Die vraag krijg je de jongste jaren steeds minder te horen. Het is inmiddels al zo lang geleden dat niemand denkt dat het ooit nog zal gebeuren. Voor de nostalgici onder ons grijp ik daarom even terug naar het eind van de jaren zestig, ik weet niet meer precies welk jaar, toen de sneeuw tussen kerst en nieuw met bakken uit de hemel viel. Dat waren nog eens tijden!

Een sneeuwlaag van bijna een halve meter hoog. De ietwat holle toegangsbaan tot de boerderij volledig dicht gewaaid met bergen sneeuw. Uren werk om de weg vrij te maken. Het drinkwater in het afgesloten kippenhok bevroren. Dat mag je een stevig winterbegin noemen. Zoveel winter zie je tegenwoordig niet meer.

En vriezen dat het toen kon. Een akker met een grote diepe vlakte van wel tien are stond in de winterperiode bijna altijd onder water. Toen kon die nog volledig dichtvriezen, tot groot jolijt van de kinderen in de buurt. Dagen aan stuk konden we daar op een heuse ijsbaan spelen. We konden ze zelfs nergens kapot stampen met onze voeten, hoe hard we het ook probeerden. Toen vroren de Zennebeemden in de Dorent in Eppegem nog regelmatig dicht. Dat is lang niet meer gebeurd.

De vorst was zodanig streng in die tijd dat de grond letterlijk openbarstte van het bevriezende, uitzettende water. Voor een jonge gast als ik waren dat merkwaardige beelden. Ze zijn mij altijd bijgebleven. Of hoe hallucinant was het die keer, toen vogels letterlijk uit de bomen vroren? Ga er maar aan staan. Veertigers of jongere mensen kunnen daar niet over meespreken, want ze hebben dat niet meegemaakt. Vijftigers en zestigers, die kunnen het zich misschien herinneren. Dat waren nog eens winters.

Nu wordt er geklaagd als het min tien is. De mensen van tegenwoordig weten niet meer wat vriestemperaturen en dikke sneeuwlagen zijn. Op een koude, verblindend witte kerst. Prosit.

Herman Dierickx