Wanneer Wolf over haar vaderland vertelt, geeft ze aan dat ze er zich niet langer thuis voelt. ‘Telkens wanneer ik in Oostenrijk kom, ervaar ik dat niet alleen ikzelf ben veranderd, maar ook het land. De xenofobie geeft mij een beklemmend gevoel.

HET KARAKTER

Ze gaat nog steeds een paar keer per maand naar Oostenrijk. Niet omdat ze terug wil, wel omdat haar moeder aan Alzheimer lijdt en sinds het overlijden van haar vader haar ondersteuning nodig heeft. ‘Meestal ga ik met de wagen. Het is een rit van twaalf uur. Telkens heb ik een heel lijstje met zaken die ik ter plaatse voor mijn moeder moet opvolgen. Ik doe het uit liefde voor haar, maar eerlijk: elke keer ik naar België kan terugkeren, voel ik me opgelucht. De reacties van sommige mensen in Oostenrijk wanneer ze mijn Belgische nummerplaat zien, zijn zo kleingeestig dat ik blij ben dat ik er niet meer woon. Hoe kan je nu mensen beoordelen op hun nummerplaat, nationaliteit, huidskleur, religie of gender? Daar gaat het toch niet om. Waar het mij om gaat, is het karakter van de mens.’

Wolf is moeder van vier zonen. Drie van hen sloegen hun vleugels uit en trokken naar Groot-Brittannië. Toen ze nog in Rode woonden en voetbal speelden, was ze een van die moeders die naast het voetbalveld stond te supporteren. ‘Dankzij het voetbal heb ik een aantal fijne contacten met inwoners van Rode kunnen opbouwen.’ Contacten leggen met mensen doet ze spontaan. Haar openheid trekt aan. Wat ze zegt, is wat ze denkt. Rechttoe rechtaan. Zo staat ze in het leven en dat straalt ze ook uit. ‘Bij mijn aankomst in België heb ik vrij snel de stap gezet om Nederlands en Frans te leren. Voor mij is dat een vorm van respect voor de mensen van het land waar je woont. Ik stel vast dat wanneer je Belgen in hun taal aanspreekt, ze zich meteen toegankelijker opstellen.

DE BEVRIJDING VAN EEN ECHTSCHEIDING

Vijf jaar geleden kwam er een einde aan haar huwelijk. De echtscheiding was een moeilijke stap, maar tegelijk ook een bevrijding. Het einde van een leven en het begin van een nieuw leven. ‘Een paar weken geleden heeft mijn jongste zoon ook het nest verlaten. Ik besefte: nu woon ik helemaal alleen. En weet je wat? Het voelt goed. Ik kan leven op het ritme dat me past en doen en laten wat ik wil. Het geeft me een vrij gevoel. Waarschijnlijk zou ik dat gevoel niet gehad hebben wanneer ik jonger was. Maar alles in het leven verandert. Zelf verander je ook.’ Het is duidelijk dat ze deze wetmatigheid heeft aanvaard en vrede heeft gevonden met de nieuwe levensfase die zich aankondigt.

Er wordt aangebeld. Een koerier brengt een pakje. De verpakking verraadt dat het een boek is. ‘Ik hou van misdaadromans. Het laatste boek dat ik las, was van Pieter Aspe. Ken je de Vlaamse dramareeks Cordon? Die heb ik de voorbije weken gevolgd. Mijn zoon vertelde me dat ze deze reeks zelfs in Engeland kunnen zien.’ Of er een boek is dat een bijzondere indruk op haar maakte? ‘De Tweeling van Tessa de Loo. Het is het verhaal van twee zussen die elkaar door de oorlog en slechte verhoudingen in de familie uit het oog zijn verloren. Ze ontmoeten elkaar toevallig in de winter van hun leven in een kuuroord. Het wordt een confrontatie met hun verleden.’

LEKKERNIJ UIT OOSTENRIJK
Vanillerostbraten: rundsgebraad gebakken in fijn gesneden look.

MOOISTE PLEK IN OOSTENRIJK
Het bos waar ik met mijn vader ging wandelen.

MOOISTE HERINNERING
Herinneringen? Laat het verleden rusten.