Waar haal je de nodige energie vandaan om alles te doen wat je doet?

‘Het belangrijkste is dat je positief in het leven staat. Ik zie het glas altijd halfvol. Ik geloof in de kracht om dingen te kunnen veranderen. Ik sta ’s morgens op en heb zin om aan het werk te gaan. Daar begint het. Bovendien doe ik mijn werk graag en geloof ik in engagement. Dat is de rode draad in mijn leven. Een erfenis van het gezin waar ik uit kom. Mijn ouders zijn altijd geëngageerd geweest. Spijtig genoeg zijn ze intussen overleden, maar ze waren heel actief in het verenigingsleven. Mijn moeder was jarenlang schepen en eerste schepen in Dilbeek. Zij heeft altijd sociale zaken in haar takenpakket gehad. Dat sociale en het verenigingsleven, dat hoort bij wie ik ben. Ik ben voetbaltrainer sinds mijn zestiende. Ik ben altijd actief geweest in het voetbal. Ik ben secretaris van een politieke partij geweest. Ik ben praeses geweest aan de universiteit, heb in de jeugdraad gezeten, ben scoutsleider geweest. Ik bekijk het zo: ik heb relatief veel geluk gehad in mijn leven. Drie jaar geleden is mijn vrouw aan kanker gestorven, maar voor de rest heb ik alles kunnen doen wat ik wilde doen. Ik heb zelf nooit gezondheidsproblemen gehad. Ik heb gezonde kinderen. Bij elke job waarvan ik dacht die zou ik graag doen, heb ik de kans gekregen. Als je echt iets wil, dan kan je dat bereiken, zo wordt gezegd. Dat is mij gelukt.’

Professioneel een stevige baan en daarnaast al jouw engagementen. Wat betekent evenwicht tussen werk en leven voor jou?

‘Uiteraard probeer ik voor dat evenwicht te zorgen. Daarvoor moet je goed weten waar je eigen rode lijn ligt en de mensen rondom moeten aangeven wanneer je aan die grens zit. Als je dat wil laten functioneren, moet je goede afspraken maken. Een voorbeeld. Op zaterdagvoormiddag ga ik altijd naar de voetbalclub. Ik ben al een jaar of tien voorzitter van KFC Wambeek-Ternat. Het is een mooie club, ondertussen een van de referentieclubs in Vlaams-Brabant. Mijn echtgenote eiste dat ik zaterdagmiddag om één uur thuis was om samen met het gezin te eten. Daar heb ik me altijd aan gehouden. Dat was een gouden regel. Iedereen wist waar hij aan toe was.’

Je houdt van voetbal. Gaat het voor jou dan vooral om de actie, het spel of om de strategie?

‘Voetbal is mijn passie. Geen discussie mogelijk. (lacht) Ik speel heel graag voetbal, maar ik vind het even leuk om langs de kant te staan en de lijnen uit te zetten. Dat is ook wat ik in mijn job probeer te doen. Strategie is het belangrijkste. De lijnen uittekenen vind ik boeiender dan het spel zelf. Of het nu op het voetbal is of op het werk, door de strategie te bepalen kan je een veel grotere impact hebben dan door alles zelf te doen. Maar natuurlijk moet je er wel operationeel bij betrokken zijn. Ik heb iets tegen managers die vanuit hun ivoren toren regeren. Ik ben graag tussen de mensen, met mijn teams rond mij. Zonder hen zou ik het niet kunnen, ik moet het kunnen voelen. Om terug te komen op het voetbal: ik zet de lijnen uit, maar ik kom ook graag terug in de kleedkamer om het effect te voelen. Ik wil een onderdeel van het geheel zijn, niet enkel de analist.’

Jij hebt al voor een heel aantal bedrijven gewerkt. Heeft dat te maken met snel denken en handelen zodat de uitdaging ook snel is volbracht en het tijd wordt voor een nieuwe uitdaging?

‘Nee, het heeft te maken met de omstandigheden en de uitdagingen die zich voordoen. Bij de eerste drie bedrijven waar ik heb gewerkt, ben ik telkens bijna tien jaar gebleven. Ik ben geen jobhopper. Voor mij draait het puur om de uitdaging. Die heb ik nodig. Ik houd absoluut niet van routine. Dan verdwijnen de prikkels. Ik houd van verandering en de impact die je kan hebben. Ik zie mogelijkheden en heb geen schrik om beslissingen te nemen. Ik durf tegen de stroom in te gaan. Altijd kijken naar the bigger picture. Daar gaat het om. Geen micromanagement. Ik houd me liever bezig met na te denken over de grote dingen die kunnen veranderen om het beter te doen.’

