Zich laten verrassen door de schoonheid van de natuur en die natuurlijke schoonheid in foto’s of schilderijen proberen vast te leggen, is het liefste wat Johnson doet. ‘De natuur brengt me tot rust. Ze helpt me om de dingen in een groter perspectief te zien, zoals onze plaats als mens in de eindeloze kosmos.’

KEERPUNT

Toen ze in België aankwam, werkte ze als journaliste voor een aantal internationale bladen. Met haar opleiding talen (Frans en Duits) lag het voor de hand dat ze haar loopbaan als journaliste zou uitbouwen. Tot ze erachter kwam dat tekenen, veel meer dan schrijven, haar gelukkig maakte.

‘Zo’n tien jaar geleden stelde ik vast dat ik bij het maken van tekeningen spontaan begon te zingen. Het zette me aan om me in de Academie van Beeldende Kunsten in Overijse in te schrijven voor een cursus tekenen. Het werd een keerpunt. Vanaf dan kregen beelden een steeds belangrijkere plaats in mijn leven. Vandaag volg ik fotografie en schilderkunst.

De switch van woord naar beeld, voelde voor mij heel natuurlijk aan. Het was alsof ik mijn ware ik had gevonden.’ Uit haar foto’s en schilderijen blijkt haar liefde voor de natuur. Zoals in die twee schilderijen waarin ze twee bomen getransformeerd heeft tot monumentale figuren in ongewone paarse en rode tinten. Of in de foto’s van een vijveroppervlak waarop de rimpelingen van het water en de waterplanten haarscherp te zien zijn.

GRILLIGHEID VAN DE NATUUR

‘Ik heb een punt gezet achter mijn journalistiek werk. Ik schrijf enkel nog wat voor mezelf. Om mijn gedachten te ordenen, mijn leven te structureren. Door mijn gedachten te formuleren, begin ik helderder te denken en zo kom ik tot antwoorden.’

Jaren geleden heeft Johnson een boek geschreven dat nooit werd uitgegeven. In dat boek stond de kracht van de natuur centraal. Het verhaal speelde zich af op een eiland in de buurt van IJsland, waar een plotse vulkaanuitbarsting mensen verplicht het eiland te verlaten. ‘Ik vond het een fascinerende gedachte dat een vulkaan ons leven van de ene dag op de andere zo drastisch kan veranderen. Die grilligheid van de natuur, het is zoals de onvoorspelbaarheid van ons leven.’

VREUGDE DELEN

Enkele jaren geleden werd ze zelf met de onvoorspelbaarheid van het leven geconfronteerd toen ze haar ouders verloor. De jaren ervoor reisde ze regelmatig naar Groot-Brittannië om voor hen te zorgen. ‘Mijn vader en moeder zijn vrij kort na elkaar overleden. Hoe moeilijk het ook is om met dat verlies om te gaan, ik vind troost in de gedachte dat ze allebei in de bossen begraven liggen. In Groot-Brittannië hebben we The Woodland Trust die dit mogelijk maakt.’

Johnson is nu 55, wat verwacht ze nog van het leven? ‘Ik ben op een punt gekomen dat ik tijd voor mezelf heb. Onze drie zonen zijn volwassen. De tijd die vrijkomt, wil ik zoveel mogelijk benutten om te schilderen. Mijn werk wordt steeds abstracter. Ik ben benieuwd hoe het verder zal evolueren. Want net zoals de natuur, ben ook ik in voortdurende evolutie. De komende jaren wil ik met mijn werken meer naar buiten treden. Begin februari exposeer ik in de Bosuil in Jezus-Eik. Eén ding zal ik zeker blijven doen: schilderen. Niet om wereldberoemd te worden, maar om de vreugde over sterke beelden uit de natuur te delen.’

 www.beverleyjohnson.com