Ik hoor het steeds meer: mensen willen zoveel mogelijk eten van hun tuin, en daarvoor willen ze gerust allerlei bomen en struiken aanplanten van klein- en grootfruit. Andere aspecten, zoals de biodiversiteit, kruisbestuiving, de combinatie met andere plantensoorten,… komen nauwelijks nog aan bod. Nochtans is de bodemkwaliteit van het grootste belang, maar hoe je daar toe komt, is blijkbaar geen issue. Bizar toch?

Alsof de kwaliteit van het water dat je drinkt of het voedsel dat je eet er niet toe doet. Plant maar wat soorten om het even waar en het komt wel goed. Dit blijft een bizarre manier van doen. De oorzaak ligt ongetwijfeld bij de verbroken band tussen mens en natuur, mens en landbouw, mens en bodem. Onze jongste twee generaties zijn steeds verder weg gegroeid van deze levensnoodzakelijke materie, met dramatische gevolgen op het terrein.

Met lessen en cursussen kunnen we een klein beetje helpen, maar de maatschappelijke hoofdstroom zit helemaal verkeerd. Moestuin, siertuin, voedselbos,… we kijken er naar met ogen die alleen onszelf aanbelangen en geen rekening houden met de oorspronkelijke bewoners. Dan gaat het over de bacteriën en schimmels onder de grond en de planten en dieren die daar bovenop groeien. Die zijn van geen tel, want de mens beheerst toch alles en zet toch alles naar zijn hand? Droom maar verder, want niets is minder waar.

Onze landschappen, onze eigen leefwereld en alle soorten die daar deel van uitmaken, bevinden zich vandaag in een belabberde toestand, en de klimaatopwarming is geen bondgenoot. En dat zien we niet eens meer. Wie leest nog een landschap om de finesses ervan te begrijpen? Het is allemaal bruut en oppervlakkig, zodat we niet eens meer weten welke schade we zoal berokkenen met onze ondoordachte handelingen.