In het twee en een half uur durende, semi-autobiografische The Fabelmans blikt regisseur Steven Spielberg terug op zijn eigen jeugd. We volgen hem samen met zijn Joodse gezin van New Jersey naar Phoenix en uiteindelijk naar Californië, waar de familie uit elkaar spat, niet zonder het hoofdpersonage een ongebreidelde passie voor cinema mee te hebben gegeven. ‘Films zijn dromen die je nooit vergeet’, zegt zijn artistieke, wat labiele filmmoeder Mitzi, een rol waarvoor Michelle Williams een Oscarnominatie zou opstrijken. Zij zal haar zoon, die in de film Sammy Fabelmans heet, op jonge leeftijd warm maken voor het mysterie van het witte doek. Uiteindelijk zal het zijn oom Boris zijn die hem letterlijk laat voelen dat hij opofferingen zal moeten doen, wil hij het echt maken. Boris was ooit nog aan de slag in het circus en leert de jonge Sammy dat je dromen volgen en voluit voor je passie gaan geen spel is, maar een hogere kunstvorm. Als je het goed wil doen, is het soms even gevaarlijk als je hoofd in een leeuwenmuil steken. Her en der alludeert Spielberg naar latere filmideeën en finaal zal hij ook de macho’s op school te kijk zetten. Eerst hadden ze hem gepest met zijn Joodse afkomst, maar door het wonder van de cinema slaagt Bagelmans er in hen lik op stuk te geven. Spielberg blikt ook terug op zijn korte ontmoeting met de invloedrijke regisseur John Ford, die hem waarschuwt voor de genadeloze filmindustrie. Hij geeft de ambitieuze tiener een cruciale tip mee. Nu weet iedereen met een iPhone die af en toe een YouTube-tutorial bekijkt dat je de horizon beter niet centraal in beeld brengt. Spielberg kreeg dat advies over cadrage begin jaren 1960 uit de mond van zijn jeugdheld te horen. Alles gebeurt in zijn persoonlijkste film met een reden. Van zijn zeven Oscarnominaties zal hij er uiteindelijk geen enkele verzilveren.

Tienertalent

The Quiet Girl moest het midden maart ook zonder beeldje stellen in het Dolby Theatre in Los Angeles. Regisseur Colm Bairéad neemt je in zijn debuutfilm mee naar het Ierland van begin jaren tachtig waar we de wereld te zien krijgen door de ogen van de introverte Cáit, een rol van Catherine Clinch, die amper tien was tijdens de opnames in 2020. Ze brengt de zomer door op de boerderij van haar tante en oom en bloeit helemaal open. Speciaal aan de avant-première in Strombeek is dat je er eerst een kortfilm kan bekijken die wel een Oscar mee naar Ierland mocht nemen. In An Irish Goodbye besluiten twee broers na de dood van hun moeder samen haar bucketlist af te werken. De film werd eerder al bekroond als beste Britse kortfilm en ging op het Leuvense Kortfilmfestival aan de haal met een publieksprijs. Een andere Oscarwinnaar wiens prestatie we hier graag nog even in de verf zetten, is acteur Brendan Fraser. In The Whale geeft hij gestalte aan een dodelijk obese literatuurdocent die tekortschoot in de opvoeding van zijn rebelse dochter, maar dat finaal weet recht te zetten door haar oprechtheid te omarmen. De doodeerlijke dissectie die ze ooit schreef over Herman Melville’s Moby Dick is het mineurrefrein van de film en snijdt zeker in de apotheose door merg en been: ‘De auteur wilde ons met de saaie beschrijvingen over walvissen afleiden van zijn eigen droeve verhaal.’