Bijna dertig jaar staat Alex Vanhee frontstage wanneer grote artiesten of pas debuterende bandjes de Belgische zalen of festivals aandoen. Sinds Vanhee in 1992 wat van zijn foto’s aan De Morgen liet zien, stonden zijn iconische beelden bij talloze concertrecensies en muziekinterviews uit de nationale en internationale media. Iggy Pop, Basement Jaxx, Bram Vermeulen of Monza gebruikten zijn foto’s voor hun platenhoezen, en zijn werk werd getoond in Bozar of het Fotografiemuseum in Antwerpen. Nu kan je ook in de Meent terecht voor honderd van zijn zinderende beelden

‘Mijn eindwerk in Sint-Lucas heette Big Dreams/ Dream Big. Daarvoor fotografeerde ik playbackartiesten bij hun familie thuis, wat een contrast gaf tussen die showelementen en de gemiddelde Vlaamse huiskamer. Met die foto’s ben ik naar De Morgen gegaan die ze meteen in de Café des Arts-bijlage plaatsten. Omdat in mijn presentatiemap ook wat concertfoto’s zaten van hardrock bands die bij ons in Poperinge waren gepasseerd, vroegen ze of ik ook geen concerten wilde fotograferen. Sindsdien is het niet meer gestopt.’

Heb je met sommige muzikanten een goede band?

‘Zeker. Met Arno bijvoorbeeld. Ik was in de jaren tachtig al fan van TC Matic, en toen ik Arno beroepshalve leerde kennen, klikte het. Ondertussen heb ik veel portretten van hem gemaakt. Soms kan het ook tegenvallen. Ik was grote fan van The Pixies, maar de eerste keer dat ik hun frontman Black Francis kon fotograferen, had hij echt een héél slechte bui. Op elke aanwijzing die ik gaf, was het antwoord no.’

Je wordt vaak geconfronteerd met ijdelheid?

‘Ja. Maar ook met het omgekeerde. Toen ik Muse fotografeerde in de Botanique was dat de eerste keer dat zij op het vasteland speelden. Zij waren zo enthousiast dat ik ze echt bij de kraag moest vatten om te zorgen dat ze niet constant onnozel aan het doen waren. Daartegenover heb je artiesten die zich al twintig jaar laten fotograferen en meteen in een pose gaan staan die je al honderd keer hebt gezien. David Byrne heb ik eens zo ver gekregen om in een wasmand te gaan staan om zo toch een ander beeld te krijgen.’

Foto’s nemen van een live-concert is iets helemaal anders dan portretsessies?

‘Bij een portret probeer ik op voorhand drie verschillende beelden in mijn hoofd te maken om naartoe te werken. Soms lukt dat niet omdat je maar vijftien minuten hebt. En bij een concert kan je helemaal niet regisseren. Alleen registreren. Dat maakt het moeilijk maar ook spannend.’

Neem je veel foto’s of wacht je het juiste moment af?

‘De journalisten waarmee ik werk zeggen mij soms dat ik daar maar wat sta te kijken terwijl de andere fotografen volop aan het trekken zijn. Ik vergelijk dat graag met toeristen die uit een bus stappen en alles meteen beginnen te fotograferen. Maar je moet eerst rondkijken om te zien wat er allemaal gebeurt om er foto’s van te kunnen maken.’

In jouw begintijd ging het er waarschijnlijk relaxter aan toe?

‘Voor de concertfotografie merk ik dat een aantal groepen tegenwoordig hun eigen huisfotograaf mee hebben. Dat is echt om de controle te behouden. Ik vraag ook al dertig jaar een fotopas aan voor de Belgische concerten van Bob Dylan, maar ik heb er nog nooit een gekregen. Hij laat in het begin van zijn tour één agentschap toe en de rest is niet meer welkom. Ook qua portretten is er veel minder mogelijk dan in de gouden jaren negentig, toen artiesten het nog nodig hadden om de pers te halen in plaats van de sociale media.’

Hou je meer van de zaal of meer van de festivals?

‘Ik doe beide, maar ik hou meer van de sfeer van een zaalconcert. Op kleinere festivals als Leffingeleuren, Rock Herk of Cactus kan je nog ontdekkingen doen. Zo heb ik Amyl & The Sniffers voor het eerst op Leffingeleuren gezien. En Arctic Monkeys in de Rotonde van de Botanique voor tweehonderd man.’

Welke foto beschouw je zelf als een klassieker?

‘Die van PJ Harvey op Werchter in 1995. Ze had toen een roze catsuit aan, maar omdat ik in zwart-wit moest fotograferen, gaf dat een totaal ander beeld dan wanneer dat roze overheerste. Er is ook die foto van Tom Barman en Stef Kamil Carlens, hand in hand op het podium van Torhout, een foto die nog meer betekenis kreeg toen Stef een jaar later dEUS verliet. Arno laat ik niet meer poseren, maar uit de wandelingetjes die we tijdens een sessie maken, ontstaan dikwijls mooie beelden. En met Thé Lau had ik ook een goede band waar mooie foto’s uit zijn gekomen.’

Weinigen weten dat jij ook de huisfotograaf bent van het klassieke ensemble Anima Eterna.

‘Dat is iets totaal anders. En toch. Op tournee gaan met een klassiek orkest is ook een beetje rock ’n roll. Er is iets typisch aan het toeren, iets moois.’

16 DEC TOT 9 JAN
Concertfotografie
Alex Vanhee
Alsemberg, CC de Meent, 02 359 16 00