Toen Anja’s echtgenoot in 2002 het aanbod kreeg om voor WWF (World Wide Fund for Nature) in België te komen werken, was hun dochtertje net vijftien maanden. Een buitenlandse uitdaging zag het jonge koppel wel zitten. En zo belandden ze in Tervuren. ‘In het begin was het niet evident om sociale contacten uit te bouwen. De meeste Belgische vrouwen gaan enkele maanden na hun bevalling terug werken. In Duitsland hebben we de gewoonte om de eerste twee jaar thuis te blijven om voor je kind te zorgen. Ik heb mij dan aangesloten bij de Brussels Childbirth Fund, een organisatie die internationale jonge gezinnen wegwijs maakt in België. Via hen kwam ik in contact met andere moeders en kon ik een sociaal netwerk opbouwen. Eenmaal onze dochter naar de kleuterschool ging, breidde mijn netwerk spontaan uit.’

Nederlands uit de Fabeltjeskrant

Vandaag werkt Pohler als leerkracht Duits in het Goethe-Institut in Brussel. Talen zijn altijd haar ding geweest. Ze vond het vanzelfsprekend om zo snel mogelijk Nederlands onder de knie te krijgen. ‘Ik schreef me in bij het CVO Tervuren. Het leren van de Nederlandse taal ging vlot. Ik had heel wat aanknopingspunten dankzij De Fabeltjeskrant die ik als kind in het Nederlands had gevolgd. Wij woonden niet ver van de Nederlandse grens en konden televisieprogramma’s in het Nederlands ontvangen.’ Wat valt haar op in onze cultuur en taal? ‘Ik zie veel vriendelijke mensen die tegelijkertijd eerder gesloten zijn. Na al die jaren vind ik het nog altijd niet vanzelfsprekend om diepe vriendschappen met mensen van hier op te bouwen.’

Belgische flair en flexibiliteit

Toch belet die gereserveerdheid haar niet om België te waarderen. ‘We zijn van dit land gaan houden. In Duitsland verloopt het leven veel gedisciplineerder, maar dat brengt ook een bepaalde rigiditeit met zich mee. In België zijn er ook veel regels, maar ze worden met een Belgische flair en flexibiliteit toegepast. Dat maakt het leven draaglijker en menselijker. Een ander pluspunt vinden we de digitalisering van heel wat (overheids)diensten. Ik denk aan het indienen van je belastingen, het opvragen van je pensioen- of gezondheidsinfo,… Op dat vlak staat België verder dan Duitsland.’ Ziet ze ook een minpunt? ‘Ja. Het leven is hier veel duurder. Als we op bezoek gaan in Duitsland passeren we altijd langs een grootwarenhuis om voedings-, schoonmaak- en verzorgingsproducten te kopen. Het verschil in prijs is aanzienlijk.’

Spiegeltje aan de wand

Een kunstenaar voor wie Pohler veel respect heeft, is Loriot. Hij was een Duits cartoonist, regisseur en toneelspeler die erin slaagde de kleine kantjes van de mens treffend in beeld te brengen. ‘Hij houdt ons een spiegel voor. Hij toont hoe we erin slagen om van pietluttigheden toch een halszaak te maken. Zijn filmpje bijvoorbeeld waarin een koppel samen aan de ontbijttafel zit. Hun gesprek gaat over iets banaals zoals hun zachtgekookte eitjes, maar voor je het weet, ontaardt het in ruzie. De kleinheid van de mens. Herkenbaar.’ Wat Belgische kunstenaars betreft houdt ze van René Magritte. Vooral van L’Empire des lumières, een reeks schilderijen waarop je een nachtelijk landschap onder verlichte hemel ziet. ‘Dat werk sluit aan bij mijn levensvisie. De gedachte van licht na duisternis pas ik toe op deze tijd, want we leven in moeilijke tijden. Maar is dat niet altijd zo geweest? Laten we vooral niet vergeten om ons eigen, kleine leven zo goed mogelijk te leven.’

FAVORIETEN VAN
Anja Pohler

MOOISTE PLEK IN DUITSLAND
Hiddensee, eiland in de Oostzee.

FAVORIET GERECHT
Kässpätzle.

MOOISTE HERINNERING
Mijn studententijd in Heidelberg