De familie woont in Meise, mama Ilse is er waarnemend directeur van de gemeentelijke basisschool in Sint-Brixius-Rode. Wat betreft de hond is jongste dochter Katelijn resoluut. Oscar betekent veel voor haar. Wanneer ze op school een moeilijke dag heeft gehad, vleit ze zich tegen hem aan en komt ze tot rust. ‘Als ik boos ben, kan Oscar mij kalmeren. Hij voelt het wanneer ik verdrietig ben en slaagt er altijd in om mij te troosten. We begrijpen elkaar voor de volle honderd procent. Oscar laat mij ook gewoon praten. Hij kan enkel blaffen en dus luistert hij altijd goed. Ik kan niets verkeerd tegen hem zeggen. Er zijn geen foute zinnen. Hij bewaart ook al mijn geheimen, vertelt nooit iets verder. Tegelijk is hij zacht en lief. Ik kan dicht bij hem liggen en dan legt hij zijn poot over mij. Zalig.’ 

Mama Ilse knikt bevestigend. ‘Katelijn heeft een heel natuurlijke band met Oscar. Dat is mooi om te zien. Hij speelt een belangrijke rol in haar leven. Oscar heeft voor Katelijn zowat dezelfde betekenis als de betere zen-therapeut.’ Voor haar en haar zus Soetkin is Oscar hun beste vriend. Als de rest van de wereld geen tijd voor hen heeft, is hij er altijd. ‘Mijn vrienden die ook dieren hebben, begrijpen dat’, zegt Katelijn. ‘Ook zij praten met hun huisdier. Ze vertellen hun problemen en dat lucht op.’

VIJFDE GEZINSLID

Katelijn en Soetkin kregen hun hond drie jaar geleden voor kerst. ‘De twee dochters zijn dus eigenlijk de baas’, knipoogt Ilse. Al is dat in de praktijk niet altijd haalbaar. Walter, de man van Ilse, neemt Oscar mee naar de hondenschool. In de eerste plaats moet Oscar naar hem luisteren. ‘Het is een hele klus, een puppy in huis’, lacht Ilse. ‘Het is als een kind opvoeden, maar moeilijker, want ze kunnen geen feedback geven. Ze moeten alles leren. De eerste twee jaar kruipt daar veel werk in. Eigenlijk is Oscar ons vijfde gezinslid, met zijn eigen groeiproces. Hij begint te beseffen wat mag en niet mag en soms neemt hij al eens mee een opvoedende rol op over de kinderen. Wanneer ze ruzie maken bijvoorbeeld. Dan haalt hij hen uit elkaar. We praten als gezin over de opvoeding van Oscar. Het doet ons over veel dingen nadenken.’

GEEN VERBORGEN AGENDA

‘Zonder Oscar zou ik een andere persoon zijn’, zegt Ilse. Hij maakt me bewust van gevoeligheden bij mezelf en bij de kinderen. Oscar zorgt er ook voor dat ik vaak ga wandelen en de natuur intrek. Hij is onmisbaar.’ Een rottweiler heeft een slechte reputatie. Onterecht vindt Ilse. ‘Je mag een hond gewoon niet uitdagen. Kleine honden bijten meer dan rottweilers, maar die verhalen halen de krant niet, want de gevolgen zijn veel minder ingrijpend. Eigenlijk heeft een rottweiler een zacht karakter. Het is een opdracht voor alle mensen met een hond om te leren omgaan met hun dier. Een hond voelt veel aan, maar als baas moet je ook leren om je hond aan te voelen. Zodat je weet wat hij kan verdragen en wat niet. Als je daar in slaagt dan krijg je een fantastische, pure relatie.’

Dieren als Oscar schenken eigenlijk iets wat iedereen nodig heeft: oprechte aandacht en zorg, zonder verborgen agenda. Onvoorwaardelijk. ‘Kijk’, zegt Ilse terwijl ze een fotoalbum bovenhaalt, ‘soms mag Oscar met ons mee op reis, zoals vorig jaar naar Texel.’ Het gezin staat aan de vloedlijn, met Oscar tussen hen in. ‘Ik kan me geen leven voorstellen zonder dieren. Als je het niet ervaren hebt, weet je niet wat het is. Ik kan echt zitten piekeren, soms huil ik eens omwille van dingen die moeilijk lopen. En dan is Oscar daar, die zijn hoofd op mijn schoot legt en me het gevoel geeft dat het allemaal zo erg niet is. En dat is alles wat nodig is.’