Ja, de drukke Woluwelaan is dan wel lang je metgezel op deze verkenning, maar de parallelle vallei heeft echt veel te bieden voor de meerwaardezoeker. Trek dus jouw wandelschoenen aan en maak je op voor een fijn traject van een tiental kilometer. Ik raad zelfs aan om er een dag voor uit te trekken, want de zijsprongetjes zijn niet van de minste en pik je best mee.

HET ENE PARK NA HET ANDERE

De Groene Wandeling splitst al meteen in een wandelloop nabij de grote straat; de fietsers rijden achterom langs de Verbrande Molen, afgescheiden van de drukke weg. Je passeert voorbij het onvolprezen Hof ter Musschen waar vrijwilligers (www.cebe.be) natuurwaarden in stand houden in een uitmuntende natuurzone, tevens een Europees beschermd Natura 2000-gebied van tien hectare.

Het wandeltraject loopt stroomopwaarts de kraakheldere Woluwerivier, waardoor je al snel passeert voorbij de Lindekemalemolen. Dat is een heel speciale constructie waarbij het rad altijd draait, zelfs bij een minimale hoeveelheid water van de langslopende Woluwe. Iets verder stroomopwaarts kom je bij de monding van de Struybeek in de Woluwe, meteen een van de mooiste plekjes van deze vallei. Je kan deze zijbeek nog een eindje stroomopwaarts volgen, richting het Fallonstadion, en verder tot aan de Perspectieflaan. Door de wirwar aan paadjes hoef je zelden langs dezelfde weg terug te lopen, maar het blijft wel een smalle groene, zij het mooie vinger, een mooi voorbeeld in zijn genre.

De dartele weidebeekjuffers, een libellensoort die het moet hebben van koel, zuiver en stromend water, begeleiden je naar het Maloupark en het Ter Bronnenpark die je uitgeleide doen tot de Tervurenlaan. Die steek je over en dan volg je het mooi aangelegde pad langs de oude spoorlijn Brussel-Tervuren en het immense Woluwepark waar de Vorstlaan het overneemt van de Woluwelaan. Aan drukte is hier geen gebrek, maar de parken zorgen wel voor veel groen en rust, en het propere water van de Woluwe herbergt nog altijd veel leven.

Veeltalig gezelschap

Op de flanken van het Woluwepark zitten regelmatig honderden dagjesmensen te genieten van het mooie weer. Dat was bij mijn verkenning tijdens de tweede week van de Paasvakantie niet anders. Er hing een uitgelaten sfeer van mensen die veel te lang opgehokt hadden gezeten door die vermaledijde Covid-crisis en die nu honderduit praatten over die voorbije trieste periode. Ik ving een veeltalig gesprek op van een familie die hier samen was, maar die mekaar gedurende twee jaar niet hadden gezien. Twee gezinnen woonden in Brussel, de anderen kwamen van Genève en de regio rond Barcelona. Ze waren tevreden dat ze via Zoom in contact met mekaar waren gebleven, maar een ontmoeting in het echt is toch nog iets anders. Vanaf nu zouden ze weer proberen mekaar twee tot drie keer per jaar te zien. Een uitstap naar dit Woluwepark zouden ze telkens proberen in te lassen, want ze waren ravis de se retrouver ensemble ici. Aan de overkant van de vallei liggen respectievelijk de Mellaertsvijvers en Hertoginnendal. Rustige, groene ontspanning troef in het eerstgenoemde park. Het tweede is afgesloten, maar ken je zeker van de regeringsvergaderingen die er op cruciale momenten in onze naoorlogse geschiedenis werden gehouden.

Nog enkele parken

Je vervolgt je route waardoor je onvermijdelijk de Vorstlaan over moet ter hoogte van het altijd drukke en enigszins gevaarlijke Vorstrondpunt. Aan het iets verderop gelegen Herrmann Debrouxviaduct raakte ik het spoor even bijster, maar het belette mij niet om off-road zowel het Bergojepark, de Tuin Jean Massart en het Rood Klooster te bezoeken. Vooral beide laatstgenoemde sites zijn uniek in ons land en moet je zeker eens zien als je in de buurt bent.

Op de flanken van het Woluwepark zitten regelmatig honderden dagjesmensen te genieten van het mooie weer.

Na wat zoeken kwam ik toch terecht in het vervolg van de groene paternoster die deel uitmaakt van de Woluwevallei: het Senypark en het Park Ten Reucken dat uiteindelijk de poort vormt naar het Zoniënwoud. Via de Buksboomstraat gaat het naar de Bosvoordevijver, waarna het geweldige eindpunt van dit deel van de Groene Wandeling je uitnodigt voor nog maar eens een verkenning: die van het Engelse landschapspark TournaySolvay en het Vuurkeiendomein (Domaine des Silex). Het afgebrande kasteel is al veertig jaar de prooi van overgroeiende planten, in de ijskelder vertoeven heel wat vleermuizen. Het lagere deel van het park is het meest authentieke, maar waarschijnlijk smelt je voor de mooi gerestaureerde rozentuin. De monumentale bomen aan de rand van het Zoniënwoud hebben veel bekijks. Hier staan dan ook heel unieke exemplaren. Hiermee zit het verrassende deel vijf van de Groene Wandeling erop. Volgende keer trekken we naar het Zoniënwoud.