Begin november wordt het wat drukker in Wezembeek-Oppem. De gemeente telt immers drie begraafplaatsen: de begraafplaats van de gemeente zelf, die van Sint-Lambrechts-Woluwe en die van Etterbeek. Goed voor twintig hectaren rust, althans voor de bezoekers, voor de doden zelf wil het wel eens tegenvallen.

Her en der is de ondergrond instabiel en het zal maar net jouw graf zijn dat met de jaren langzaam omhoog gestuwd wordt met als gevolg dat je grafsteen barst of toegang verleent aan een vos.

Als je heel vroeg op het kerkhof rondwandelt - want het kerkhof is toegankelijk van zonsopgang tot zonsondergang - dan kom je die vos vast ook tegen. Persoonlijk vind ik het idee van zo’n vossenhol bovenop je kist wel iets hebben, je ligt daar anders toch maar een eeuwigheid alleen.

Het kerkhof van Wezembeek-Oppem vind ik het bijzonderste van de drie. Het kerkhof telt veel oude ruwe natuurstenen graven, het is op een speciale manier ingericht en bovenal levert de groendienst er goed werk. Het enige minpunt in de idyllische uitstraling is de nabijheid van het afvalcontainerpark inclusief het daarmee gepaard gaande lawaai.

Wetende dat naast je graf ook oude wasmachines gedumpt worden, werpt toch een kille schaduw over de plek die we onze overlevenden toewijzen. ‘De cultuur van een volk herkent men aan de manier waarop het omgaat met zijn doden.’ Wijze woorden van Pericles.
 
Dat het niet zo fraai gesteld is met onze omgang met de doden, is tekenend voor de tijd. Collega’s van mij schrijven poëtische afscheidswoorden voor overledenen die eenzaam begraven worden. En ook begrafenissen ontkomen niet aan het motto: ‘sneller, efficiënter en goedkoper’.

Mij zegt het maar niets om begraven te worden aan een soldenprijsje waarbij het transport met een bestelbusje gebeurt en de kist uit spaanplaat bestaat waarvan je niet eens zeker bent dat de bodem het houdt. De boodschap luidt dan ook: bespreek je eigen uitvaart met je nabestaanden of een goede vriend voor het te laat is. Je weet maar nooit welke reclame er op het bestelbusje staat.