Of ik voor RandKrant een reeks over cultuurhuizen van een aantal Europese landen wilde maken? Daarover hoefde ik niet lang na te denken. Het zou een boeiende ontdekkingstocht worden langs de verschillende cultuurtempels in onze hoofdstad. Opvallend: ze bleken meer gemeen te hebben dan dat je op het eerste zicht zou denken.

Het werden tien leerrijke gesprekken met mensen die hun land en cultuur in het hart van Europa vertegenwoordigen. Bij elk van hen zag je de trots voor hun eigen cultuur, maar tegelijkertijd ook de overtuiging dat cultuur het middel bij uitstek is om mensen met elkaar te verbinden.

Want culturen zijn ‘des mensens’ en dus herkennen wij - welke onze nationaliteit of culturele achtergrond ook moge zijn - ons in de cultuur van de andere. Of het nu de Italiaanse film La Grande Belezza, de symfonieën van de Duitse componist Ludwig van Beethoven, de beroemde foto’s van de Fransman Henri Cartier-Bresson (foto), of de mysterieuze schilderijen van onze Vlaamse schilder Michaël Borremans zijn; is cultuur niet altijd een manier waarmee we met de andere willen communiceren? Waarmee we uitdrukking willen geven aan ons menselijk bestaan?

In ieder geval is dat het inzicht dat deze culturele ontdekkingstocht mij bijgebracht heeft. Natuurlijk heeft elk cultuurhuis zijn eigen karakter en uitstraling. En ja, bepaalde karakteristieken die we spontaan aan een bepaalde cultuur toeschrijven, vind je uiteraard ook terug in die cultuurhuizen. Je kan er niet naast dat de Finse cultuur getuigt van een grote liefde voor de natuur, dat de Engelse humor aanstekelijk werkt, dat de Spaanse taal de zon in zich draagt en een Oost-Europese cultuur zoals de Hongaarse door een emancipatieproces gaat.

Maar veel belangrijker nog is de gedachte waarvan al de cultuurhuizen doordrongen zijn. Dat we via onze eigen cultuur de band met andere culturen kunnen versterken en zo samen een fundament voor een sterk Europa kunnen vormen. Cultuur als cement voor het Europa van morgen.