De meetstations in het Bos van Aa in Zemst toonden vlak voor de regenbuien het laagste peil sinds de opstart in 2006. Het was de eerste keer in vijftien jaar dat een paar poelen volledig droog vielen. Planten en dieren kreunden onder de warmte en droogte.

Na voldoende regenval is de hoop op herstel gerechtvaardigd, maar bij zo’n extreme seizoenen zijn er altijd soorten die definitief verloren gaan. Het gaat meestal om zogenaamd pietluttige ongewervelden zoals insecten of slakken, waar niemand om maalt. Maar de algemene teneur is ernstig. Nu al voor het vierde jaar op rij krijgt de natuur het moeilijk wegens uitzonderlijke droogte. En volgens de klimatologen en weersvoorspellers wordt dit het nieuwe normaal. We kunnen er ons maar beter op voorbereiden.

Dat is wat sommige landbouwers beginnen te doen, want ook zij voelen natuurlijk aan dat we in een nieuwe trend zitten. Of ze het tij kunnen keren met vast te houden aan grootschaligheid en monocultuur is een open vraag waar we binnen een aantal jaren het antwoord op kennen. Velen stellen er zich vragen bij, maar als je teert op decennialange goede ervaringen bij schaalvergroting en mechanisatie sla je niet zomaar een andere richting in. 

In de oktobereditie van RandKrant stond een interview met Tijs Boelens van de Groentelaar uit Pepingen. Een paar maanden tevoren had ik zelf nog een gesprek met hem. Hij ziet het meer dan ooit zitten om biologisch aan landbouw te doen en terug te grijpen naar oude variëteiten als fundamenten onder een duurzaam model om ons voedsel te kweken. Het stemt hoopvol, al is de impact ervan op de open ruimte en biodiversiteit vandaag nog erg klein. Meer voedselkwekers in die richting krijgen zou een weldaad zijn voor mens en natuur. Als je ziet wat groeit, bloeit, vliegt en rondkruipt daar aan de Huttestraat in hartje Pajottenland word je vrolijk. Ook op zijn velden deden de malse buien deugd. De aanwezige groenten en natuur kunnen er weer even tegen. En dan zien we wel wat de weergoden voor volgend groeiseizoen in petto hebben.