In welke mate heeft sport jou gemaakt tot wie je vandaag bent?

Gevaert: ‘Dankzij sport kon ik mijn blik op de wereld verruimen, want al op jonge leeftijd kwam ik op heel wat plekken en ontmoette ik allerlei soorten mensen. Tijdens mijn sportcarrière deed ik heel wat zelfkennis op. Als topsporter sta je namelijk onder hoge druk om op relatief korte tijd het maximum uit jezelf te halen. Dat maakt van topsport dan ook een waardevolle leerschool.’

Wauters: ‘Als jong meisje was ik heel verlegen. Ik ervaarde mijn lengte helemaal niet als een voordeel. Door te gaan sporten, kwam ik erachter dat die 1.95 meter van mij een meerwaarde kon zijn. Daarnaast ontdekte ik dat ik talent had. Dat besef was een prima basis om er steeds tegenaan te gaan en mijn grenzen te blijven verleggen.’

Wat hielp jou om onder die hoge druk te blijven presteren?

Gevaert: ‘De aanwezigheid van mensen die me steunden. Ik denk dan vooral aan mijn trainer, teamgenoten, ouders en vriend. Weten dat zij er waren, was voldoende. Ze hoefden niet te veel te zeggen. Daarnaast leerde ik mijn gedachten sturen. Waren die al eens negatief, dan slaagde ik er toch in om ze weer om te buigen naar iets positiefs.’

Wauters: ‘Je wil vooral dingen in perspectief blijven zien. Uiteindelijk ben je een spel aan het spelen. Zit het tegen, dan is dat niet het einde van de wereld. Verder is het een zaak van goede gewoontes ontwikkelen en veel trainen. Want als je tijdens het trainen een sterke prestatie kunt neerzetten, waarom dan niet tijdens een match? Mensen rondom mij hebben die mij aanmoedigen, is voor mij evenzeer belangrijk geweest. Dat ik diezelfde mensen op mijn beurt op het juiste moment steun, vind ik even belangrijk. En toch komt de ware motivatie om je grenzen steeds weer te verleggen uit jezelf. Mijn ouders hebben mij absoluut gestimuleerd om mijn talenten te ontplooien, maar de drive om er helemaal voor te gaan, kwam uit mezelf.’

Wanneer wist jij voor het eerst dat je talent had voor lopen?

Gevaert: ‘Toen ik in het tweede leerjaar zat, wist ik dat mijn twee jaar oudere broer gepest werd door een jongen uit het zesde leerjaar. Dat irriteerde me zo dat ik die pestkop een schop gaf, waarmee ik wilde aangeven dat het moest stoppen. Die liet dat natuurlijk niet zomaar gebeuren. Hij wilde me vastpakken, maar ik ben beginnen lopen zo hard ik kon. Terwijl ik rende, ontdekte ik dat ik daar goed in was. De pestkop slaagde er niet in om mij in te halen.’ (lacht)

Wauters: ‘Toen ik 14 was, kreeg ik tijdens een toernooi een trofee voor de beste speelster. Daarvoor had ik er nooit bij stilgestaan dat ik talent had. Ik ging ervanuit dat ik gevraagd werd omwille van mijn lengte, maar door die prijs ben ik daar anders naar gaan kijken. Samen met de trofee kreeg ik een videocasette met allerlei hightlights van NBA-spelers. Naar die cassette heb ik wel duizend keer gekeken. (vastberaden) Zo wilde ik ook spelen!’

Jullie groeiden op in een tijd waarin het allesbehalve evident was om als vrouw een carrière in de topsport te maken. Wat is jullie advies aan jonge vrouwen die het in die wereld willen waarmaken?

Gevaert: ‘Ga ervoor, met hart en ziel. Zelf ben ik er keihard voor gegaan. Je bent op je best wanneer je je hart volgt en doet wat je graag doet.’

Wauters: ‘Inderdaad. Als je gedreven wordt door passie en helemaal opgaat in wat je doet, is the sky the limit. Natuurlijk wil je een omgeving creëren waarin je succesvol kunt zijn. Laat je echter niet ontmoedigen wanneer je entourage niet perfect is. Er zijn ook voorbeelden van mensen die uit een allesbehalve stimulerende omgeving komen en er toch in slagen om het vanuit hun passie te maken.’

Wat waren tot nu toe de hoogtepunten in je leven?

Gevaert: ‘De geboortes van mijn vier kinderen. Dat mijn lichaam mij zo’n wonderlijke wezentjes kon schenken, vervult me met dankbaarheid. Mijn kinderen helpen me trouwens om een heel aantal zaken in het leven te relativeren.’

