Als kind was ik gepassioneerd door koers. Veel mensen vinden wielrennen op tv langdradig, maar ik herinner me hoe ik als jongetje van zeven op een stralende zomerdag al om 11 uur voor de tv kroop en het toestel pas om 18 uur weer uitzette. Ik kon pas een boterham gaan eten als de koers werd onderbroken voor het journaal. Ik was ook altijd heel alert voor wat de commentatoren zeiden. Wat zij deden, wou ik later ook doen.’ In zijn tienerjaren raakte de droom wat op de achtergrond. ‘Het leek niet binnen mijn bereik’, vertelt Van Gucht. ‘Op school was ik geen hoogvlieger en ik sprak een stevig mondje dialect.’ Maar op achttien ging er een knop om. Opeens besefte hij dat hij zijn toekomst nú moest waarmaken. Hij kon zelf een studie kiezen en die verprutsen of serieus nemen. Wat hij koos en deed zou zijn leven bepalen. ‘Ik ben extreem geswitcht. Ik koos voor de VUB, zodat ik niet op kot zou hoeven en dus ook niet in de verleiding zou komen om te veel uit te gaan. Ik ben ook logopedie gaan volgen om aan mijn uitspraak te werken.’

SYMPATHIEK, MAAR… NEE

In zijn derde jaar Communicatieweten schappen kwam de kinderdroom opeens weer dichterbij. Van Gucht mocht stage lopen bij Sporza. ‘Op het eind kreeg ik de commentaar dat ik een sympathieke jongen was en het niet slecht had gedaan, maar dat ik met mijn uitspraak toch niet te veel op een televisiecarrière hoefde te hopen.’ Maar opgeven kent Van Gucht niet. Hij zette door met logopedie en nam een jaar later deel aan tests voor Sporza. ‘De VRT zocht freelancers in de aanloop van de Olympische Spelen in Peking 2008. Tijdens de gesprekken was iedereen verwonderd over hoezeer ik positief was veranderd in het afgelopen jaar. Ik mocht beginnen.’ 

Het klappen van de zweep leerde Van Gucht bij de regionale omroep RTV. ‘Die keuze heb ik bewust gemaakt. Na Peking kon ik af en toe iets achter de schermen doen voor de VRT, maar daarmee zou ik niet snel genoeg vorderingen maken. Ik had best wel wat ambitie en ongeduldig ben ik ook. Het kon dus niet snel genoeg vooruitgaan. Bij de regionale omroep kreeg ik heel snel veel kansen: zelf stukken maken, inlezen, presenteren,… Allemaal op heel korte tijd.’ Idem bij de voormalige zender Exqi, die met weinig mankracht veel verschillende sportevenementen versloeg. ‘Wat ik deed, viel uiteindelijk ook de mensen van Sporza weer op en zo kon ik in 2012 definitief bij de VRT aan de slag.’

WIELRENNEN BOVEN

Hoewel Van Gucht in alle sporten is geïnteresseerd, klopt zijn hart nog steeds het meest voor wielrennen. ‘Voor koers wil ik nog altijd thuisblijven. Ik zou bijvoorbeeld geen minuut van de Ronde van Vlaanderen willen missen. Met voetbal heb ik dat minder. Ik hoef niet per se élke match van de hoogste klasse gezien te hebben. Natuurlijk is een WK voetbal iets anders’, nuanceert hij. ‘Een kwartfinale België-Brazilië op een wereldkampioenschap is moeilijk te overtreffen. Het is iets uniek in je leven.’ 

De journalist is zelf een fervent sporter. ‘Noodzakelijk is het misschien niet om als sportjournalist zelf veel in beweging te zijn, maar de sport moet wel een beetje in je zitten, dus logisch is het wel. Ik sportte al lang voor ik journalist werd. Ik heb altijd gevoetbald, veel gefietst en ik probeer van veel verschillende sporten te proeven. Het heeft me al veel bijgebracht, ook voor mijn werk.’ Zo deed hij een tijd terug mee aan het WK wielrennen voor sportjournalisten. ‘Je kunt het niet vergelijken met een wedstrijd voor profs natuurlijk, maar er zaten toch enkele straffe wielrenners bij. Als je aan zoiets bezig bent, merk je hoe zwaar die sport wel is. Als je commentaar geeft, lijken sommige dingen vanzelfsprekend. Waarom schuift die renner nu niet mee? Ga dan toch! Als je zelf fietst, merk je misschien dat de wind niet goed zit en dat het dus helemaal niet het juiste moment is voor dit of voor dat. Ik heb ook al een paar keer meegereden op Francorchamps en vond het telkens interessant om te ervaren hoe moeilijk autosport is, hoe er op details wordt gespeeld, hoe belangrijk mechaniek is.’ 

