Zo’n drie jaar geleden kwam Uzum met haar twee kinderen aan in België. Haar man woonde hier al twee jaar en werkte in de bouw. Een job die ze hard nodig hadden om in Moldavië de eindjes aan elkaar te kunnen knopen. Na een tijdje bleek dat het pendelen tussen België en Moldavië allesbehalve ideaal was. Ze besloot haar baan als leerkracht Frans op te geven. Bij haar aankomst in België stelde ze snel vast dat haar kennis van het Frans niet voldoende was om in ons land haar weg te maken. Ze wist wat haar te doen stond en schreef zich in voor een cursus Nederlands in Asse. Ze waardeert de hulp die ze van de dienst Integratie kreeg. ‘Nederlands leren was niet evident. Toch ben ik blij dat ik doorzette en me nu in het Nederlands kan uitdrukken.’

Hart voor (ons) onderwijs

Uzum klinkt enthousiast wanneer ze over België spreekt. Vooral wanneer het over de begeleiding voor haar zoon met autisme gaat. ‘In Moldavië lukte het niet om de juiste diagnose te krijgen. Ik sta er echt van te kijken hoe toegankelijk en professioneel de diensten in België zijn voor kinderen met een autismespectrumstoornis. Helemaal anders dan in Moldavië. Een beperking betekent hier niet dat je automatisch uit de boot valt. Dat stelde ik al vast vanaf de eerste dag. Mensen met een fysieke beperking worden met rolstoelen opgevangen. In België betekent een beperking niet noodzakelijk dat alle kansen op een waardig bestaan worden ontnomen. Ik ben heel dankbaar voor de menswaardige manier waarop de school mijn zoon begeleidt. Zelf kom ik uit een nest van onderwijzers. Mijn vader was directeur van een basisschool, mijn moeder gaf er les. Ik besef maar al te goed welke inspanningen het vraagt om een kind met een beperking op te vangen zonder het kind het gevoel te geven dat het een beperking heeft.’

Muzikale familie

Een ander onderwerp dat haar nauw aan het hart ligt, is muziek. Komt er een Moldavisch liedje voorbij, dan begint ze het deuntje meteen mee te zingen. ‘Ik kom uit een muzikale familie. Mijn vader speelde meerdere instrumenten. Toen ik jong was, traden we samen met mijn zus op. Ik hou nog steeds heel veel van muziek. Zowel van populaire deuntjes als van klassieke stukken. Ken je Numa Numa van de band O-zone? (zingt het refrein). Ook de filmmuziek van de Moldavische componist Eugen Doga vind ik prachtig. En Alla Pugacheva is een zangeres die ik al jaren volg.’

Moldavische levenskunst

Niettegenstaande een nieuw leven opbouwen in België geen pad over rozenblaadjes is en dat de coronacrisis begint te wegen, straalt Uzum optimisme uit. Waar blijft ze die levenskracht halen? ‘Optimisme zit in onze genen. Moldavië is een arm land. De meeste mensen moeten er knokken om te overleven. En toch genieten we met volle teugen van het leven. Elke kans die we hebben om het leven te vieren, grijpen we. Een huwelijksfeest, een geboorte of een familiebijeenkomst is voor ons de ideale gelegenheid om samen lekker te eten en vooral om te dansen. Waar ik vandaan kom, zegt men dikwijls zoals bij de Moldaviërs, waarmee naar onze positieve ingesteldheid wordt verwezen. Ja, het leven kan zwaar en hard zijn, maar wij zijn altijd in voor betere tijden, en ondertussen vergeten we vooral niet om te vieren dat we leven.’

DE FAVORIETEN VAN…

Mooiste plek in Moldavië
Cahul, de stad waar ik geboren ben.

Favoriet gerecht
Een pannenkoek met kaas.

Mooiste herinnering
Mijn jeugd op het platteland.