Wauters: ‘Mama worden, was ook voor mij een absoluut hoogtepunt. Ik koesterde de romantische droom dat op een dag mijn kindjes na de match naar mij toe zouden lopen. Op dat moment heb ik een hele tijd moeten wachten, maar het is er gekomen op het Europees Kampioenschap in 2017 in Praag. Het was na een wedstrijd met de Belgian Cats waar wij als underdog een bronzen medaille haalden. De aanwezigheid van mijn kinderen maakte dat ik boven mezelf uitsteeg. Ik voelde me on top of the world. Zij waren niet alleen getuigen van het glorieuze moment waarop wij wonnen. Zij zagen evenzeer hoe je naar zo’n wedstrijd toeleeft, welke voorbereiding en concentratie erbij komt kijken.’

Wat waren jullie dieptepunten?

Gevaert: ‘Tot nu toe kende ik eigenlijk weinig dieptepunten. Als die er al waren, was dat op professioneel vlak. De grootste teleurstelling kreeg ik te verwerken bij de gemiste halve finale van de 100 meter in Peking. Ik was toen in mijn beste periode ooit, tot ik begon te sukkelen met mijn achilleespees. Ik had het beste van mezelf gegeven om dat zwakke punt te overwinnen, maar uiteindelijk deed een valse start mij de das om.’

Wauters: ‘Zo’n ontgoocheling heeft tijd nodig. Op zo’n moment zijn er niet meteen de juiste woorden om je ontgoocheling weg te nemen.’

Gevaert: ‘Klopt. Je moet dan even alles voor jezelf weer op een rijtje krijgen.’

Welk moment in je privéleven ervaarde je als een dieptepunt?

Gevaert: ‘Het overlijden van mijn opa. Dat is ondertussen zes jaar geleden. Hij was niet alleen mijn peter, maar ook mijn buddy. Hij zag mij doodgraag. Ik was heel graag in zijn gezelschap. Kijk, ik krijg het nog steeds moeilijk als ik over hem praat. (pinkt een traan weg) Hij was 96 jaar toen hij stierf. Ik begrijp dat zijn tijd gekomen was. Toch vind ik het jammer dat mijn kinderen hem niet beter hebben gekend. Soms heb ik het met hen over bompie en vertel ik ze stukjes van de verhalen, onder meer over de oorlogstijd, die hij mij meegaf.’

Wauters: ‘Net als Kim heb ik het geluk dat mijn leven door niet al te grote dieptepunten werd getekend, met uitzondering van het jaar 2015 toen Petra, een vriendin van Lot en mezelf, een einde aan haar leven maakte. Dat was keihard. Zelf bevind je je in de fleur van je leven en dan gebeurt er zoiets. Je voelt je machteloos. Ook op professioneel vlak was dat niet mijn beste periode. Ik heb toen nog even in Turkije gespeeld. Maar dat maakte dat ik de kinderen niet veel zag. Toen kreeg ik de kans om naar Los Angeles te gaan en daar een titel voor de WNBA te winnen. Samen met het gezin zijn wij daarvoor gegaan. Later is gebleken dat die periode ons weer dichter bij elkaar heeft gebracht. Vandaag besef ik dat mijn tijd in Los Angeles een keerpunt was. De sfeer in onze ploeg was toen top. Het is dan ook geen toeval dat daar het begin van ons Olympisch avontuur lag. Ik leerde er hoe belangrijk het is om je te focussen op wat jij als meerwaarde voor het team kunt betekenen. Wat mij in die periode enorm dreef, was de gedachte aan Petra. Een extra inspanning ging net iets makkelijker als tegen mezelf zei: Dit doe ik voor Petra.’

Zowel winnen als verliezen horen bij de (top)sport. In welke mate is het jullie gelukt om de kunst van gracieus winnen en galant verliezen te beheersen?

Gevaert: ‘Ik sport niet om beter te willen zijn dan de anderen. Ik wil in de eerste plaats de beste Kim zijn. Ik focuste me dus op mezelf. Soms gebeurde het dat ik de wedstrijd niet had gewonnen, maar wist ik dat ik voor mezelf een sterke prestatie had neergezet. Dan kon ik mezelf troosten met de gedachte dat ik het allerbeste van mezelf had gegeven.’

