De eerste week van juli. De doorsnee zestienjarige geniet van de eerste vakantiedagen: lang uitslapen, gulle zon, de exploten van de Rode Duivels op het WK, een muziekfestival. Niet zo voor de zussen Margot (16) en Hanne (21). En voor Robbe (16) en Dries (16). Zij logeren een week in woonzorgcentrum Sint- Antonius in Sint-Pieters-Leeuw. Ze nemen er deel aan een Joka-kamp.

NIET ALLEDAAGS

‘Joka staat voor jongerenkampen vanaf 16 jaar’, legt Hanne uit. ‘In de plaats van een traditioneel kamp met spelletjes en activiteiten help je een week mee in een voorziening voor ouderen, mensen met een beperking of met psychische problemen.’ Geen alledaags kamp dus. ‘We voeren geen zorgtaken uit’, benadrukt Dries. ‘Wij doen de animatie en omkadering. Zaken als wassen en aankleden van de bewoners of het toedienen van medicatie doen we niet.’

‘Om half acht staan we op’, overloopt Robbe hun dagindeling. ‘Vanaf tien voor acht brengen we het ontbijt in de kamers. Rond half negen ontbijten we zelf. Dan helpen we met opruimen en maken we alles klaar voor de ochtendactiviteit. Na het middag is er rond drie uur een nieuwe activiteit. Welke activiteiten? We doen een muziekquiz, spelen spelletjes als rummikub of ganzenbord. De meisjes organiseerden eerder deze week een manicure. Vanaf 16 uur zijn we vrij.’

VERPLICHT VRIJWILLIG

Voor Hanne is het de derde keer dat ze deelneemt aan een Joka-kamp, voor de anderen de eerste keer. Margot werd geprikkeld door de eerdere deelnames van haar zus. ‘Ik ga binnenkort vakantiewerk doen in een rusthuis’, vertelt ze. ‘Dit lijkt me een goede voorbereiding.’ Voor Dries en Robbe speelt een andere motivatie mee. Zij zijn ‘verplichte vrijwilligers’. Dries: ‘Op onze school moet iedereen een sociale stage doen van dertig uren vrijwilligerswerk. We mogen zelf kiezen wat we doen. Verschillende organisaties zijn zich in de klas komen voorstellen. De presentatie van Joka sprak ons aan. Vandaar dat we voor zo’n kamp hebben gekozen.’ 

Als voorbereiding op het kamp namen de jongeren deel aan een contactdag. Hanne: ‘Op die dag leer je enkele basisprincipes. Hoe ga je om met ouderen? Waar moet je rekening mee houden als je werkt met andersvaliden? Welke activiteiten zijn geschikt? We staan er hier natuurlijk niet alleen voor. We krijgen goede hulp van het personeel.’ 

De vier zijn enthousiast over hun deelname aan het kamp. ‘Het is fijn om te zien hoe de bewoners uitkijken naar de activiteiten’, vertelt Margot. ‘Het is ook leuk om gewoon een babbeltje te doen. We hebben niet de tijdsdruk om een strak schema te volgen. Ik denk dat de bewoners het wel fijn vinden dat er een paar energieke jongeren door de gangen lopen.’

NIET VANZELFSPREKEND

Ondanks de verplichting voor Dries en Robbe zijn ook de jongens blij dat ze zich hebben ingeschreven. ‘Ik wist niet dat zoiets bestond’, zegt Robbe. ‘Eigenlijk wist ik niets van vrijwilligerswerk. Ik had daar nooit bij stilgestaan. Toen
ze op school vertelden dat we dertig uren vrijwilligerswerk zouden moeten doen, zag ik dat als een opgave, maar ik moet zeggen dat ik aangenaam verrast ben. Het contact met de mensen is heel tof.’ Dries: ‘Door vrijwilligerswerk te doen, denk ik dat je de dingen meer leert appreciëren. Je leert dat niet alles vanzelfsprekend is. Misschien dat elke jongere er goed aan zou doen om zich een aantal uren vrijwillig in te zetten.’

Alle gezelligheid ten spijt, beseffen de vier nu alleszins dat een baan als zorgverlener best zwaar kan zijn. ‘Het is een lastige job’, weet Margot. ‘Mijn beeld over het personeel in de zorgsector is bijgesteld. Ze werken hard en moeten flexibel zijn.’ Robbe: ‘Ik denk niet dat ik later in de zorgsector zal werken, maar door deze stage heb ik wel een nieuw stukje van de maatschappij ontdekt.

 Joka organiseert tijdens elke schoolvakantie kampen in heel Vlaanderen. Voor de kampen bij psychiatrische patiënten is de minimumleeftijd 18 jaar. Aan de kampen bij ouderen en mensen met een beperking mag je meedoen vanaf het jaar waarin je 16 wordt. Interesse? Neem een kijkje op www.jokaweb.be