Hoe wordt een meisje uit Meise een singer-songwriter?

‘Mijn papa speelde vroeger in een band; er stond dus een akoestische gitaar in huis. Er was veel liefde voor muziek bij ons thuis. The Band, Joni Mitchell, Neil Young, … er stond veel muziek op. Dat was een goede start. Toen ik elf was, ben ik beginnen drummen. Ik wou cool zijn en vooral niet naar de muziekschool.’

Je koos er bewust voor om geen muzikale opleiding te volgen, maar je speelt op je eentje wel alle instrumenten van een band. Waarom?

‘Mijn zus Karolien is vier jaar ouder dan ik. Zij ging naar de muziekschool en had een pianoleraar die echt niet lief was. Ik dacht: daar ga ik niet naartoe. Ik zag het niet zitten om op een klassieke manier muziek te leren. Ik was wel al bezig met songteksten te schrijven. Heel melodramatische songs voor een elfjarige. (lacht) Ik droomde ervan om door Amerika te toeren. Op mijn veertiende heb ik op gitaar mijn eerste akkoorden geleerd en ben ik liedjes beginnen schrijven.’

‘Het is ook mijn manier om het leven te benaderen, een vorm van zelfexpressie. Ik pak muziek zo intuïtief mogelijk aan. Als ik dingen leer, wil ik ze zelf uitzoeken. Dan moet niemand mij vertellen wat ik moet doen. Dat is een sterkte, maar tegelijkertijd een handicap. Ik spring gewoon in het diepe en begin eraan. Door met geschoolde muzikanten te spelen, word ik wel geconfronteerd met mijn beperkingen op vlak van muziektheorie en techniek. Ik zal nooit een virtuoos worden op een instrument. Maar: ik schrijf de nummers, ik vertel een verhaal. Met weinig middelen soms. Als ik met geschoolde muzikanten werk, dan mogen zij het inkleuren.’

Echo Beatty is jouw verhaal en identiteit als muzikant. Vanwaar de naam?

‘Toen het tijd werd voor een serieuze naam, zo ergens rond 2008, was ik de autobiografie Chronicles van Bob Dylan aan het lezen. Mijn papa is een gigantische Bob Dylan-fan, moet je weten. Ik heb hem het boek cadeau gegeven en het zelf gelezen. In die periode was ik dus op zoek naar een naam die iets betekende. Ik wilde een naam met meerdere lagen, eentje die beelden oproept en ook een personennaam kan zijn. Echo was het eerste liefje van Bob Dylan. Zij heeft hem geïnspireerd om poëzie te beginnen schrijven. Beatty sprak me ook aan, ik legde de link met Warren Beatty. Ik dacht aan zijn rol in Bonnie & Clyde, de sfeer en de landschappen die de film oproept. En het was ook de koosnaam van Bob Dylan voor zijn moeder. Nog een diepere laag erbij. Ik heb er nog altijd geen spijt van.’

Ik pak muziek zo intuïtief mogelijk aan. Als ik dingen leer, wil ik het zelf uitzoeken.

Jouw muzikale roots liggen bij de punk, een muziekstijl en beweging die voor je geboorte op zijn hoogtepunt was. Ben je een oude ziel?

‘Dat is moeilijk te zeggen over jezelf. Ja, ik luisterde naar andere muziek dan de meeste van mijn leeftijdsgenoten, naar muziek die al gemaakt werd toen ik nog niet geboren was. Maar tegelijkertijd was ik ook een megafan van Hanson. Door dat elfjarige broertje te zien drummen, dacht ik: ik kan dat ook. De broertjes Hanson waren toen heel populair. Ik was dus niet echt een buitenbeentje, maar het klopt dat ik wel mijn eigen ding deed. Ik heb nooit last gehad van peer pressure, ik volgde gewoon mijn gevoel en interesses, en ik luisterde naar een breed scala aan genres en artiesten.’

Hoe combineer je al die verschillende invloeden in je eigen stijl?

