Voor je het weet sta je oog in oog met een aap in schilderstenue, die je recht in de ogen kijkt en in een vloeiende lijn je silhouet op canvas neerzet. Het is een spel van kijken en bekeken worden. De voyeur zelf wordt gegrepen. In de nis hangen kaders van een bourgeois ooievaar getooid met juwelen en pluimhoed en olijk dansende koeien onder een boom. Een uil aanschouwt vanuit de hoogte het hele tafereel. Een duveltje schept een huiselijke atmosfeer. Toch verlaat de kat de warme stoof en verbindt zo het beeld in de woning met de publieke ruimte.

Deze beeldengroep Het Schildersatelier (2015) van Tom Frantzen refereert met een humoristische knipoog naar de School van Tervuren, een groep kunstschilders die eind 19e eeuw actief was in Tervuren en zich vooral toelegde op landschappen, los van academisme en vooropgestelde regels. Eind 20e eeuw was in dit herenhuis het museum van de School van Tervuren Het Schaakbord gevestigd met een collectie van een veertigtal werken. Die verhuisden intussen naar het Hof van Melijn.

Tom Frantzens werken liep je vast en zeker al tegen het lijf in Brussel en de Rand. De Vaartkapoen, een wankelende politieagent, het Zinneke, een plassende hond, Madame Chapeau, een dame die onbevreesd op straat haar geld telt, geven de typische Brusselse humor gestalte en maken de Brusselse identiteit verstaanbaar voor iedereen. Communicatie en interactie, that’s what it’s all about.