Na zijn restauratie in 2001 kreeg de molen opnieuw zijn oorspronkelijke naam van 1391: Hertboommolen, verwijzend naar het nabije open weiland. Deze staakwindmolen is een sterk staaltje van duurzaamheid avant la lettre. Quasi alle bouwmaterialen komen uit eigen regio, enkel de kwartsietstenen zijn afkomstig uit de Jura. De kennis van sterkteleer, mechanica, aerodynamica en materialen die erin vervat zit, is indrukwekkend. Voor de bouw waren zo’n 30 à 40 volwassen bomen nodig en 10 verschillende houtsoorten. Sterk en vochtbestendig eikenhout werd gebruikt om het geraamte vast te houden. De assen zijn uit hout van de tamme kastanje, bestand tegen torsiekrachten. De spieën die de tanden van het molenrad vastzetten zijn dan weer uit essenhout omdat dat veerkrachtig is en niet splintert. Houtsoorten zonder sterke geur, zoals populier en olm, werden gebruikt voor de onderdelen die met het graan in contact kwamen. Smeedijzeren assen drijven de molenstenen aan. De groeven in de stenen hebben een specifieke kapping met een dubbele functie. Enerzijds malen zij de graankorrels fijn. Anderzijds brengen ze een ventilatiestroom op gang waardoor de te groffe korrels opnieuw naar binnen rollen en het fijne meel naar de buitenzijde wordt gestuwd waar het in de steenkuip terechtkomt. De windweeg kreeg vorige eeuw een uitbouw of buik, zodat de molen nog een derde steenkoppel kon herbergen. Met een haspel draai je de molen verticaal op de wind. Bij voldoende windkracht worden op zondag de zeilen op de wieken gehesen.