Mariia Toma verliet Oekraïne in 2012, lang voor de oorlog. ‘Ik kwam naar België om een vriendin te bezoeken. Ik had het hier zo naar mijn zin dat ik ben gebleven. Ik begon te werken in een brasserie in Brussel, zodat ik een leven in België kon opbouwen.’ Vandaag is het haar wens dat de diploma’s die ze in Oekraïne behaalde, als gelijkwaardig worden erkend, want dat zou betekenen dat ze hier als leerkracht lager onderwijs aan de slag zou kunnen

Mensen helpen

Mariia had het geluk dat ze tijdens haar beginjaren in België heel wat fijne mensen heeft ontmoet. ‘Dat heeft mijn aanpassing makkelijker gemaakt. Zo was er een man die elke dag zijn koffietje kwam drinken. Hij heeft mij geholpen om mijn weg doorheen de Belgische administratie te vinden. Ook mijn netwerk van Oekraïense vrienden en kennissen heeft me gesteund.’ Vandaag werkt Mariia in een woonzorgcentrum in Asse. Ze begon er als poetshulp, nu is ze een opleiding als zorgkundige aan het volgen. ‘Schitterend dat ik de kans krijg om die cursus te volgen. Mijn motto is: grijp elke kans die je krijgt.’ Vind je het niet jammer dat je niet als leerkracht in het onderwijs aan de slag kan? ‘Eerst moet mijn Nederlands nog wat verbeteren, maar daar werk ik aan. Trouwens, ik vind het ook fijn om met oudere mensen te werken. Zowel bij kinderen als ouderen waardeer ik hun spontaniteit. Eigenlijk willen ze hetzelfde: zich veilig en geliefd voelen.’

Voor elkaar zorgen

De moeder van Mariia woont nog steeds in Oekraïne, meer bepaald in de regio Tchernivtsi in het zuidwesten. ‘Mijn geboortestreek ligt slechts op 15 km van de Roemeense grens. De oorlog is er minder voelbaar dan op andere plaatsen, maar dat wil niet zeggen dat mijn moeder het makkelijk heeft. De elektriciteitsproblemen ervaart ze aan den lijve. Er zijn dagen waarop ze slechts recht heeft op vier uur elektriciteit. Binnen die tijdspanne moet ze al haar huishoudelijke taken (koken, wassen, strijken) zien te klaren. Het brengt veel stress en onzekerheid met zich mee. Mijn moeder is weduwe en woont samen met haar schoonmoeder die 94 jaar is. In Oekraïne is het heel normaal dat je als kind voor je ouders zorgt. Je zorgt voor wie voor jou heeft gezorgd.’

Elkaar de ruimte geven

Heb je een lievelingsstad in België? ‘Ik hou van Dinant met zijn mooie ligging aan die grote rivier. Het doet me een beetje aan Oekraïne denken, waarschijnlijk omwille van de uitgestrektheid en de wat wildere natuur. Het valt me ook op dat de mensen er minder gestresseerd zijn dan in Brussel of Vlaanderen.’ Heeft ze plannen om naar Wallonië te verhuizen? ‘Toch niet. Ondertussen heb ik hier mijn man leren kennen en hebben we twee kinderen die in Asse naar school gaan. Fabiana (6 jaar) en Theodoor (3 jaar) spreken allebei Nederlands. Hun toekomst ligt hier.’

Hoe kijk je naar het nieuwe jaar? ‘Ik hoop dat de oorlog in Oekraïne stopt. Toen de oorlog uitbrak, viel mijn leven stil. Ik maakte geen plannen meer. Ondertussen heb ik geleerd dat dit nergens toe leidt. We moeten durven blijven vooruitkijken. Kinderen helpen me daarbij. Als ik hun levenslust en onschuld zie, dan kan ik niet anders dan te denken dat er een toekomst is. Zij doen mij beseffen dat het leven eenvoudig is, als we elkaar maar de ruimte geven om onszelf te zijn.'