeenkomst, verjaardagsfeestje of een receptie. Op zolder vind je een stuk geschiedenis over de molen. De moleninstallatie is nog intact. Regelmatig komen vrijwillige molenaars er malen. Schoolklassen leren in het bakhuisje een broodje bakken. Ik droom ervan om het bakhuisje om te toveren tot een peperkoekenhuisje dat in het teken staat van sprookjes.’

Arconateplein

Voorbij de Pedemolen stappen we verder in een open landschap. Weiden en akkerlanden domineren het landschap. Verrassend zijn de vele wandelpaadjes langs goed onderhouden hagen, houtkanten en bomenrijen. Dit landelijke gebied ademt rust en stilte uit, geen overbodige luxe in het verstedelijkte Vlaanderen. Wat we onderweg op ons 6 km lange traject van Sint-Gertrudis-Pede naar Gaasbeek missen zijn zitbanken. In de verte zien we de kasteelbossen van Gaasbeek. Iets daarvoor ligt het eindpunt van etappe 7, het Arconateplein met zijn dorpscafé en zijn wekelijkse boerenmarkt. Het was een bijzonder aantrekkelijk traject onder een deugddoende voorjaarszon.