Omdat we van een uitdaging houden, volgden we pad en uitleg uit een boekje van 1994. Wat bleek? Op enkele bochten na was het nog steeds opvallend accuraat in de beschrijving van het golvende landschap. 23 jaar en nog steeds hetzelfde stilleven. Welhepperdepep, waar vind je dat nog?

Op een veldweg hielden we in stilte halt aan het kapelletje van de heilige Barbara, patrones tegen de plotselinge dood, je weet maar nooit.

We stapten verder, floten naar de vogeltjes, zwaaiden naar de boer op het veld, proefden het koren en de maïs om, na een omzwerving, in de verte rechtover de Sint-Katharinakerk de onvermijdelijke drankgelegenheid op te merken. Daar vulden we onze tank en redden we het café van zijn naam: ’t Faillissement.