‘Ik heb veel naar muziek geluisterd en doe dat nog altijd, en ik ben vroeg zelf liedjes beginnen schrijven. Ik heb heel snel mijn eigen ding willen doen in plaats van het bestaande repertoire te bestuderen. Wanneer ik een moeilijk akkoord wou kennen, schreef ik er gewoon een liedje mee. Behoorlijk eigenwijs, maar niet bewust of zo. Het is wel allemaal doorgesijpeld. Tegenwoordig is er veel elektronische muziek, maar ik blijf aan het akoestische vasthouden. Toen ik mijn eerste demo’s maakte en er zelf de arrangementen voor schreef, waren er wel invloeden van andere muziek die ik hoorde, van Sparklehorse en Cat Power bijvoorbeeld. Het klonk een beetje folky. Tja, da’s ondertussen al bijna twintig jaar geleden. De invloeden zijn er dus wel, maar op welke manier? Dat kan ik niet zeggen. Muziek is voor mij in de eerste plaats altijd een uitlaatklep geweest, een manier om gevoelens een plek te geven, om er uitdrukking aan te geven. Daar was niks rationeels of intentioneels aan.’

Je bent nu Echo Beatty. All by yourself. Een band die niet gekend is door het brede publiek, maar wel geapprecieerd wordt in de Belgische muziekscène. Is het moeilijk om in je eentje een band te zijn, je eigen muziek te maken en te promoten, te spelen. Kortom: om alles zelf te doen?

‘Soms wel. Ik kom in een levensfase dat ik begin na te denken over hoe ik verder wil. Sinds twee jaar ben ik voltijds muzikant dankzij het kunstenaarsstatuut. Daardoor is de balans verschoven. Ook de muzieksector is veranderd. Ik ben wel eens jaloers op bands die samen gegroeid zijn uit het repetitiekot in de kelder en alle taken verdelen. Aan de andere kant heb ik alle vrijheid om samen te werken met wie ik wil. Ik ben aan niemand iets verplicht. Dat heeft positieve kanten, maar het is niet niks om iets uit de grond te stampen en je muziek in de wereld te zetten. Je moet een portie geluk hebben, alle puzzelstukjes moeten passen. De muzieksector is zeker niet de gemakkelijkste wereld. Je hebt een dik vel nodig, terwijl je dicht bij je gevoeligheid moet proberen te blijven om betekenisvolle muziek te maken.’

Je groeide op onder de rook van Brussel, maar woonde ook een tijd in Canada en Berlijn. Hoe belangrijk is je omgeving voor jouw werk?

‘Weet je, het leven en de praktische zaken van elke dag kunnen je zo opslorpen. Dan is zo’n vreemde, nieuwe omgeving de ideale manier om mezelf weer wakker te maken en mijn antennes aan te zetten voor de poëzie van het leven. Het maakt een ander soort openheid, alertheid en nieuwsgierigheid in mij wakker die thuis bedolven durft te raken.’

Dit voorjaar verscheen je nieuwe LP Vision Glitch die wordt omschreven als het ideale gezelschap op een roadtrip. Is dat wat het leven is voor jou, een soort roadtrip?

‘Misschien wel, hoewel ik ook heel gefrustreerd kan zijn als ik niet op mijn bestemming raak. Een wederkerende droom – of is het een nachtmerrie? – is dat ik eindeloos op weg ben en de hele tijd obstakels tegenkom. Het is een constante oefening om onderweg te zijn en die horizon verlegt zich steeds. Ik werk eraan om blij te zijn met het punt waar ik sta, net omdat ik toch wel ambitieus ben van aard. Ik hou heel erg van onderweg zijn, fysiek de hele tijd op nieuwe plekken komen. Het heeft iets romantisch, onderweg zijn met de auto, stoppen bij een tankstation. Dat is poëzie. Misschien zijn die twee kanten de rode draad van Vision Glitch? Ik wou luisteraars uitnodigen: kom mee op deze trip.’

Wat staat er op de planning voor de komende maanden? Hoe zie je jouw toekomst en die van Echo Beatty?

‘Ik ben twee weken op tournee in Europa als voorprogramma van de Amerikaanse band Still Corners. Met Naga Ghost gaan we nieuwe muziek maken. Voor Echo Beatty wil ik graag nog een residentie plannen om nieuwe muziek in elkaar te steken, een herontdekkingsfase zeg maar. Ik heb terug zin om te arrangeren, naar sounds te zoeken, die ontdekkingstocht aan te gaan, te knutselen en te prutsen.’