Ik las zopas in de krant dat de Hoge Gezondheidsraad stelde dat de Covid-19 pandemie en de bijhorende sociale isolatie, quarantainemaatregelen, financiële problemen, intrafamiliaal geweld of onzekerheid over je werk aanleiding zouden geven tot langetermijngevolgen zoals stress, depressies, angst- en slaapstoornissen en alcoholverslaving. Alcoholverslaving! En uitgerekend nu dacht ik een lofzang aan te heffen op onze cafés. Misschien is het wat onkies, maar sta me toe het toch te doen.

Als ik het me goed herinner, konden we vanaf 8 mei het thuisdrinken eindelijk wat achterwege laten en terug in de openbaarheid gaan hijsen in onze vertrouwde stamkroeg. Aanvankelijk wat schoorvoetend, enkel op de terrassen, wat later ook binnen, met vier, acht en ik weet niet meer met hoeveel binnen, tussen de plexischermen, aan een tafeltje. Maar ondertussen is alles alweer bijna zo goed als normaal, de desinfecterende gel weliswaar nog binnen handbereik, maar alle maskers aan de haak, zelfs de kelners en diensters mogen terug hun ware gelaat tonen.

Vorige maand werd bij RINGtv de tijd dus rijp geacht om de draad opnieuw op te nemen van een project dat al enkele malen was uitgesteld: een reportagereeks over erfgoedcafés in de Rand en Brussel. Waarom weet ik niet, maar ik bleek de geknipte persoon te zijn om deze serie Rondje Rand te maken. Net zoals de meeste van ons was ik tweemaal langs de spuitcabine gepasseerd en dus toog ik dubbelgeprikt en monter aan het werk.

Beroepshalve had ik een kroegentocht van acht cafés voor de boeg. Drankgelegenheden die door de Vlaamse overheid of beschermd zijn als monument of opgenomen zijn in de inventaris van waardevol onroerend erfgoed. Zo verzeilde ik In de Linde in Dilbeek, De Oude Smis van Mekingen in Sint-Pieters-Leeuw en het Goudblommeke in Papier in Brussel, cafés waar de tijd nooit vat lijkt op te hebben gehad en de nostalgie van de muren druipt. Of ik herontdekte de verbluffend mooie architectuur en het betoverende interieur van de Eldorado in Humbeek en de Luminor in Vilvoorde. Ik bewonderde de oude gevels van het Gildenhuis in Dworp en De Fazant in Halle en was nog maar eens gecharmeerd door het oude tramstation van Hoeilaart dat nu een monument is voor twee andere monumenten: stripheld Nero en zijn geestelijke vader Marc Sleen. Onderling nogal verschillende cafés wat uitstraling en klandizie betreft, maar allemaal warme plekken van troost en geborgenheid, van hoop en verlangen waar je bovendien iets kan drinken.

In 2017 zei de Nederlandse bioloog en schrijver Midas Dekkers naar aanleiding van het verschijnen van zijn onvolprezen bruinekroegenboek Volledige vergunning, dat psychiaters overbodig zouden zijn als er op elke straathoek een café zou staan. Zover zou ik niet durven gaan, want ik heb meerdere kroegtijger de omgekeerde weg zien volgen, van de toog naar de zielenknijper, maar toch zeg ik: koester je cultureel en bouwkundig erfgoed, en ga terug wat meer op café, je hebt het lang genoeg moeten missen, het is balsem op je ziel. Neem eens een kijkje op de website van RINGtv en laveer naar Rondje Rand, wie weet ontdek je een leuk nieuw plekje.