Mocht ik zelf een nieuwjaarswens willen uitspreken dan zou die dicht aanleunen bij deze fascinerende gedachte, weg van het eigen grote gelijk en het ‘kijk-eens-wie-ik-ben-en-wat-ik-durf-stelletje-schoften-aan-de-overkant’. 

De laatste jaren heb ik genoeg koppen gezien die alleen maar uit zijn op het vernederen van de andere. Ik werd er niet vrolijk van. Het levert niets zinvols op, enkel een korte streling van het ego, die door de kortstondigheid een verslaving kan worden. Streeltje, streeltje, streeltje. 

Ik denk dan altijd: ‘ja, het is goed susken, laat ons eens luisteren naar wat de andere te vertellen heeft, misschien is dat wel interessant(er) en ben je niet de enige die een diploma heeft behaald, drinkt een pint en kalmeer. Klaar. Niet iedereen is van hardsteen. 

Erkenning krijgen, gewaardeerd en gehoord worden, daar draait het om, net zoals Ine Van Wymersch, procureur des Konings van Halle-Vilvoorde, het schrijft in haar boek Als je wieg op drijfzand staat. En dat vat het samen in één simpele zin.

Van gedachten verschillen? Ja, natuurlijk, graag zelfs, maar doe het met stijl, roep en tier in welgevormde zinnen en bijzinnen zonder scheldwoorden en laat dat onnodig polariseren voor het korte eigengewin achterwege, zoek samen naar oplossingen voor de uitdagingen waarmee we geconfronteerd worden. Zou dat iets zijn voor 2021? 

Stop, genoeg Geert, genoeg. In de verte hoor ik al stemmen galmen die zeggen dat ik met zulke ideeën dan maar beter pastoor was geworden. Iedereen zalven en tevreden houden. En ja, miswijntje, huisbezoeken bij ontgoochelde huisvrouwen, … echt, soms lijkt dat wel een aantrekkelijke gedachte… moest het celibaat niet bestaan. ‘Of hoofdredacteur’, roept er nog eentje in de verte, ‘die weten het toch ook altijd beter’. Ja, héhé! Ten eerste: dat klopt hélémaal niet. Ten tweede: dat ben ik al. Ten derde: ik produceer al veel te veel zinnen en onzinnen. Lang leve 2021!