Wauters: ‘Gracieus winnen houdt in dat je respect toont voor je tegenstander. Echte toppers appreciëren dat de tegenspeler hen uitdaagt, want op die manier worden zij geprikkeld om de beste versie van zichzelf te worden. Op het veld kun je een strijd leveren, maar dat staat niet in de weg dat je na het einde van een match die je verliest, je tegenspeler kan bedanken. Ik denk dat wij allebei veel hebben geleerd uit onze verlieservaringen. Leren falen: het is een van de eerste zaken die je in de sport moet kunnen om succesvol te zijn. Verlies kan je aanzetten om kritischer naar je eigen prestatie te kijken en de volgende keer sterker uit de hoek te komen.’

Gevaert: ‘Een levensecht voorbeeld hiervan: in 2000 kon ik, omwille van mijn zwakke achillespees, niet deelnemen aan de Olympische Spelen. Ik herinner me nog hoe ik de Spelen op televisie volgde en tegen mezelf zei: Volgende keer wil ik daar staan. En kijk, het jaar daarop behaalden we een bronzen medaille op het Europees Kampioenschap en later ook nog goud op de Olympische Spelen.’

Bestaat er volgens jullie ook zoiets als gracieus ouder worden?

Wauters: ‘Absoluut. Ik ben heel blij met de levensfase waarin ik me nu bevind. De rimpels die daarbij horen, zie ik als herinneringen aan alles wat het leven mij heeft gegeven. Ik kan niet ontkennen dat mijn fysieke toestand mij er regelmatig aan herinnert dat mijn beste jaren achter de rug zijn. Er zit niets anders op dan dat te aanvaarden. Dat is niet eenvoudig. Mijn fysieke kwaliteiten, zoals mijn lengte en mobiliteit, vormden lang een groot deel van mijn identiteit. Met de tijd ben ik gaan beseffen dat ik ook in een andere rol nog veel kan betekenen. Ik kan als mentor mijn ervaring doorgeven en een verbinding vormen tussen coach en spelers. Zoiets is ook waardevol.’

Gevaert: ‘Met de jaren zijn er wat kilootjes bijgekomen. Mijn buik is allesbehalve die gespierde sixpack van vroeger. Ik heb daar vrede mee. Soms verlang ik nog wel eens naar mijn lichaam van vroeger, maar dat duurt niet lang. Ik ben vooral dankbaar voor wat mijn lichaam mij al allemaal heeft gegeven. Ik heb ook niet meer de behoefte om toppresaties te blijven neerzetten. Gewoon in beweging blijven, is voldoende.’

Liefde en topsport: een goede combinatie?

Gevaert: ‘Zeker weten. Ik zou zelfs durven zeggen dat liefde onze belangrijkste drijfveer is. Ik heb het dan over de liefde voor je sport, maar ook over de liefde voor de mensen rondom jou. Liefde is voor mij dé sleutel.’

Wauters: ‘Zonder meer. Een steunende, zorgzame omgeving is een vorm van liefde. Onderzoek heeft trouwens aangetoond dat je beter presteert, wanneer je verliefd bent.’

Dan moeten jullie vaak verliefd zijn geweest?

(lachen allebei hartelijk)

Gevaert: ‘Verliefdheid brengt je kracht naar boven.’

Wauters: ‘Verliefdheidshormonen zorgen ervoor dat je je goed voelt. Dat is de essentie van topsport. Om topprestaties te kunnen neerzetten, moet het zowel op fysiek, mentaal als emotioneel vlak goed zitten.’

Gevaert: ‘Het is superbelangrijk dat je persoonlijk leven in balans is.’

Bij wie of wat vinden jullie nieuwe energie?

Gevaert: ‘De natuur geeft mij rust en nieuwe energie. Als ik me in een groene omgeving bevind en de vogeltjes hoor fluiten, ga ik spontaan vertragen. Ideaal om nieuwe energie op te doen.’

Wauters: ‘Doordat wij veel gevraagd worden, kunnen we niet anders dan keuzes maken. Ik ben mij er bewuster van geworden dat mijn tijd beperkt is. Vandaag kan ik dan ook gemakkelijker keuzes maken. Het werkt beter voor mij om voor een paar dingen ten volle te gaan, dan op zoveel mogelijk vragen in te gaan.’

Wanneer zijn jullie op en top gelukkig?

Gevaert: ‘Wanneer ik het kind in mijzelf opnieuw ervaar. Zo kan ik er nog altijd van genieten om met onze kinderen naar een pretpark te gaan. Als ik zie hoe zij dan genieten, komt de kleine Kim opnieuw naar boven.’

Wauters: ‘Een solitaire fietsrit van een paar uren doet mij ontzettend veel deugd. Ik ben dan ook blij dat mijn vrouw me daar de ruimte voor geeft. Telkens wanneer ik weer naar thuis fiets, word ik overvallen door een groot gevoel van dankbaarheid. Ik besef maar al te goed hoe gelukkig ik me mag prijzen met zo’n warme thuis.’

