Virginie De Klippel uit Meise werd tweetalig opgevoed. Ze ging naar de wijkschool in Sint-Brixius-Rode, was lid van Chiro Eversem, zwom tot haar 19e competitie bij Zwemclub Aart en werd in 1998 verkozen tot Druivenkoningin. ‘Daar ben ik trots op. 120 meisjes schreven zich in en ik haalde het uiteindelijk. De Druivenkoningin was een nationale verkiezing met ruime aandacht in de pers. Ik leerde veel bij en begeleidde daarna twaalf jaar lang de kandidates van de verkiezing. Op mijn 26e ben ik in Meise schepen geworden van onder andere Jeugd, Sport, Middenstand en Volksgezondheid. Sinds 2007 ben ik gemeenteraadslid, vandaag zit ik de gemeenteraad voor. Met de gemeenteraadsverkiezingen volgend jaar stel ik mij geen kandidaat meer.

Ochtendmens

De Klippel studeerde rechten aan de KUB en VUB en was acht jaar advocate aan de Balie van Brussel. Nadien maakte ze de overstap naar de verzekeringswereld. Inmiddels is ze acht jaar actief in een commerciële functie bij Zurich, een verzekeraar voor grote (inter) nationale klanten in Zaventem. ‘Gelukkig ben ik een ochtendmens, zo ben ik voor de files op mijn werk. Ik rij zo’n 40.000 km per jaar met de wagen.’

‘Ik woon graag in Meise. Het ligt centraal en heeft veel groen met onder andere de Plantentuin en het Neromhof. Stephex, de internationale vijfsterren jumping zet onze gemeente zelfs op de wereldkaart.’ In haar vrije tijd gaat De Klippel sporten. ‘Ik jog en doe aan bodypump en fitness in Thermae Sports in Brussegem. Daarnaast hou ik van het goede leven: een restaurantje, op vakantie of citytrip, nieuwe dingen ontdekken,… Ik haal energie uit sociale contacten. Onder de mensen komen.’

Vrijwilligerswerk

Vrijwilligerswerk is belangrijk. ‘Ik heb geen kinderen en wil mij inzetten voor de medemens. Tijdens de corona-lockdowns heb ik geholpen in het woonzorgcentrum Gildentuin in Malderen. Daar waren toen heel veel zieken en weinig personeel. Ik doe er nog altijd vrijwilligerswerk. Vier keer per jaar geef ik bloed bij het Rode Kruis, om de twee weken geef ik bloedplaatjes. Dat is veel minder bekend, maar die bloedplaatjes zijn cruciaal voor kankerpatiënten die chemo krijgen. Ik ben ook actief in de palliatieve thuisbegeleiding. Eén keer per week bezoek ik mensen thuis. Afscheid nemen is zwaar, maar ook mooi dat je het mee een invulling kan geven.’

‘Ik ben oprecht dankbaar voor elke nieuwe dag. Mijn opa en mama werden 60 jaar, mijn nonkel 50, verschillende vrienden zijn op jonge leeftijd gestorven. Mijn papa heeft Alzheimer en woont in een woonzorgcentrum in Jette. Daarom vind ik dat je positief in het leven moet staan en moet kunnen relativeren. Mensen klagen en zagen soms om pietluttigheden. Leven, blij zijn met wat je hebt en dat dankbaar koesteren, dat is het belangrijkste.’