De eigenaars van ons verblijf waren wijnboeren en hun materiële welstand was ‘zeker ok’, maar toch krijgen ook zij hun portie leed te verwerken. De bijna tachtigjarige grootmoeder des huizes kreeg een paar jaar geleden een trombose. De rechterhelft van haar lichaam was zwaar verlamd. Ze stond zeven dagen op zeven onder toezicht van enkele mensen die haar verzorgden omdat ze niks meer alleen kon. Desondanks bleef ze vol moed haar lot dragen, was ze steeds goedgeluimd en altijd bereid tot een gesprek.

Grootvader had al enige tijd hartproblemen en leidde aan de ziekte van Parkinson. Toen ik daar was kreeg hij een pacemaker ingeplant en was ook hij afhankelijk van zijn omgeving. Om de trap naar de slaapkamer boven te nemen, had hij meer dan een kwartier nodig, maar ook hij zette door en knikte altijd vriendelijk in het voorbijgaan.

Om maar te zeggen: dan mag je welgesteld zijn en dan kan je veel middelen inzetten om het beknotte leven wat draaglijker te maken, leuk is anders. Regelmatig op ziekenhuis- en doktersbezoek gaan, neemt veel tijd in beslag. Elke dag opnieuw geconfronteerd worden met die ingrijpende beperkingen is niet je dat, maar nooit heb ik daar iemand over horen klagen of zuchten. Het doet je stilstaan bij die situatie en het leed in België helemaal vergeten.

De streek zelf is al een hele tijd aan het ontvolken. De jeugd trekt naar steden als Lissabon en Porto in de hoop daar werk te vinden. Het jonge koppel hier wilde zich niet neerleggen bij die situatie en stampte initiatieven uit de grond waardoor de streek wat meer aandacht krijgt.

Dus, als je op zoek bent naar een rustige, mooie, innemende en charmante regio kun je afzakken naar de buurt van Almeida, een erg mooi oud garnizoenstadje. Dan kan je even halt houden in het pittoreske Figueira di Castelo Rodrigo of genieten van de geweldige ravijnen in Santo André, vlak aan de Spaanse grens. Of je springt eens binnen in de Casa di Irene, een restaurant met een fenomeen als Irene achter de kookpotten. Zen verzekerd.