Een vat vol tegenstrijdigheden en wijsheden, maar bovenal een vrouw die met vallen en opstaan erin geslaagd is er het beste van te maken. ‘Ik heb veel geweend in mijn leven. Toen ik negen was, verliet papa met zijn vissersboot Vietnam. Ik was te jong om te begrijpen dat hij zich van het communistische juk wou bevrijden.'

'Jaren hebben mijn moeder, broers en zussen in onzekerheid geleefd. Tot hij op een dag een teken van leven gaf en liet weten dat hij door een Belgische boot was gered en voor ons een veilige haven in België zou zoeken. Die periode van onzekerheid heeft me voor altijd getekend.’

EEN ARM MAAR WARM NEST

In 1986 kwam Quyen in België aan. Ze was veertien. ‘De eerste jaren was het knokken. Wij dachten dat mensen in het rijke westen een luilekker leventje leiden, maar al snel kwamen we erachter dat we keihard zouden moeten werken. Papa bezat niets, behalve een kapotte fiets. Al het geld was naar de vliegtuigtickets gegaan om ons naar België te brengen.'

Van haar vader heeft ze geleerd om door te zetten. Om telkens je valt, opnieuw recht te staan en door te gaan.

'In het begin durfden we al eens klagen, maar dat heeft niet lang geduurd. Papa maakte ons duidelijk dat hij voor ons zijn leven had geriskeerd en dat het nu aan ons was iets van ons leven te maken.’ Quyen praat met genegenheid over haar vader. ‘Mijn vader kon streng zijn, maar ook zachtaardig.’

ZORG VOOR DE ANDERE

Van haar vader heeft ze geleerd om door te zetten. Om telkens je valt, opnieuw recht te staan en door te gaan. En wat gaf haar moeder haar mee? ‘Hoe ouder ik word, hoe meer ik besef dat ik op mijn moeder lijk. Haar hele leven bestaat erin voor de andere zorg te dragen. In Vietnam werkte ze overdag op de akker als landbouwster. ’s Avonds was ze afgemat, maar dat belette haar niet om voor ons te koken. Dat is herkenbaar.'

'Weet je dat ik na de middagshift nog altijd naar huis rij om voor mijn gezin te koken? Het is sterker dan mezelf. Er bestaat inderdaad een verwachtingspatroon dat je als Vietnamese vrouw jezelf ten dienste stelt van de andere.'

'Zelf voel ik mij zowel een westerse als een Vietnamese vrouw. Zorgen voor de andere is mijn tweede natuur, maar er is ook het verlangen om mijn grenzen te verleggen, mezelf te ontdekken en verder te ontwikkelen en nieuwe horizonten te verkennen. Maar zal die zoektocht mij ook gelukkiger maken? Het is een vraag die me de laatste tijd bezighoudt.’

MET VOLLE AANDACHT IN HET LEVEN

Onlangs bracht Quyen een paar dagen door in een monnikenklooster in het zuiden van Frankrijk. Ze had nood om stil te staan bij het leven dat ze leidt. Om te luisteren naar haarzelf. ‘Ik ben op een punt gekomen dat ik intenser en bewuster wil leven. Vind je niet dat we te vaak vergeten ‘het nu’ ten volle te beleven?'

'Die retraite heeft me doen inzien hoe belangrijk het is om het verleden los te laten, in het heden te leven en te vertrouwen op de toekomst. Ook dat de liefde nood heeft aan oprechte aandacht. Liefde opent ons hart, het is een inclusieve kracht die geen discriminatie kent.'

'Wat ik met al die wijsheden van de monniken ga doen? Het is nog te vroeg om daar concreet op te antwoorden. In ieder geval begin ik vanaf volgende maand met mijn restaurant één namiddag per maand open te stellen voor mensen met Vietnamese roots. Zo wil ik hun eenzaamheid doorbreken. Niet meteen wereldschokkend, maar voor mij een belangrijke stap naar meer mindfulness.’

lekkernij uit Vietnam
verse lenterolletjes

mooiste plek in Vietnam
mijn geboortestreek Quy Nhon

mooiste herinnering
papa die thuiskwam en ons op zijn schoot nam