Het was een coup de coeur’, legt ze uit. ‘Als je iets doet in het leven, moet je het altijd vanuit zo’n gevoel doen. Ik heb 24 jaar heel graag voor Electrabel gewerkt en ben allerminst uit onvrede vertrokken, maar al van in mijn studententijd wilde ik ooit een cafeetje openen, een eigen zaak hebben, mensen bedienen, ze blij maken.’

Toen ze die grote ramen zag van wat vroeger het bekende IJzerwaren Stouffs was, wist ze dat het moment gekomen was. ‘Ik was de 50 gepasseerd. Als ik nog een andere wending aan mijn leven wou geven, moest ik geen 15 jaar meer wachten. Intussen zag ik het niet meer zitten om tot twee of drie uur ’s nachts achter de toog te staan en pinten te tappen, dus ik heb een ander concept gezocht.’

Het nieuws sloeg in als een bom. De ene bewonderde haar voor zo’n gedurfde en drastische keuze. De ander verklaarde haar gek: wie laat er nu een topfunctie staan voor een eigen zaak? Dutordoir was zeker van haar stuk. Een coup de coeur laat zich nu eenmaal niet sturen door meningen van anderen.

In mei 2014 was Poppeia een feit: een Italiaanse speciaalzaak waar je ook een hapje kunt eten of rustig kunt neerstrijken voor een kop koffie of een glas wijn. Dutordoir doet alles zelf. Ze staat in de zaak, adviseert klanten, bedient hen van verse waren en pakt met veel zorg pakjes in. Ze maakt en serveert soepen, pasta’s, koffies en verfijnde koude schotels. ‘Op drukke momenten springen mijn man, mijn zus en dochter bij, maar het is in de eerste plaats iets wat helemaal van mij is.’

OVERIJSE

Achter de naam van de zaak schuilt een persoonlijk verhaal. ‘Die komt van de opera L’incoronazione di Poppea van Monteverdi. De avond dat we die opera hadden gezien, hebben mijn man en ik besloten om samen door het leven te gaan. Ik heb er alleen een ‘i’ bij gestoken om het wat leuker en jeugdiger te laten klinken.’

'Ik heb veel respect gekregen voor jonge ondernemers.'

‘Intussen heb ik heel wat trouwe klanten, maar er komen nog dagelijks nieuwe mensen over de vloer. In het begin waaide er al eens iemand binnen die even kwam kijken of ik wel degelijk hesp kon snijden.’ Ze haalt de schouders op. ‘Er kwamen ook veel mensen die ik van vroeger kende en uit sympathie langskwamen: politici, collega’s van Electrabel of Fluxys. Nu is 99,9% van mijn klanten van hier. En dat was ook mijn bedoeling. Ik wilde geen zaak in het centrum van Brussel of Leuven, maar in de gemeente waar ik woon, een plaats die ik voordien niet goed kende.’

REIGER AAN DE POEL

Dutordoir woonde 30 jaar in Gent, daarna 15 jaar in Antwerpen. Om praktische redenen kozen zij en haar man in 2008 voor Overijse. ‘We werkten allebei in Brussel en hadden nog een jong kind, dus we wilden de afstand en de verkeersdrukte wat inperken. Oorspronkelijk was het onze bedoeling om ooit naar Gent of Antwerpen terug te keren, maar we wonen hier nu allemaal zo graag dat je ons hier niet meer weg krijgt. Mijn zoon gaat in Overijse naar school en speelt er basket. Mijn dochter – die archeologe is – woont met haar gezin in Sint-Genesius-Rode.’

Zelf apprecieert ze vooral de nabijheid van natuur én stad. ‘Brussel is vlakbij, en met de auto ben je in een zucht in Antwerpen, Gent of Leuven. We wonen op de top van een heuvel. Ik heb uitzicht tot Waver, met daarboven vaak de prachtigste blauw-roze lucht. Ik ben intussen ook verzot op de reiger die elke ochtend aan onze poel komt zitten om zich te voeden met onze vissen’, lacht ze.

'Echt waar: fysiek en administratief is het een zwaarder bestaan dan in een grote onderneming werken.'

Sinds ze Poppeia runt, heeft Dutordoir ook de plaatselijke bevolking beter leren kennen. ‘Het contact met de mensen is aangenaam. Vroeger kende ik alleen de andere ouders aan de schoolpoort of in de sportclub. Als ik nu mijn boodschappen ga doen, ken ik de helft van de mensen die ik tegenkom.’

JE WIL HET EN JE GAAT ERVOOR

Als CEO van Electrabel kende Dutordoir een razend druk bestaan. ‘In die jaren had ik een chauffeur. Het is dankzij hem dat ik mijn professioneel leven op dat moment heb kunnen combineren met mijn kinderen. Ik stapte ’s morgens in de auto en begon te werken. Ik sleutelde er aan mijn speechen, ik telefoneerde… Zo waren al die uren in het verkeer nooit verloren tijd.’

Het was geen evident evenwicht, vertelt ze. Maar ze kreeg het voor elkaar. ‘Ik denk dat daar maar drie middelen voor zijn. Je hebt een ijzersterke gezondheid nodig en je moet toekomen met weinig slaap. Gelukkig heb ik tot nu toe altijd genoeg gehad aan vier uur slaap per nacht. Zodra de kleinste in bed lag, vloog ik elke avond weer in mijn papieren. Tot slot heb je steun nodig van je omgeving. Als je geen man, ouders, broers, zussen of andere naasten hebt die volledig achter je staan, zou ik niet weten hoe je het gedaan moet krijgen.’

Ze heeft keihard gewerkt voor Electrabel, legt ze uit. Werkdagen van 14 tot 16 uur waren eerder regel dan uitzondering. Een rustiger bestaan heeft ze met de carrièreswitch nooit nagestreefd. ‘Ik besefte maar al te goed dat een eigen zaak geen peulschil is. Ik heb nu een heel nieuwe wereld leren kennen en ik doe het elke dag met bijzonder veel passie, maar ik heb ontzettend veel respect gekregen voor jonge ondernemers.'

'Je staat van ’s morgens tot ’s avonds op je benen in je zaak. Voor en na sluitingstijd zijn er bestellingen en facturen, je zaak moet netjes zijn, je gerechten moeten klaargemaakt worden. Je bent eigenlijk alleen nog met je zaak bezig. Ik ben eraan begonnen met 30 jaar werkervaring en ik kende alle instanties waar ik terecht moest voor vergunningen en dergelijke. Ook financieel startte ik niet van nul, zoals veel twintigers die het aandurven om iets op te starten. Echt waar: fysiek en administratief is het een zwaarder bestaan dan in een grote onderneming werken.'

'Nu, ook over dit soort zaken mag je vooraf niet te veel nadenken. Als je te veel stilstaat bij details, doe je niks in het leven. Het is zoals met kinderen krijgen: je wil het en je gaat ervoor. En dat doe je ook maar beter zonder alles te weten wat je nog te wachten staan’, lacht ze. ‘Nee, ik was gelukkig bij Electrabel en ik ben het nu evenzeer: niet meer, niet minder. Ik ben gelukkig van nature.’