Tijd om jou in jouw veilige huiselijke bubbel weer eens flink wat angst aan te jagen met eigenzinnige genrefilmtips waarin de ziekte wild om zich heen grijpt. 

Panic in the streets van Elia Kazan uit 1950

Hoe keken ze in de jaren vijftig aan tegen geheimzinnige epidemieën? Even polsen bij Elia Kazan, die met meesterwerken als A Streetcar Named Desire, On the Waterfront (beide met Marlon Brando) en East of Eden (met James Dean) één van de grootste regisseurs van zijn tijd was. In 1950 – een jaar voor A Streetcar – deed Kazan een uitstapje in het film noir-genre met Panic in the streets. Die thriller met Richard Widmarks in de hoofdrol speelt zich af in New Orleans, waar luitenant Clinton Reed de uitbraak van een fatale longziekte vreest nadat de vermoord teruggevonden gokker Kochak besmet blijkt. Reed wil weten wie in contact is gekomen met het slachtoffer (slecht nieuws voor de moordenaars), voorkomen dat de zaak publiek wordt gemaakt en paniek uitbreekt (slecht nieuws voor een ijverige journalist die gewoon in de gevangenis wordt gegooid), en moet de lokale autoriteiten overtuigen de zaak ernstig te nemen.

Shivers van David Cronenberg uit 1975

Je kan het niet over parasitaire virussen in de cinema hebben zonder de Canadese cult cineast David Cronenberg te vermelden. De koning van de body horror besmette er zowat al zijn beruchte films uit de jaren tachtig en negentig mee (Videodrome, The Fly, Crash,…). Maar de cinefiel met een voorliefde voor naar exploitation neigende horror is misschien ook geïnteresseerd in zijn vroege prent Shivers – tevens bekend onder alternatieve titels als The Parasite Murders of Orgy of The Blood Parasites. In een chique flatgebouw buiten Montreal snijdt dokter Emil Hobbes op een mooie dag de buik van de naakte juffrouw Annabelle open om er vervolgens zuur in te gieten en zichzelf de keel over te snijden. Al snel blijkt dat Hobbes een overdraagbare parasiet ontwikkelde die er voor zorgt dat seksuele agressie de overhand neemt op het intellect. Inmiddels weten we dat deze epidemie van seksueel geweld niet beperkt is gebleven tot het flatgebouw.

Safe van Todd Haynes uit 1995

Todd Haynes is een Amerikaanse regisseur die je kan kennen van intelligente en maatschappelijk relevante films als Velvet Goldmine, Far from Heaven en Carol. In zijn al wat oudere film Safe vertolkt Julianne Moore in haar eerste hoofdrol de huisvrouw Carol White, wiens steeds ernstiger wordende psychosomatische klachten geen duidelijker diagnose krijgen dan een overgevoeligheid aan chemische stoffen in dagelijkse voeding en voorwerpen. Op veel begrip van haar omgeving kan Carol niet rekenen, en wanneer ze haar toevlucht neemt tot een new age sekte in de woestijn van New Mexico wordt haar mentale isolement er niet minder op. Geen spectaculaire film die iedereen meesleept in de apocalyps, wel een bespiegeling over onze manier van leven, zelfisolatie, zelfhulp en de dunne grens tussen sensitiviteit en paranoia.

Train to Busan van Sang-ho Yeon uit 2016

Laat ons afsluiten met een dynamische treinrit vol actie, entertainment en elkaar naar de keel vliegende ondoden. Want de ultieme epidemie is natuurlijk die waarin de slachtoffers niet sterven, maar als zombies doorgaan met het doorgeven van het virus tot de hele mensheid is uitgeroeid.

Train to Busan van regisseur Yeon Sang-ho is een Zuid-Koreaanse succesfilm waarin het rondspattende bloed niet helemaal het zicht ontneemt op enkele personages met echte emoties en morele dilemma’s. De trein van Seoul naar Busan is nauwelijks vertrokken wanneer een passagier een treinhostess naar de keel vliegt. Slechts een kleine groep weet zich af te sluiten van de exponen tieel groeiende groep bijtertjes die geenszins een veilige afstand houden en ook niet malen om een nietessentiële verplaatsing meer of minder.