Trappeniers herinnert zich nog hoe ze als kind vol verwondering naar de vliegtuigen kon kijken. Die grote tuigen in de lucht, ze heeft er altijd iets mee gehad, al was het maar omdat ze haar fantasie prikkelden en haar aan het dromen zetten dat er buiten haar dorp nog een heel andere wereld te ontdekken viel. Zoals een luchthaven. ‘Een plek waarop ik niet uitgekeken raak, is de luchthaven van Zaventem. Al die vliegtuigen met al die mensen en hun verhalen; het is de wereld in het klein.’

JE VLEUGELS UITSLAAN

Ze groeide op in een warm nest waar ook hard gewerkt werd. Vader was landbouwer en moeder werkte buitenshuis. Reizen was er niet bij. Ook tijdens het weekend en de vakantie werd er gewerkt. ‘Ik ben fier dat ik een boerendochter ben. De waarden, de warmte en de onvoorwaardelijke liefde die ik meekreeg, blijf ik koesteren.

Maar voor mij was er meer dan het leven op de boerderij. Ik heb altijd mijn vleugels willen uitslaan. Vandaar dat ik me zo in mijn sas voel op een plek als de luchthaven. Je komt er mensen van over de hele wereld tegen. Je bent er getuige van allerlei emoties. Je ziet er mensen die blij zijn elkaar weer te zien, maar ook mensen die met pijn in het hart afscheid nemen. De gedachte dat duizenden mensen met elk hun eigen achtergrond en motief onderweg zijn, fascineert me mateloos. Waar zijn ze naar op weg? Waar willen ze naartoe? Wat hopen ze te bereiken? Vragen waarop ik geen antwoord krijg, maar die me daardoor des te meer boeien.'

HET GEVOEL VAN THUISKOMEN

Er is nog een ander gevoel dat Sarah aan de luchthaven koppelt: het gevoel van thuiskomen. ‘Een paar maanden na de aanslagen van 22 maart vertrok ik naar Nepal. Het werd een reis met vele indrukken, die mijn wereldbeeld verbreed hebben. Ik zag er oude vrouwtjes kilometers stappen om hout en proviand te halen. Ik zag er mensen die vechten om te overleven. Ik leefde er enkele dagen bij boeren, waar mijn slaapkamer vlak naast de stal lag en ik tijdens het slapen de geur van de koeien kon ruiken. Een confronterende ervaring. Zeker als je weet dat mijn reukzin zeer goed ontwikkeld is. (lacht)

En dan land je na zo’n reis van twee weken weer op Zaventem. Het moment dat je van boord gaat, besef je dat je terug in de westerse wereld bent. Dan dringt het plots tot je door hoe gelukkig je jezelf mag prijzen in dit werelddeel geboren te zijn. Het is een gevoel van thuiskomen, waarvan ik intens kan genieten.’ Hebben de aanslagen van 22 maart Sarahs gevoelens ten aanzien van de luchthaven veranderd? ‘Je kan er niet omheen dat die schok van bijna twee jaar geleden blijft nazinderen. Twee jaar later stel ik me nog altijd de vraag: waarom toch? De zinloosheid van zoveel geweld, ik kan er nog steeds niet bij. Maar of de aanslag de positieve vibes, die de luchthaven bij me oproepen, weggeblazen heeft? Nee, gelukkig niet. Voor mij blijft de luchthaven een plek die me vreugde en spannende dromen bezorgt.’