Jammer genoeg hield de komst van baby Zuhra de relatie van haar ouders niet in stand. Enkele maanden na haar geboorte gingen ze uit elkaar. Haar moeder werd verliefd op een blauwhelm uit Merchtem en volgde hem richting België. Een jaar later kwamen Zuhra en haar zus Dzen in Merchtem wonen.

Aangekomen in Wonderland

Vandaag werkt Ferizovic als onthaalmedewerkster voor de gemeente Meise. Ze doet haar job heel graag. ‘Ik hou ervan om mensen te helpen. Nu besef ik dat mijn moeder en stiefvader gelijk hadden toen ze erop hamerden dat ik voor Nederlands goede punten moest halen. Voor dat advies, maar ook voor hun onvoorwaardelijke steun ben ik hen heel dankbaar. Dat mijn stiefvader zich zo voor mij en mijn zus heeft ingezet, vind ik top. Ken je de uitdrukking: I can respect any man who can heal a heart he didn’t break and raise a kid he didn’t make? Dat zegt het helemaal. Ik heb veel respect voor hem. Ik herinner me nog hoe ik hier als vijfjarig meisje aankwam. Al die ogen die op me gericht waren. Al die vragen die ik kreeg en niet begreep. Ik voelde me in Wonderland, omgeven door mensen en gewoonten die ik niet kende en die iets magisch hadden.’

Back to basics, zo voelt het. ‘De warmte die ik in de ogen van mijn oma zie, is onbetaalbaar. Toch betrap ik mezelf erop dat ik met gemengde gevoelens naar het leven van mijn familieleden in Bosnië kijk. Ik heb het dan onder meer over de ondergeschikte positie van de vrouw. Mijn tante is professor, maar verdient bijna de helft minder dan haar mannelijke collega’s. Omdat ze vrouw is. Dat kan je in 2020 toch niet meer maken.’

Het woord integratie

Ferizovic toont een foto van haar terwijl ze aan het graffitispuiten is. ‘Dat doe ik in mijn vrije tijd in het skatepark van Meise. Het is een uitlaatklep. (lacht) Het helpt me om in evenwicht te blijven. Om te beseffen dat het leven kort is. Dat ik nu leef en er het beste van moet maken. Want laten we eerlijk zijn, met een naam zoals de mijne, word ik al eens in een bepaald hokje geplaatst. Dan denk ik zoals Lange Frans & Baas B in het nummer Het land van: ‘Integratie is een schitterend woord. Maar shit, ’t is (fucking) bitter als niemand het hoort.’ 

Onmiddellijk voegt ze eraan toe dat ze nooit vergeet welke kansen België haar heeft gegeven en dat dit het land is waarvan ze houdt. Het land waar ze wil blijven. ‘Ik zal echter ook nooit vergeten waar ik vandaan kom. Weet je wat voor mij een heel moeilijk moment was? Toen mijn opa overleed. Ik voelde me schuldig en rot omdat ik er niet was tijdens zijn laatste levensfase. De dag van zijn uitvaart was het buiten ijskoud. Er lag een meter sneeuw. Plots kwam de zon tevoorschijn. De warmte van de zon gaf mij het gevoel dat hij bij ons was en me liet weten: Je hebt gedaan wat je kon. Het is goed zo. Zie je dit kettinkje rond mijn hals? Het draagt zijn naam: Abdullah.’

DE FAVORIETEN VAN…

Mooiste plek in Bosnië
Mijn geboorteplaats Zenica en de Kravice Waterfalls.

Lekkernij
Grah (stoofpotje met bonen in tomatensaus).

Mooiste herinnering
De troetelnamen die mijn grootouders mij gaven: kcerka (zoetje) en seka (zusje).