HET THEATER IN

Van Gucht houdt van afwisseling. Zo kan je hem ook al eens in theaterzalen terugvinden, bijvoorbeeld met zijn show Sportman, waarin hij kleine en grote sportanekdotes vertelt die de afgelopen tien jaar aan zijn neus zijn voorbijgegaan. ‘Mensen vragen zich af wat ik nu weer van plan ben, maar zulke nieuwe dingen prikkelen me. En ik laat me niet snel verlammen door twijfel of ik iets wel zal kunnen. Het zál lukken. Als je er maar hard genoeg voor werkt, talentvolle mensen samenbrengt en er genoeg tijd voor neemt, dan komt het goed.’

Als jongetje van zeven keek hij de hele dag koers.

Zo is hij vandaag aangever in Van 7 tot 77, de nieuwe zaalshow van komiek Jacques Vermeire. ‘Dat hadden niet veel mensen van me verwacht. Maar ja, hoe gebeurt zoiets? Jacques en ik kwamen elkaar tegen in de studio’s van Radio 2 en het klikte meteen. Wat later stonden we toevallig samen op de filmset van De Kampioenen en dan kwam ineens die vraag. Jacques is een jeugdheld van me. Ik ken zijn oude zaalshows vanbuiten. Aangever zijn in zijn nieuwe show is dus een buitenkans.’

MET VERMEIRE AAN DE KEUKENTAFEL

Van Gucht legt uit hoe ambachtelijk hij en Vermeire de show in elkaar hebben gestoken. ‘We zijn begonnen met brainstormsessies. Wat heb je in het verleden al gespeeld? Wat kennen de mensen nog niet van je? Wat voor typetjes zijn nieuw?’ Zo legden ze op den duur een tiental mogelijke typetjes op tafel. Een rijke Hollandse zakenman, een Gentse pornoacteur die meer begrip vraagt voor zijn werk, een plaatselijke dj die aandacht wil voor wat hij doet, een man die voor het Vaticaan werkt, … ‘Vervolgens is Jacques in de Grote Jacques Vermeire-bibliotheek gedoken. Sinds de jaren negentig heeft hij namelijk heel gedisciplineerd allerlei oneliners verzameld. Op een gegeven moment hebben we ons met een 600 à 700 daarvan aan tafel gezet en is Jacques ze een voor een heel droog beginnen voorlezen, zonder er om het even welk humoristisch effect aan toe te voegen. Vonden we ze goed? Hoeveel punten op tien zijn ze waard? De beste zijn we met de typetjes beginnen combineren. Na verloop van tijd ontstonden er verhaallijnen en bindteksten en kreeg de show vaste vorm.’ 

Ook op het podium klikt het tussen de twee. ‘Dat komt natuurlijk omdat we intussen een hechte band hebben opgebouwd. We schreven en repeteerden aan de keukentafel. ’s Middag aten we samen een pistolet en praatten we over van alles en nog wat. Ook al is hij een stuk ouder dan ik, we delen eenzelfde gedrevenheid om de beste show van Jacques Vermeire ooit neer te zetten. We leggen de lat allebei hoog.’ 

‘De mooiste reactie op de show? Als mensen zeiden dat ‘de oude Jacques Vermeire terug is’. Ik ben zelf de grootste fan van de shows van Jacques uit de eerste helft van de jaren negentig. Misschien is het moeilijk om datzelfde effect te evenaren, want van nostalgie kun je het in principe nooit winnen, maar het is een heel mooi compliment.’

SUPER BRUSSEGEM

Van Gucht groeide op in Breendonk, buiten het centrum, op de boerenbuiten. ‘Ik ben het altijd gewend geweest om tussen de koeien, de boeren en de veldwegen te wonen en ik romantiseer zulke plekken ook graag. Toen mijn vrouw en ik nu bijna vier jaar geleden op zoek waren naar een woning was het dus dat wat ik opnieuw zocht. Brussegem is super: ik vind er rust en het dorp doet me denken aan mijn kindertijd. Dat geeft me een goed gevoel.’

Van 7 tot 77
Jacques Vermeire & Ruben Van Gucht

WO • 12 DEC • 20.30
Dilbeek, CC Westrand, 02 466 20 30

VR • 14 DEC • 20.30
Overijse, CC Den Blank, 02 687 59 59

ZA • 19 JAN • 20.15
Alsemberg, CC de Meent, 02 359 16 00