Geike Arnaert (40) brak op het einde van vorige eeuw door als het gezicht en de stem van Hooverphonic. Met weinig woorden hield ze het mysterie lang intact. Haar enigmatische uitstraling hielp belpopklassiekers creëren zoals Eden en Mad About You, en ontlokte Alex Callier de woorden dat hij niets is zonder zangeres. Na haar afscheid bij Hooverphonic in 2008 ging ze optreden onder haar voornaam. Dit jaar heeft de zangeres precies evenveel jaren op de teller staan als soloartieste als in dienstverband (twaalf). Haar recente soloalbum, het ingetogen Lost In Time, kan je gerust beschouwen als de tegenpool van de toeters en bellen op een liedjesfestival.

Arnaert groeide op in het West-Vlaamse Heuvelland en belandde via Gent en Brussel in Sint-Pieters-Leeuw. Ze heeft zich ontwikkeld van liedjesvertolkster tot artieste met een eigen wil. ‘In het verleden ben ik er in mijn performances vaak over gegaan, maar tegelijk vond ik dat toen ook wel plezant. Het was een beetje gespeeld. Dat mag, maar wat ik nu doe is waarachtiger. Het past meer bij de persoon die ik ben.’ Tegenwoordig staat er met Eden slechts één Hooverphonic-song op haar setlist.

Warmer geluid

Op For The Beauty Of Confusion, haar eerste soloplaat uit 2011, weerklonk nog elektropop. Ze werd afgewerkt met mensen die dicht bij haar stonden, onder andere haar toenmalige vriend, de Brusselse acteur Sam Touzani. Maar al tijdens de opnames sloeg Arnaert aan het twijfelen. ‘Mijn omgeving vertelde me dat alles goed klonk, maar ik heb er toch een dubbel gevoel aan over gehouden. Dat wilde ik dit keer vermijden. Ik ben bewust beginnen werken met een muziekuitgever die me aan andere songschrijvers heeft gekoppeld. Dat was heel interessant en tof. Op die manier wilde ik mezelf ook naar een hoger niveau tillen. Door samen te schrijven met mensen uit verschillende Europese landen had ik het gevoel dat ik iets aan het bijleren was. Uiteindelijk bleek het niet de richting te zijn die ik uitwilde. Meer zelfs, mijn zelfvertrouwen werd aangetast en ik ben een tijdje volledig gestopt met liedjes schrijven.’

In die periode schreef ze zich in voor een zang(coach)opleiding in Kopenhagen en liep ze Joost Zweegers van Novastar tegen het lijf. ‘Vanaf het begin was er een klik. Sea Of Fools, het  openingsnummer van de nieuwe plaat, hebben we ingeblikt op de eerste dag van onze samenwerking. Waar ik jaren op gewacht had, gebeurde nu gewoon. Als ik aan mezelf begin te twijfelen, dan stop ik meestal. Maar Joost geeft altijd alles én blijft gaan. Daar heb ik veel van opgestoken. Zijn invloed op de nieuwe nummers is groot.’ Dat het een kwestie is van geven en nemen wordt duidelijk op hun gezamenlijke tournee die momenteel door Vlaanderen trekt. Centraal staat een warmer en menselijker geluid, dat zich niet door de computer maar door de piano laat meeslepen.

Ruimte om na te denken

De eeuwige zelftwijfel die er toe leidde dat we acht jaar op een opvolger voor haar solodebuut moesten wachten, vloeit voort uit het feit dat ze een denker is. ‘Altijd geweest. Bij de release van de nieuwe plaat heb ik dat kunnen loslaten. Vreemd genoeg leken mijn gedachten even uitgevlakt. Dat was aangenaam, omdat het me vooruit deed gaan. Maar los daarvan blijf ik inderdaad makkelijk hangen in gedachten. Dat blokkeert me soms, of beter: het vertraagt. Op zich vind ik het niet zo erg, want ik wil alles in zijn volheid kunnen beleven. Ik verdwaal graag in mijn emoties en in verhalen. Onderzoeken wat iets betekent kost nu eenmaal tijd.’

Dat vertragen gebeurt tegenwoordig in SintPieters-Leeuw. ‘Op mijn 21e ben ik naar Brussel verhuisd en heb me daar geweldig geamuseerd. Na zo’n lang verblijf in de stad is Sint-PietersLeeuw echt wel het platteland. Ik krijg er het gevoel opnieuw in Vlaanderen te wonen. Ik kijk uit op een wei met schaapjes en daar geniet ik van. Zeker in drukke periodes. Het blijft ook een uitvalsbasis om naar het centrum te gaan, want ik mis het stadsleven. Mijn zus woont nog altijd in het centrum met haar kindjes. Misschien is het geen goed idee om terug te keren naar de stad, maar op termijn wil ik er wel weer kunnen thuiskomen. Een rustige plek vinden in de stad zou ideaal zijn.’

