Truc Mai groeide op in Vietnam. Toen ze in 2006 in Zweden duurzaamheid en milieu studeerde, leerde ze haar echtgenoot kennen. Samen wonen ze nu met hun twee dochters in Huldenberg. ‘Drie jaar hadden we een langeafstandsrelatie. Toen kwam het punt dat we een keuze moesten maken. Ik koos ervoor Vietnam te verlaten en een leven in België te leiden.

Van frustratie naar actie

Wanneer Mai terugblikt op haar parcours valt het haar op hoe ingrijpend de komst van haar twee dochters is geweest. ‘Er is de Truc voor en de Truc na. De jonge Truc was een ambitieuze vrouw die van het drukke stadsleven hield. Ze wilde graag carrière maken en liefst zo snel mogelijk. Maar toen kwam ons eerste kind. Ik kon het niet over mijn hart krijgen om dat kwetsbare wezentje toe te vertrouwen aan een persoon die ik niet kende. Ik besloot thuis te blijven om voor haar te zorgen. Een keuze waar ik nog steeds achter sta. Tegelijkertijd voel ik de nood om onder de mensen te komen en me ook buiten mijn gezin nuttig te maken. Dat doe ik als digidokter door mensen met hun computervragen en digitale problemen te helpen.’

Mai spreekt vlot Nederlands. ‘Dat België een tweetalig land is, was een grote aanpassing. In het begin was ik gefrustreerd omdat ik me niet goed kon uitdrukken in het Nederlands en het Frans. Die frustratie was tegelijk mijn drijfveer om die twee talen onder de knie te krijgen.’

Werken, werken, werken

In Vietnam leefde ze in armoede. ‘Ik ben pas gaan beseffen dat wij arme mensen waren toen ik de westerse levensstijl ontdekte. Als kind vond ik het normaal dat we geen elektriciteit hadden en dat onze ouders ons geen speelgoed gaven. Ik heb dat nooit als een gemis ervaren. Wanneer ik aan die tijd terugdenk, voel ik eigenlijk veel warmte en geborgenheid. Die periode was een leerschool. Ik leerde dat het materiële je niet gelukkig maakt. Dat inzicht helpt mij om vandaag mijn geld niet aan allerlei zinloze spullen uit te geven.’ Mai waardeert de eenvoudige Vietnamese levensstijl, maar ze heeft het moeilijk met de harde werkethiek. ‘Mijn vader is 74 jaar. Hij gaat nog steeds naar de fabriek. Dan denk ik: heeft hij op zo’n leeftijd niet het recht om van het leven te genieten?’

Moestuinpret

Sinds vorig jaar heeft Mai haar eigen moestuin. ‘Mocht je mij vroeger gezegd hebben dat ik mijn eigen groenten zou telen, ik zou eens goed gelachen hebben. Vandaag is het een van de dingen die ik het liefst doe. Onlangs hebben we fruitbomen geplant. Met het hele gezin hebben we beslist welke bomen er zouden komen. Onze tuin brengt ons dichter bij elkaar.’

’s Avonds staat ze met haar dochters even stil bij wat hen die dag een gelukkig moment bezorgde. ‘Als je wil, kan je altijd schoonheid zien. Het doet me denken aan een boek dat ik als kind las. Het gaat over de moeilijke en harde jeugd van de Vietnamese jongeren tijdens de oorlogsjaren. Toch is het boek allesbehalve triestig, want de jongeren slagen erin om met hun vriendschap de ellende te overstijgen. Ze steunen elkaar door dik en dun. Dat geeft hen kracht en levensvreugde.’