Ik ben opgegroeid in Moskou. Mijn ouders ontvluchtten Bakoe, de hoofdstad van Azerbeidzjan, omdat het regime het op mijn vader had gemunt, een dichter en schrijver die tegen de heersende machten schreef. Na mijn achttiende verjaardag veranderde alles. Azerbeidzjan werd onafhankelijk, de Koude Oorlog was voorbij. Wij trokken terug naar Bakoe, waar ik rechten studeerde. Daarna heb ik jarenlang als notaris gewerkt.’

‘Na de onafhankelijkheid bleek het regime echter nauwelijks veranderd. Er werd van mij verwacht om te werken in een systeem van corruptie en omkoping, om zaken ‘onder tafel’ te regelen, maar dat zag ik niet zitten. In het begin leverde dat enkel boze blikken op. Uiteindelijk ging het van kwaad naar erger en begon het regime mij ‘op te zoeken’. Ik had een grote muntencollectie, die op een dag aan diggelen is geslagen door de geheime dienst. Ook mijn familie was niet langer veilig. Mijn nonkels en vader werden naar Siberië gestuurd, er stonden artikels over mij in de krant. De situatie werd onhoudbaar. In 2008 besloot ik weg te gaan.’

RIJKER MENS

Bayramov werkt tweeëneenhalf jaar bij Televil. Hij woont in Anderlecht en spreekt goed Nederlands. ‘Het gevoel voor taal heb ik van mijn vader. Als hij gedichten of verhalen klaar had, mocht ik ze als eerste lezen. Daardoor heb ik een passie voor taal ontwikkeld. Bij de VDAB heb ik verschillende taalpakketten gevolgd en ik probeer veel in het Nederlands te lezen.’

‘Het maakt mij niets uit of ik nu notaris ben of logistiek medewerker. In Azerbeidzjan bestaat er een spreekwoord: je kan niet alles in je zakken steken.

Ook door zijn werk bij Televil leert Bayramov elke dag bij. ‘Het maakt mij niets uit of ik nu notaris ben of logistiek medewerker. In Azerbeidzjan bestaat er een spreekwoord: je kan niet alles in je zakken steken. Wel, ik krijg hier meer dan een loon alleen. Ik leer hier elke dag nieuwe woorden bij, die ik meteen opschrijf om ze niet te vergeten. Zo word ik rijker als mens. Ik heb nog nooit gedacht: ocharme ik, arme drommel, met een diploma rechten aan de slag bij Televil. Daar kom ik geen stap mee vooruit. Ik ben trots dat ik ook de capaciteiten heb om mezelf met mijn handen nuttig te maken. Ik weiger thuis te zitten en van een leefloon te leven. Daar ben ik te trots voor. Ik heb dat vier maanden gedaan en ik voelde mij compleet nutteloos.’

TWEEDE  LEVEN

Bij Televil sorteert Bayramov tweedehandsspullen. ‘Ik sta aan de in-kant van het proces. Ik begroet de mensen die hun spullen komen afzetten. Ik neem hun goederen aan en doe een eerste kwaliteitscontrole. Is de kwaliteit onvoldoende, dan geef ik ze terug. Dat is bij zo’n 15% van de goederen het geval. Dan raad ik de mensen aan om naar het containerpark te gaan. De goede spullen neem ik in ont- vangst en registreer ik in de computer. Ik link er een nummer en een categorie aan, zoals ‘huisraad’, ‘klein elektro’, ‘boeken’, of iets anders. We linken er ook meteen de gemeente aan van waar de klant komt’, legt Bayramov uit, die meteen de daad bij het woord voegt en een eerste sortering doet.

‘Na het registreren van de spullen leg ik ze in de aangewezen containers. Textiel gaat in grote linnen zakken. Als ik iets speciaal zie, iets retro dat er cool en waardevol uitziet bijvoorbeeld, houd ik het apart en breng ik het naar het atelier. Ik vind het mooi werk dat we hier doen: spullen een tweede leven geven. Waarom zou je iets weggooien dat je nog kan gebruiken? Ik sta volledig achter de filosofie van hergebruiken. Bovendien hou ik na mijn uren voldoende tijd over voor mijn vrouw, die ik in België heb leren kennen, en mijn kinderen. Ik ben België heel dankbaar dat ik hier een tweede leven heb kunnen opbouwen, ook al zal Azerbeidzjan voor altijd in mijn hart zitten.’
 

In onze nieuwe reeks In het spoor van volgt RandKrant mensen uit de Rand. Ze spreken over hun werk en hun leven.