Als we polsen naar wat haar inspireert, is de combinatie van het bruisende culturele leven van de anonieme grootstad met de gemoedsrust en de weidsheid van het platteland haar  droomscenario. ‘Ik wandel graag rond in een museum, want het is een inspirerende omgeving, maar… liefst alleen en met niet te veel volk. Mensen geven energie, te veel mensen leiden me af. Ik ben niet gelovig, maar even een kerk binnenlopen kan hetzelfde effect hebben. Ik wil bezieling voelen. Ook als ik op reis ben. Ik ben graag op mijn eentje onderweg en maak graag strandwandelingen.

‘Ik verdwaal graag in  mijn emoties en in verhalen.’

Vooral de uitgestrekte landschappen en de getijden inspireren me en zijn misschien wel de onderliggende reden waarom er zoveel zeemetaforen op de nieuwe plaat staan. Ik hou van openheid en van vergezichten. Die bieden de ruimte om na te denken. Daarom rij ik ook graag met de auto naar Kopenhagen, of naar de Ardennen.’ 

Misschien is het dus geen toeval dat we haar in clips weleens aan het stuur zien zitten, zoals voor de single Middle Of The Night. Ook aan de video bij Le temps des cerises, het duet dat ze in 2008 opnam met Bobbejaan Schoepen, bewaart ze goede herinneringen. ‘Zalig was dat. Ik mocht hem in zijn Amerikaanse slee door de velden rijden. Maar ik kijk toch vooral op naar de waardige manier waarop hij zijn laatste jaren heeft beleefd en natuurlijk hoe hij ooit uit het niets zijn eigen droomland heeft gecreëerd. De beslissing om op een stuk moeras, waar hij verder niets mee aankon, een pretpark neer te zetten dat zijn naam draagt is in zekere zin ook inspirerend.’ Nee, een eigen Geikeland ziet ze omwille van haar introverte karakter niet direct zitten.

De schaamte wegfluiten

Le temps des cerises werd geen hit. Zoutelande, het duet dat ze opnam met de Nederlandse popgroep BLØF wél. En wat voor één. ‘Op voorhand weet je nooit wat er na de opname met een song zal gebeuren. Je kan alleen maar proberen te zorgen dat je uit al de voorstellen die op je afkomen de keuzes maakt die voor jou goed voelen. Eigenlijk is dat niet eens lastig: als je het mooi vindt, doe je het. Anders niet. Voor Zoutelande was ik direct gewonnen en de timing was perfect. Door het succes ervan kon ik mijn podiumgevoel terugvinden. Met Ahoy en de Ziggo Dome hebben we in Nederland de grootste arenashows gedaan. Ook al was het voor mij telkens maar voor één nummer, ik vond het fantastisch.’

We moesten aan Bobbejaan denken toen we Geike hoorde fluiten op All Over, een van de vele break up songs uit Lost In Time. ‘Ik heb altijd gefloten’, lacht ze. ‘Mijn papa doet dat ook, en hij is er nog behendiger in. Mijn grootmoeder was ooit meid op een boerderij, waar ze tijdens het werk niet mocht zingen. Fluiten mocht wel. Tijdens zangoefeningen of als ik beschaamd of geïntimideerd ben, begin ik soms spontaan te fluiten. Ook toen producer Wouter Van Belle me in de studio toeriep Doe eens iets!. Ik dacht dat ik later nog tekst zou zingen over de bewuste passage, maar we zijn eraan gehecht geraakt.’

All Over gaat over het moment waarop het al duidelijk maar nog niet uitgesproken is dat een relatie voorbij is. ‘Meer bepaald over de kilte die dan heerst’, specificeert Geirnaert, wiens teksten vroeger cryptischer waren. ‘Ze staan nog steeds open voor interpretatie, maar tegenwoordig klinken ze iets minder vaag. Ik ben minder fanatiek op zoek naar manieren om te camoufleren wat ik wil zeggen. Ook dat heb ik aan Joost Zweegers te danken. Hij leerde me dat je simpele bewoordingen kan en mag gebruiken.’ Zo is Sea Of Fools een niet mis te verstane boodschap aan een achtergelaten ziel die als een mantra wordt herhaald: Open up/ Scream it out/ Forget the name. ‘De naam van een geliefde uit je geheugen wissen, lukt misschien niet, maar je kunt wel het gewicht van sommige dingen weghalen door ze te benoemen.’

Geike (als special guest van Novastar)

ZO · 1 MAA · 20.30
Vilvoorde, CC Het Bolwerk, 02 255 46 90

VR · 6 MAA · 20.15
Alsemberg/Beersel, CC de Meent, 02 359 16 00