Sport als katalysator voor een betere en meer inclusieve wereld. In welke mate geloven jullie dat dat mogelijk is?

Wauters: ‘Ik denk dat Kim en ik helemaal achter die gedachte staan.’

Om topprestaties te kunnen neerzetten, moet het zowel op fysiek, mentaal als emotioneel vlak goed zitten.

Gevaert: ‘Tijdens de Olympische Spelen van Athene in 2004 liep ik mijn race met een meisje uit Palestina en een meisje uit Israël. Dan stel je vast dat je daar allemaal, ongeacht je nationaliteit of religie, voor hetzelfde doel bent. Op zo’n moment merk je heel goed hoe verbindend sport kan werken. Ik zie het ook bij mijn kinderen. Soms spelen zij een basketbalmatch tegen de Molenbeek Rebels. Schitterend vind ik dat. Want zo komen ze in contact met mensen die ze anders niet zouden ontmoeten.’

Wauters: ‘Tijdens de matchen van mijn kinderen valt het mij telkens op wat voor een leerschool sport is. Al sportend leren zij een heel aantal dingen die zij niet op school leren: de principes van fairplay, het reguleren van hun emoties, samen voor een doel gaan, respect tonen voor de scheidsrechter en andere spelers,… Op het vlak van inclusie is er echter nog heel wat werk aan de winkel. We zouden sport voor een aantal groepen in onze samenleving toegankelijker moeten maken.’

Wat is jullie levensmotto?

Wauters: ‘Meer en meer sta ik stil bij de vraag: wat geef ik mijn kinderen onbewust mee? Zelf ben ik een believer van principes zoals ‘geloof in jezelf’, ‘hard werken loont’ en ‘grijp je kansen’. Maar werkt dat voor mijn kinderen? Ik zie hoe langer hoe meer hoe verschillend onze kinderen zijn. En dat doet me stilstaan bij de relativiteit van bepaalde levensmotto’s.’

Gevaert: ‘Je probeert je kinderen bepaalde waarden mee te geven, maar uiteindelijk zijn ze wie ze zijn. Mijn levensmotto haal ik bij Nike: als iets goed voelt, doe het dan. Just do it! Denk er vooral niet te veel over na.’

Welke levensvraag zouden jullie aan elkaar willen stellen?

Wauters: ‘Kim, was er tijdens jouw sportcarrière een gebeurtenis die je als persoon heeft veranderd?’

Gevaert: ‘Van nature ben ik iemand die in het goede van de mens gelooft. Zo vertrouwde ik ooit een fotograaf van het Olympisch Comité die me beloofde om stijlvolle, discrete naaktfoto’s van mij te maken voor een kalender. Ik zou inspraak krijgen, beloofde hij mij. Maar wat gebeurde? De foto die ik absoluut niet wilde, kwam op de cover van de kalender te staan! Mijn blind vertrouwen in mensen werd er door aangetast. Gelukkig heeft dat ook een voordeel: je raakt minder snel teleurgesteld.’

Gevaert: ‘Ann, stel dat jij je leven helemaal opnieuw mocht doen en het een nieuwe invulling mocht geven, voor welke job zou je dan kiezen?’

Wauters: ‘De job van dokter spreekt mij aan. Mensen helpen met hun lichamelijke problemen, dat zou ik wel willen doen. Ik zou daarbij veel aandacht besteden aan duidelijke communicatie. Het is zo belangrijk dat een arts naar je luistert. Pas dan kan hij of zij je vertrouwen winnen.’

KIM GEVAERT

• sprintster
• behaalde 27 Belgische titels
• won 2 gouden medailles tijdens de Europese Kampioenschappen in Göteborg
• won 3 gouden medailles tijdens de Europese Kampioenschappen in Birmingham
• won een bronzen medaille tijdens de Wereldkampioenschappen in Osaka
• nam twee keer deel aan de Olympische Spelen waar ze in 2008 een gouden medaille won op de 4×100 sprint
• meeting director Memorial Ivo Van Damme
• Ambassadrice van SOS Kinderdorpen
• woont in Sint-Genesius-Rode

www.kimgevaert.be

ANN WAUTERS

• basketbalspeelster en Olympiër 
• won 4 keer de Euroleague 
• allereerste Belg die een WNBA-titel won 
• won brons met de Belgian Cats op de Europese Kampioenschappen in 2017 in Praag
• voorzitter BOIC Atletencommissie 
• motivationele spreker 
• auteur van The Game of Life 
• ambassadrice van SOS Kinderdorpen

www.annwauters.be