Kristien Vander Gucht is sinds 2012 terug vanwaar ze kwam. De klinisch laborante bracht haar jeugd door in Zuun, een deelgemeente van Sint- Pieters-Leeuw. Daarna studeerde ze in Leuven, woonde zeventien jaar in Schepdaal om vijf jaar geleden terug te keren naar Zuun, vlakbij de vroegere kaasmakerij van haar familie.

‘Ik heb Zuun zien veranderen. In plaats van kleine handelszaken zijn er winkelketens en supermarkten gekomen. Er zijn ook heel wat mensen van andere nationaliteiten en culturen komen wonen. Op bepaalde plaatsen lijk ik soms nog de enige rasechte Belg te zijn. Dat voelt vreemd aan.’

‘Ik mis de babbel, het kletsen met mensen uit de geburen, het is allemaal anoniemer. Nochtans: een babbel maakt het leven aangenamer. Verfransing is hier eveneens een feit, al doet de gemeente veel inspanningen, zoals het aanbieden van gratis lessen Nederlands.’

MEER RUSTBANKEN

Zuun heeft geen echt centrum, maar wel verschillende verenigingen waar de leden met elkaar verbonden blijven. Zij hebben elk een stamkroeg uit een van de weinige kroegen in de buurt. ‘Sint-Pieters-Leeuw is een mooie, rustige, landelijke gemeente. Groen nodigt uit om te wandelen. Met vrienden zoek ik graag de onverharde trage wegen in de regio op: Dworp, Halle, Sint-Pieters-Leeuw, Breedhout.’

‘Wat ons dan opvalt, is het gebrek aan cafeetjes, een rustplek, een plaats om onze dorst te lessen. Zijn de bruine kroegen geen erfgoed dat beschermd moet worden? Gelukkig zijn er hier en daar nog cafébazen die zo’n ontmoetingsplaatsen met hart en ziel terug leven inblazen. Een samenleving moet dit toejuichen.’

‘Het gemeentebestuur van Sint-Pieters-Leeuw doet wel veel om het gemeenschapsleven te stimuleren: een grote jaarmarkt, een vrijdagmarkt in het centrum, een straattheaterfestival, Leeuw Rinkt. Wat mij ook opvalt, is dat er weinig of geen rustbanken of rustplekken zijn. Ja, in het Colomapark, maar daar moet je eerst geraken, niet evident voor minder mobiele mensen. Daardoor blijven mensen vaker binnen zitten tussen hun vier muren. Jammer.’

WINTERBLUES

De Vlaamse, groene Rand spreekt Vander Gucht aan, maar evengoed gaat ze graag eens een dagje Brusselen. ‘Dan voel ik me in vakantiestemming. Ik ervaar de diversiteit niet als negatief, integendeel, het geeft me een gevoel van vrijheid. Rust en geborgenheid in eigen streek ruil ik dan voor de energie van de stad. Ik hou van muziek, cultuur, fotografie, architectuur, kunst, interieur én van mensen. Brussel kan mijn zintuigen prikkelen. Als ik de winterblues heb, laat ik de stad op me afkomen.’

‘Sint-Pieters-Leeuw ligt centraal. Van hieruit kan je alles in ons land makkelijk bereiken. Dat is een troef. Al blijft mobiliteit een knelpunt in de Rand. Ik woon op 18 km van mijn werk in het UZ in Jette, maar met het openbaar vervoer moet ik drie keer overstappen. Als ik dan een goede verbinding heb, doe ik er nog ruim een uur over.’

‘Dus pendel ik met de wagen en neem ik de files er helaas bij. Ik denk eraan om een e-bike te kopen en als het mooi weer is met de fiets naar het werk te rijden. Het UZ Jette promoot dat ook. Alleen stopt het fietsknooppuntennetwerk aan de grens met Brussel.’