Op 't Hoeksken heeft zijn naam niet gestolen. Al gaat het om een gebouw dat helemaal alleen staat, het is toch een soort hoekpand. In de hoek zit ook de deur, en wie daarmee in huis valt, staat meteen recht voor de kleine toog. Iets bestellen is dus niet moeilijk, want achter de toog staan Anke Vertongen of een van haar medewerkers klaar. 

Traditie

Sinds 2009 is dit officieel haar zaak, maar officieus staat Anke al zowat heel haar leven in het café. ‘Ik stond hier al achter de toog van toen ik kon staan en tappen. Ik moet vier jaar geweest zijn. Vanaf mijn zesde hielp ik in de zomer opdienen in de tuin. En vanaf mijn dertiende begon ik al een keer te sluiten op vrijdagavond.’

Het stond dus op een bierkaartje geschreven dat Anke de zaak ooit zou overnemen. ‘Ik ben een paar jaar weggeweest om iets anders te doen, ook in het buitenland, maar uiteindelijk heb ik hotel gestudeerd en ben ik erin gestapt. Het is een prachtig café met toffe klanten. Het zou spijtig geweest zijn, moest mijn vader het aan iemand anders hebben overgelaten.’ Vader André helpt nog elke morgen. Hij volgde in 1982 zijn vader Jef op, die het in 1948 had overgenomen van diens vader Emiel, die op zijn beurt in het café stond sinds 1921. ‘Ook daarvoor was hier een café; kleiner, niet veel meer dan de toog.’

Anke wijst op de oude foto van een vroeg twintigste-eeuws koppel aan de muur. ‘De schoonzus van mijn overgrootvader en haar man. Zij waren de eerste eigenaars van het gebouw, toen in hoofdzaak een melkboerderij. Later heeft grootvader het café uitgebreid, de stoof verplaatst, de vloer betegeld en de banken geplaatst.’ Een stukje grasland van de boerderij werd de terrastuin, één van de troeven van het café. De tafeltjes binnen dateren van een halve eeuw geleden.

‘Sommige zaken keren altijd terug, tegelijk zijn er in een café altijd gesprekken of gebeurtenissen die verrassen.’

‘Toen ik overnam, waren de loungebars populair. Het moest er allemaal modern uitzien, op de kaart cocktails in plaats van bier. Ik wildedaar niet mee beginnen en dat is een goede beslissing geweest. De mensen appreciëren terug hun bieren. Ook de boterham met plattekaas is gebleven. Als het kan, serveren we hem met radijs en pijpajuintjes uit de moestuin en een geuze van Girardin.’ Wel nieuw is het krijtbord met een aantal suggesties. ‘Gerechten uit de boerenkeuken (balletjes met krieken, stoemp of broodje rosbief), die we geregeld vervangen.’

Onverwachte gebeurtenissen

Anke nam de zaak niet alleen over om ze te redden, maar ook omdat ze het graag doet. ‘Als ik ‘s morgens naar hier rijd, moet ik wel twintig keer mijn hand opsteken of toeteren naar vrienden en bekenden. Dat doet deugd. Sommige zaken keren altijd terug, tegelijk zijn er in een café altijd gesprekken of gebeurtenissen die verrassen.’ Wat terugkomt, zijn bijvoorbeeld de twee motards die al jaren elke morgen hun koffie komen drinken aan hetzelfde tafeltje met daarboven een straatnaambordje Place des motards. Op zaterdag passeren hier de veteranen van de Wemmelse voetbalclub VK Mireille. In de week wisselenjongeren van Campus Wemmel en oudere klanten uit de buurt elkaar af.

En de verrassende gebeurtenissen? ‘Vier vrouwen, bijvoorbeeld, die hier vorige week binnenvielen. Zij waren op zoek naar een bruin café om te kaarten en waren blij verrast dat we een kaartmatje hebben, terwijl wij blij verrast waren dat er eindelijk nog eens gekaart werd en dan nog wel door vier vrouwen.’

Soms zijn de verrassingen minder aangenaam.  Zo kwam in de nacht van 11 op 12 augustus een slaperige voorbijganger de deur binnengereden met zijn auto. Gelukkig was het café al gesloten, viel de schade nog mee, en is de vader van de schuldige een architect die meteen een aannemer aan het werk kon zetten om   de beschermde gevel te herstellen. Droeviger was het overlijden in maart van Anke’s grootvader Jef, die nagenoeg tot het einde van zijn 92-jarige leven boven het café is blijven wonen. Hij ging het hoekske om, maar dankzij Anke waart zijn geest hier nog wel een tijdje rond.

Op 't Hoeksken
Zijpstraat 2 in Wemmel, 02 460 03 52