Aniela Ciorba Popescu kwam twee jaar geleden naar Beersel. Haar man had een aanbod gekregen om in België als elektricien te werken. Een nieuwe start in een nieuw land, het zei hen allebei wel wat. En dus besloten ze een punt te zetten achter de veertien jaar Sevilla.

Het einde van het leven went nooit

Sinds februari 2020 werkt Aniela als verpleegster in een woonzorgcentrum in Beersel. ‘Het zijn drukke tijden in ons centrum. Door corona is onze job complexer geworden. Ik probeer er zo veel mogelijk te zijn voor onze bewoners en wil een emotionele band opbouwen met de mensen voor wie ik zorg. Dat maakt het soms best moeilijk. Zeker wanneer we afscheid van mensen moeten nemen. De finale van het leven, het went nooit.’

Het valt op dat Aniela al een aardig mondje Nederlands spreekt. ‘We zijn hier in januari 2019 aangekomen. Een maand later, in februari, volgde ik Nederlandse les in GLTTCVO in Halle. Nederlands leren was voor mij een must. Tijdens mijn eerste jaar in België had ik geen vaste job, maar dat heeft me niet belet om als vrijwilligster aan de slag te gaan in de cafetaria van het woonzorgcentrum waar ik nu werk. Ik wilde me inzetten voor mensen die het moeilijk hebben. Dat was ook mijn drijfveer toen ik ervoor koos om voor verpleegster te studeren. Dat was nog in Roemenië, het land waar ik geboren en getogen ben.’

De valkuil van luxe

Samen met haar echtgenoot en zoon keert Aniela één keer per jaar terug naar haar vaderland om er haar ouders van 70 en 73 en haar broer en zus te bezoeken. Haast elke dag belt of videochat ze met haar ouders. ‘De tijd die ons nog rest, wil ik zo goed mogelijk benutten. Je mag niet vergeten dat de levensverwachting in Roemenië lager ligt dan in België. Dat heeft te maken met het gezondheidssysteem, maar ook met het harde leven dat de oudere generatie onder het communistische bewind heeft geleid. Mijn vader en moeder hadden allebei een vaste job en toch was het elke dag knokken om te overleven. Als kind stootte het me af om te zien hoe alles gerantsoeneerd was. Het is pas na de revolutie dat we onze vrijheid en waardigheid hebben herwonnen. Vandaag zie je een enorme gedrevenheid in Roemenië. Mensen willen kost wat kost vooruit. De keerzijde is dat ze verblind zijn door het materiële. Al de zaken die vroeger onbereikbaar waren, vinden ze vandaag op de vrije markt. Voor sommigen is het moeilijk om aan die verleidingen te weerstaan. Echt geluk vind je echter niet in luxe, maar in de mensen van wie je houdt.

Niets is voor eeuwig

Welke aspecten van de Roemeense cultuur koestert Aniela na al die jaren in het buitenland? ‘Roemeens is een prachtige taal met een rijke woordenschat. Ze staat dicht bij het Latijn. Sommige woorden drukken een bepaald gevoel zo goed uit dat je ze haast niet kan vertalen. Zoals het woord dor. Het drukt een intens gemis uit.’

Wat heeft ze tijdens corona het meest gemist? ‘Niet zo heel veel. Corona wekt bij mij gemengde gevoelens op. Ik heb mensen zien sterven aan corona, maar ook zien genezen. Met ons gezin zijn we de kleine dingen meer gaan waarderen. We maken extra tijd voor elkaar. Voor mij is het leven een grote leerschool. Wat er ook gebeurt, je kan er steeds een les uittrekken. Zelf heb ik al meerdere keren verkeerde beslissingen genomen. Maar daardoor ben ik als mens gegroeid. Daarom treur ik niet over corona. Kijk naar buiten. Zie de wolken die voorbijtrekken. En weet: niets is voor altijd. Ook corona niet.

DE FAVORIETEN VAN…

Mooiste plek in Roemenië
De historische regio Transylvania.

Lekkernij
Huisgemaakte rookworst met aardappelen.

Mooiste herinnering
Mijn kinderjaren toen mijn fantasie geen grenzen kende