Ben je nog altijd fan van Anderlecht? Hoe kijk je terug op jouw periode als operationeel en commercieel directeur en CEO van de club?

‘Het was mijn jongensdroom om ooit professioneel leider van een voetbalclub te zijn. Dat is me aangeboden bij Anderlecht. Fantastisch. Maar dan heb ik een kapitale fout gemaakt. De goesting om het te doen was zo groot dat ik te weinig eisen heb gesteld over hoe we een en ander zouden aanpakken. Ik heb geaccepteerd dat we met drie personen tegelijk de leiding namen. Dat was fundamenteel fout. Dat werkte gewoon niet. Helaas, mijn enthousiasme om dat te kunnen doen, was groter dan de ratio. Ik had daarover beter moeten nadenken. Het ging niet over gelijk of ongelijk hebben, wel over de juiste omstandigheden om je werk goed te kunnen doen. Dat is mijn analyse achteraf. Ik vind het niet erg. Het was mijn droom, ik heb het gedaan.’

Met bpost is het net als met het voetbal: ik zet de lijnen uit, maar ik kom ook graag terug in de kleedkamer om het effect te voelen. Ik wil onderdeel zijn van het geheel, niet enkel de analist.

Je was ook CEO – nu adviseur – bij Trooper. Dat bedrijf is ontstaan uit de mooie gedachte om je vereniging aan centen te helpen door boodschappen te doen. Vind je het verenigingsleven in de Rand belangrijk?

‘Jazeker. Dat is ook wat me aansprak bij Trooper. Ik zit volop in het verenigingsleven, ik weet waar verenigingen mee geconfronteerd worden. Het vinden van middelen om je club of je organisatie te laten draaien, is een grote uitdaging. Het concept van Trooper is geniaal: door je boodschappen te doen, doneer je per keer een klein percentje aan je vereniging. Ik deed dat graag. We hebben grote stappen genomen om van start-up naar scale-up te gaan. Maar dan kwam de vraag van bpost en besefte ik: Ik heb meer nodig dan Trooper. Dus nu ben ik nog altijd bij Trooper, maar niet meer als CEO.’

In de Rand wordt vaak gezegd dat het sociale leven stilaan verdwijnt, dat de Rand een soort slaapstad is geworden. Akkoord?

‘Het verenigingsleven is zeker veranderd. De mensen hebben veel meer opties om activiteiten te doen in hun vrije tijd. Het aanbod is groter geworden, en da’s goed. Wat wel is veranderd, is het engagement. Je vindt voldoende mensen die in hun vereniging een handje willen helpen tijdens bijvoorbeeld een feest, maar mensen die zich echt langer willen engageren, dat is iets anders. Dat is een verantwoordelijkheid het hele jaar door en voor een langere tijd. Dat soort engagement vermindert razendsnel. Je hoort het overal. Iedereen wil voldoende vrij zijn om vanalles te kunnen doen. Je ziet het in alle aspecten van de maatschappij: van bedrijven tot gezinnen. De individuele vrijheid wordt steeds belangrijker. Ik begrijp dat, maar het betekent wel dat het individualisme gaat primeren op het gemeenschapsleven. Ik ben ervan overtuigd dat je engagement van thuis meekrijgt. Kijk naar mijn oudere broer: hij werkt twee keer per week voor De Poel, een organisatie voor mensen met een mentale beperking, en haalt daar veel voldoening uit. Bij onze voetbalploeg is een Joske doen het zwerfvuil oprapen op en rond het veld. Ik doe dat en haal daar voldoening uit. Die attitude hebben we van onze ouders meegekregen.’

Communicatie en verbinding met de gemeenschap zijn de rode draad doorheen je leven. Wat hoop je over tien jaar bereikt te hebben?

‘De toekomst kan je niet voorspellen. Ik wil me daar niet op vastpinnen. Je kan ziek worden of een uitdaging in het buitenland aangaan. Mocht de kans zich voordoen, zou ik wel een grote actie zoals de Ocean Clean Up willen leiden. Stoppen met werken, zal ik niet snel doen, net als stoppen met het verenigingsleven. Dat zal niet veranderen, zowel voor bpost als voor KFC Wambeek-Ternat. Met de voetbalploeg hebben we een financieel gezonde club uitgebouwd, wat niet evident is in de huidige tijd. Het is een aantrekkingspool in de regio en daar ben ik fier op.’