Zestien was ze toen ze hier vanuit Rwanda aankwam. De ontreddering die ze toen als jong meisje voelde, heeft plaatsgemaakt voor een flinke dosis zelfvertrouwen. Vandaag is Marie een vrouw die weet wat ze wil en er ook voor gaat. ‘Al heel vroeg leerde ik dat het leven geen geschenk is. Dat je ervoor moet knokken om iets te bereiken.

Het kan keren

Tijdens haar eerste jaren in België voelde ze zich verloren. Spreken deed ze haast niet. Zo groot was haar eenzaamheid. Toch was er iets in haar dat zei: Niet opgeven, Marie. Je komt er wel. Dat stemmetje is ze gevolgd. En kijk waar het haar bracht. Vandaag werkt ze als farmaceutisch assistente in een apotheek. Daarnaast is ze de trotse moeder van twee zonen. En op vrijdagvoormiddag maakt ze tijd voor Café Combinne, een praatgroep in Asse waar ze haar Nederlands oefent. ‘Een zin die je mij niet gauw zal horen zeggen is: Het lukt me niet. Brengt een bepaalde weg je niet waar je wil uitkomen, probeer dan een andere weg. Het kan dat je een verkeerde keuze maakt, maar geef niet op, blijf doorgaan. Die boodschap geef ik ook aan mijn twee zonen mee. Ze zijn nu bijna 10 en 8. Ik wil ze al van jongs af aan bijbrengen dat je in dit leven op jezelf moet kunnen rekenen. Dat je verantwoordelijkheid nemen de basis vormt van een goed leven.’

Het magische woord

Mist ze iets van het leven dat ze in Rwanda heeft gekend? ‘Het valt me op onder hoeveel stress wij in België gebukt gaan. In Rwanda tref je een grotere spontaniteit en gastvrijheid aan. Hier in België is het meer elk voor zich. Eens bij iemand onaangekondigd binnenvallen, doe je niet. In Rwanda is dat de normaalste zaak van de wereld. Zelf hou ik er warme herinneringen aan over.’

Geeft ze haar zonen Rwandese gewoontes mee? ‘Voor mij is het vooral belangrijk dat ze respectvol met andere mensen omgaan. Respect is een magisch woord. Je moet het eerst geven om het zelf te kunnen krijgen. Ik sta er dan ook op dat mijn jongens uitspraken als ‘excuseer me’ en ‘dank je’ op het juiste moment gebruiken. Tegelijkertijd leer ik ze ook dat je excuseren of de andere bedanken geen teken van zwakte is. Integendeel.’

Eerlijkheid eerst

Het voorbije jaar was best moeilijk. In het begin van de coronacrisis was Marie ronduit bang om naar de apotheek te gaan werken. Ondertussen heeft ze geleerd op een rustige manier naar de pandemie te kijken. Dankzij het vaccin, maar ook dankzij de inventiviteit van de mens, die er telkens in slaagt om met nieuwe oplossingen voor nieuwe problemen te komen. ‘Ik ben op een punt gekomen dat ik aanvaard dat we zullen moeten leren leven met het coronavirus. Ja, ik blijf voorzichtig, maar tegelijkertijd wil ik mijn leven verder leven. Problemen hebben altijd bestaan. Zolang ze ons niet verlammen, maar aanzetten om zaken te verbeteren, komt het goed. Ik ben ervan overtuigd dat de toekomst ons nog veel te bieden heeft. Wat ik weet, is dat eerlijkheid je het verst brengt. Ik heb een hekel aan hypocrisie. Een van mijn gouden principes is: als je lacht, doe het dan met je hart in plaats van met je mond. Laat je hart spreken.’

DE FAVORIETEN VAN…

Mooiste plek in Rwanda
De ongeschonden natuur.

Favoriet gerecht
Frietjes van groene bananen.

Mooiste herinnering
Mijn zorgeloze kinderjaren.