Fietsen heeft natuurlijk tal van voordelen. Het is niets voor niets dat er in de Rand zoveel fietssnelwegen richting hoofdstad worden aangelegd. Naar je werk fietsen bespaart je de files. Fietsen is niet alleen goed voor je fysieke, maar ook voor je mentale gezondheid.

Ook ik ben een fietser. Vorig jaar viel ik door allerlei omstandigheden zonder auto en moest ik op zoek naar een ander vervoermiddel. Omwille van artrose aan mijn enkels had ik last met een gewone fiets. Via het ziekenfonds kon ik een driewieler bestellen en sindsdien verplaats ik me daarmee overal naartoe. Alhoewel, toch niet overal. Fietsbruggen zijn een probleem. Een driewieler is immers zwaarder dan een gewone fiets, ik heb soms simpelweg niet genoeg kracht om een helling te overwinnen. Breder is hij eveneens. Paaltjes die niet ver genoeg uit elkaar geplaatst worden, spelen me parten. Of de befaamde moordstrookjes. Die zijn al te smal voor gewone fietsers. Bovendien ligt de wegrand er vaak heel slecht bij en met mijn twee wielen achteraan is het moeilijker om putten en barsten te vermijden.

En dat zijn nog lang niet alle hindernissen die ik als fietser op mijn pad aantref. Overgangen tussen fietspad en rijweg die veel te steil zijn, parkeerverbodsborden die midden op een fietspad gezet worden, zwerfvuil, dode dieren, geparkeerde auto’s,... En voetgangers. Ik rij voorzichtig, maar zelfs mij lukt het soms amper om ze te vermijden. Al zijn het toch vooral auto’s waar je als fietser op beducht moet zijn. Vorige week nog ei zo na van mijn sokken gereden door een auto die plots het fietspad opreed. En, het moet gezegd, ook met andere fietsers moet je opletten. Dat ik voorbij gefietst word, vind ik niet erg, maar een klein belletje om me daarop attent te maken, zou toch wel fijn zijn. 

Er is er wel goed nieuws op vlak van fietsverkeer. Er zijn al veel en betere fietspaden bijgekomen. De fietssnelwegen vind ik heerlijk. Rustig gelegen, ver van autoverkeer, brengen ze je op plekjes waar je anders nooit zou komen. Het blijft wel jammer dat de consistentie soms nog ver te zoeken is: prachtige fietspaden die plots uitlopen op een veldwegeltje of een moordstrookje. Nog heel wat ruimte voor verbetering dus. Zo zou geïnvesteerd moeten worden in buurtparkings voor fietsen. Niet iedereen kan thuis een fiets kwijt. Graag ook wat meer aandacht voor bredere fietsen, zoals mijn driewieler en bakfietsen.

Met de toename van het aantal fietsers stijgt spijtig genoeg het aantal ongevallen. Ook dat moet aangepakt worden. Mijn eigen stad Vilvoorde is helaas koploper met 40,7 ongevallen per 50.000 inwoners. Het beleid doet zijn best, maar er liggen hier toch nog een aantal vrij gevaarlijke fietspaden. Bij wegenwerken wordt niet altijd voldoende aan veiligheid voor fietsers gedacht. Toch ben ik ondanks alles zeer blij met mijn nieuw vervoersmiddel. Ik betrap mezelf erop dat ik vaak glimlach tijdens het fietsen. Zo maar, omdat het zo fijn is. Ik hoop dan ook voor jullie hetzelfde. De zomer komt eraan: spring op je eigen stalen ros, ga de buurt verkennen en geniet. Want fietsen is toch altijd een beetje reizen.