Weer of geen weer, vier tot vijf keer per week trekt Peter De Groof zijn loopschoenen aan. ‘Ik stap de deur uit en na 500 meter ben ik in het Zoniënwoud en kan ik mijn loopparcours starten. Ik doe dit al jaren en vind het nog steeds een overdonderende ervaring. Als je zo tussen die imposante galerijen van bomen loopt, besef je hoe nietig je bent als mens. Het is precies dat gevoel dat ik opzoek. Het helpt me om zaken in perspectief te plaatsen, tot rust te komen en je plaats in een groter geheel te begrijpen.’

EEN WOUD IN JE ACHTERTUIN

Tijdens zijn vele runs heeft De Groof al een aantal verborgen parels in het woud ontdekt. ‘De route van de Koninklijke Wandeling is bijzonder mooi. Je treft er een mix van jonge en oude bomen aan. De lichtinval door de kruinen verrast me nog altijd. Tijdens die route stoot je hier en daar op een stevige klim, maar het zijn die hoogteverschillen die voor een interessant, heuvelend en pittig parcours zorgen. Als Oost-Vlaming, die in een vlak landschap opgroeide, weet ik de karaktervolle Brabantse heuvels te waarderen. Een andere mooie plek bevindt zich achter de tunnel, vlakbij de autosnelweg. Als je het waagt om door dat vochtig, schimmelend tunneltje te gaan, ontvouwt er zich een ongerept stuk natuur. Je komt terecht in een deel van het Zoniënwoud dat nog weidser en ongerepter is dan het meer toegankelijke deel.’

SCHEPPER VAN VERHALEN

De Groof houdt ervan om in zijn eentje door het Zoniënwoud te lopen. ‘Tijdens de runs die ik alleen loop, komen er vaak herinneringen aan mijn kindertijd naar boven. Soms slaat mijn fantasie op hol en beeld ik mij in hoe het bos vroeger een ontmoetingsplaats van struikrovers en bandieten was. De gedachte dat het bos een plek is die voortdurend evolueert, fascineert me.Wanneer ik door het bos loop, dienen er zich regelmatig creatieve momenten aan. Spontaan komen er allerlei ideeën naar boven. Ideeën nuttig voor mijn werk of inspiratie voor mijn blog. Verhalen schrijven en delen is namelijk een andere grote passie van mij. Ik ben er rotsvast van overtuigd dat de mens een schepper en luisteraar van verhalen is.’

Wat betekenen de momenten waarop hij samen met anderen loopt? ‘Samen bewegen, werkt verbindend. Ik ben bestuurslid van Les Gazelles de Bruxelles. Dat is een bijzondere loopclub die zich inzet om mensen uit kansengroepen via het lopen uit hun isolement te krijgen. We proberen iedereen te bereiken die geen of moeilijk toegang heeft tot sport. Dat kunnen mensen in armoede, nieuwkomers of asielzoekers zijn. Lopen is meer dan sport. Het is een manier om aan iets anders te denken dan aan datgene wat niet goed zit in je leven. Als je samen loopt, voel je je ook gelijk. Achtergrond, taal of status doen er niet toe. Samen vooruitkomen en elkaar daarbij helpen, daar gaat het om.’