Met trots vertelt ze over haar huis waar ze met haar drie kinderen woont. ‘Ik moet hard werken om dit huis af te betalen, maar werken schrikt me niet af. Integendeel. Ik werk graag. Het is de beste manier om in dit leven vooruit te geraken.’

Grijs, wijs en Congolees

Iragi werkt al meerdere jaren als zorgkundige in een woonzorgcentrum. Omgaan met oudere mensen is voor haar iets natuurlijks. Tijdens haar jeugd in Congo zorgde zij voor de ouders van haar moeder. ‘In mijn vaderland is dat de normaalste zaak van de wereld. Bij ons thuis waren we met tien. Als oudste dochter had ik de plicht om voor mijn grootouders te zorgen. In Afrika wordt er heel anders naar oudere mensen gekeken dan in Europa. Senioren genieten er veel aanzien en respect. Wordt er in het dorp een beslissing genomen, dan hebben de ouderen het laatste woord. Ouderdom staat voor levenservaring, wijsheid en gezag.’

Stoort het haar hoe senioren in onze westerse samenleving vaak op de achtergrond verdwijnen? ‘Het doet me pijn aan het hart. Ik kan er niet tegen dat oudere mensen worden betutteld. Ze verdienen respect. Ook al reageren ze misschien trager en zijn hun gedachten op het eerste gezicht minder helder, het is onze taak om ze te helpen en ze proberen te begrijpen. Ze hebben ons veel wijze dingen te vertellen.’

Naar de Rand

Ze verblijft nu zeventien jaar in België. Voordien woonde ze drie jaar in Denemarken. Een wereld van verschil. ‘Ik was 26 jaar toen ik mijn toenmalige echtgenoot naar Denemarken volgde. Ik heb er nooit kunnen aarden. Als ik eraan terugdenk, krijg ik het koud. Het klimaat, maar ook de contacten met de bewoners waren kil. Wat een verschil met België. Toen ik hier in 2003 aankwam, voelde ik meer menselijkheid. Hier zien de mensen je tenminste staan. Er wordt al eens goedendag gezegd of naar je geglimlacht. Het lijken details, maar ze maken een verschil. Zoals drie jaar geleden toen ik, na de aankoop van dit huis, een welkomstkaartje van de buren in mijn bus vond. Hartverwarmend.’ Ze benadrukt hoe graag ze in Beersel woont. Het was al meerdere jaren haar droom om Brussel in te ruilen voor de Rand. ‘Ik heb een boontje voor Vlaanderen. Ik weet niet precies waarom, maar ik voel me verwant met de hardwerkende Vlaamse burger. Voor mij was de lockdown niet echt een probleem. Ook in normale tijden ga ik niet veel weg. Mijn leven bestaat vooral uit werken en het huishouden. Daarmee heb ik mijn handen vol.’

Leren aanvaarden

In haar woonruimte hangen meerdere kleurrijke schilde rijen. Ze brengen een stukje Afrika naar Beersel. ‘Hoe belangrijk ik het ook vind om te integreren in het land waar je woont, het is even belangrijk om voeling te blijven houden met de plek vanwaar je komt.’ Mist ze naast haar familie nog iets anders uit haar vaderland? ‘De grote kloof tussen rijk en arm en het totale gebrek aan een gezondheidssysteem is een gigantisch probleem in Congo. Hier is dat helemaal anders. Toch stel ik vast dat wij hier in het westen, ondanks onze welvaart, het moeilijk hebben om met de tegenslagen van het leven om te gaan. Hoe vaak gebeurt het niet dat ik iemand ontmoet die financieel niets tekort komt, maar toch somber is omdat het leven niet loopt zoals hij/zij het wilt? In Afrika leer je dat wij mensen niet de masters of the universe zijn. Dat we bepaalde zaken moeten aanvaarden. En dat we vooral nooit de moed mogen opgeven.’

DE FAVORIETEN VAN…

Favoriete plek in Congo
Bukavu, stad aan het Kivumeer.

Favoriete gerecht uit Congo
Gegrild geitenvlees met banaan.

Mooiste herinnering uit Congo
Mijn huwelijksdag.