Als een trouwe troubadour pent hij elke maand neer wat hij te horen krijgt. Om grootmoedig met jullie te delen. Een chroniqueur van het volk. Een potsenmaker.

Zo dook vorige maand uit het niets plots oud premier Charles Michel op in de vertelsels van Jan en alleman. Op ondubbelzinnige, vooral zichzelf overtuigende wijze beweerde Michel dat hij eigenhandig de democratie zou redden door zich vroegtijdig terug te trekken als Europees president en zich bij de volgende verkiezingen als kopman te presenteren op de Europese lijst van de MR. Hij die dame Ursula geen zetel aanbood wanneer zij die het meest nodig had, zou verantwoording afleggen aan het volk. En als de verteller dezer rubriek volk hoort, dan schieten zijn voelsprieten recht als een raket. Hoorde hij daar in de verte van de winkelstraat niet enig hoongelach over het manoeuvre van Michel? Of was het Mieke, van Janneke, die zuchtte en kreunde onder haar kilo’s zopas in de solden aangekochte intergalactische winterkleding? ‘Wie zegt ge? Michel? Nog nooit van gehoord’, bekende ze de volksverteller ootmoedig wanneer hij haar zijn micro onder de neus duwde. ‘Of ja, dingske, euh, is dat geen bekende acteur?’

Treurend om zoveel onwetendheid, maar blij omdat hij een gevatte quote had voor het nieuws die avond toog de volksverteller naar een bushalte. Hij zocht en zocht, en zocht, en twee kilometer verder vond hij er eentje. Hij app’te voor een belbus, maar kreeg een foutmelding. Het was de avond waarop de minister bevoegd voor de bussen in een nieuwsprogramma onverstoorbaar verkondigde dat het nieuwe busplan al bijna feilloos werkte. En dat na één dag!